24 : Lód

Wyjątkowo informejszyn wstawię na początku, o!

Cóż... Nie jest to rozdział dla wszystkich. Nie każdy będzie w stanie to przeczytać. Przynajmniej tą drugą połowę. Więc jeśli ktoś już po pierwszych fragmentach drugiej połowy zda sobie sprawę, o co kaman i nie będzie chciał czytać - nie czytaj. Nie warto.

Ale z drugiej strony... Jak mówiłam, to Patologia. Tu nie ma zawsze słodziachnych akcji, że wszystko się układa.

Tu są problemy. Tu jest tematyka, której nie spotkałam na innych blogach.

To nie jest pierwszy lepszy blog o paringach.

~*~

Jej kochane łóżko piętrowe stało już w pokoju. I oczywiście to ona miała spać na górze.

Jakby wręcz dla potwierdzenia swojej „władzy”, od godziny chyba leżała na tym łóżku, na tej właśnie górze, wpatrując się w sufit, który jednak z tej pozycji był stanowczo za nisko. Jak będzie wstawać, to łatwo jej będzie się uderzyć… Będzie musiała uważać.

Choć nie wiedziała, po co, w dłoni ściskała swój telefon. Miała nadzieję na jakąś wiadomość ze świata zewnętrznego. Na… Cokolwiek.

Claire często spotykała się z Totomoru. W końcu byli parą, to naturalne, że często się spotykają. Ale przez to czas, jaki Juvia spędzała z przyjaciółką, mocno się ograniczył… Żałowała teraz tego. Bo kiedy się z nią nie spotykała, nudziła się trochę.

Wakacje się zaczęły, więc nawet nie było mowy o spotkaniu w szkole. Mogłaby iść na spacer… Ale a tak gorąco… A w pokoju przynajmniej na parapecie stał wiatrak i schładzał pomieszczenie.

Nie wiedziała nawet, z kim innym mogłaby się spotkać. Gajeel… Na pewno zajęty. On zawsze jest zajęty tymi swoimi brudnymi sprawkami, w których ona wolała nie maczać palców.

Gray…

Uniosła telefon. I spojrzała na wyświetlacz.

Nie widzieli się od tamtego pamiętnego zeznania. Choć minęły zaledwie dwa dni… Ona trochę się bała. Obawiała się swojej własnej reakcji na jego widok. Co zrobi? Po tym, kiedy wie już wszystko… Czy nadal będzie w stanie spojrzeć mu w oczy?

Na pewno. A przynajmniej musi się przekonać.

Wstała. Za szybko jednak. I czołem uderzyła o sufit. Klnąc szeptem wszystko i wszystkich dookoła, mimo że w pokoju była sama, przeczołgała się już ostrożniej w stronę drabinki. I zeszła na podłogę. Po szybkim ogarnięciu się wyszła.

~*~

Zaczynał się bać, czy nie zapomniała o nim czasem. Nie widział jej… Dla niego zdawała się to wieczność. Było mu… Źle przez to. Cieszył się, że w końcu mógł z kimś porozmawiać, że w końcu się komuś zwierzył.

A jednak znowu został sam.

Wystraszyła się? Nie wiedział nawet. Choć to była częsta reakcja. Ćpun i sierota… Często ludzie odwracali się od niego.

Nie zmienił swojego podejścia nawet, kiedy usłyszał pukanie do drzwi. Myślał nawet, by to zignorować. Byłoby tak dla niego lepiej. Jednak po chwili wstał leniwie z łóżka. Powlókł się przez korytarz. I otworzył drzwi.

Pierwszym, co wybiło z jego głosy wszelkie myśli, była twarz dziewczyn tuż przed nim. Juvia uśmiechnęła się szeroko do niego, unosząc ręce i zarzucając je na jego kark. Drugim, co całkiem zabroniło mu myśleć i funkcjonować jak człowiek, była jej bliskość. W zaledwie chwili znalazła się tak blisko niego… A jej ciepło rozlało się przyjemną falą po jego ciele.

- J… Juvia – szepnął w końcu, mimowolnie obejmując ją i przyciskając do siebie.

- Mhm… - dziewczyna mruknęła cicho, przytulając się do niego. Poczuł, jak ucałowała jego policzek. – Niech Gray-sama wybaczy Juvii. Że Juvia nie znalazła czasu, by przyjść do Gray-samy.

Znaleźli się w korytarzu. Przytuleni, zamknięci w swoich własnych objęciach, nie cofnęli się nawet o krok. Gray tylko kopnięciem zamknął drzwi do mieszkania.

Byli sami. Byli w ciszy. Byli razem…

- To nic – cofnął nieco głowę. Tylko po to, by oprzeć swoje czoło o jej. Ciepły oddech dziewczyny otulił jego usta, policzki i szyję. – Ważne, że już jesteś.

~*~

Jednak lato miało i swoje uroki. Chociażby wszędzie działające lodziarnie. Wystarczyło się przejść kawałek ulicą, a minęło się pełno już budek czy sklepików z zimnymi, idealnymi na tak gorącą pogodę lodami.

Nastały wakacje. I nie miała co robić. A nie mogła też pozwolić na to, by całe dnie spędzić w domu i się po prostu nudzić. To aż nie w jej stylu!

Dlatego, kiedy tylko pewien osobnik zaproponował jej spacer, zgodziła się od razu. Może też dlatego, że był to specjalny osobnik płci męskiej, którym była zainteresowana?

Jellal szedł u jej boku. Uliczki w parku o tej porze i pogodzie nie były puste. Ludzie co chwilę spacerowali wraz ze swoimi pociechami czy psami, które merdając wesoło ogonami po prostu musiały obwąchać wszystko. Żeby tylko obwąchać…

Lody były zimne. Sam wafelek był od nich przyjemnie chłodny. A słodycz tak przyjemnie mroziła gardło… Tak cudowną to ulgę dawało w te upalne dni.

- Uwaga! – krzyknął jakiś chłopiec w ich stronę.

Wraz ze swoim przyjacielem grali, kopiąc do siebie nawzajem już nieco poturbowaną, ale nadal dającą pełno radości piłką. Ale ta, za mocno kopnięta przez jednego z nich, poleciała niekontrolowanie w ich stronę.

Erza cudem zrobiła unik. Jednak skończyło się to tym, że wpakowała policzek w swoje truskawkowe lody.

- Przepraszamy! – zawołali obaj sprawcy całego nieszczęścia, uciekając za piłką, która poturlała się po ziemi, grożąc jeszcze większymi „szkodami”.

Erza zapewne by się wkurzyła. Ale nawet nie zdążyła. Coś, albo ktoś, wybił z jej głowy myśli o gniewie.

- Zawsze byłaś słodka, ale teraz to już przesada – mruknął Jellal, uśmiechając się do niej. Swoją dłonią ujął jej podbródek i uniósł jej twarz, zmuszając, by spojrzała na niego. Schylił się.

Jednak nie poczuła pocałunku, tak jak się spodziewała. Choć była już na to nawet mentalnie przygotowana, nawet zamknęła oczy, w przyzwoleniu na pieszczotę…

Poczuła jego usta. Jednak na swoim policzku. I ruchem języka zlizał z jej skóry ślady loda. W tej przyjemnej pieszczocie ucałował jeszcze jej ucho i skroń, nim cofnął się.

A ona, cała czerwona, była w stanie tylko się na niego gapić.

- No już, już, ogarnij się – Jellal zaśmiał się wesoło, składając jeszcze jeden całus, tym razem na czubku jej nosa. I objął ją ręką w pasie.

~*~

Pieniądze mu się powoli kończyły. Musiał zarobić…

Co dziwne, nikt nigdy nie próbował się dopytać, skąd on bierze kasę na własne utrzymanie. Nikt nigdy nie pytał…

Do pewnego wieku był utrzymywany przez różne agencje. Dawali mu pieniądze i szczycili się tym, jak bardzo charytatywni są. Jednak kiedy nieco podrósł, wszyscy nagle stwierdzili, że w tym wieku może sobie spokojnie szukać jakiejś dorywczej roboty i sam się utrzymać.

Rynek pracy nie był przychylny jego staraniom. Nikt nie chciał uczącego się dzieciaka, który nie miał najmniejszego doświadczenia.

Nikt.

A musiał się utrzymać. Musiał znaleźć zajęcie, dzięki któremu będzie mógł się utrzymać i wyżyć. I znalazł je. Znalazł sobie pracę, która była w stanie go utrzymać. Choć po dziś dzień nie był z tego dumny…

Dostał wiadomość. Wyciągnął telefon z kieszeni i otworzył SMS’a. A ten zawierał w sobie czas i adres.

Tak… Miał wystarczająco dużo czasu, by się przygotować…

~*~

Hotel, do którego wszedł przez duże, szklane drzwi, powitał go nie bijącym w oczy światłem dużego żyrandolu, który wisiał już nad recepcją. Kobieta, która siedziała za biurkiem, uśmiechnęła się szeroko swoim pięknym uśmiechem. Brązowe włosy miała upięte w wysoki kok, wraz z doczepionym do niego sztucznym kwiatem, najpewniej na wsuwce jakiejś.

- W czym mogę pomóc? – spytała kobieta przymilnie, kiedy zbliżył się nieco.

Choć ubrał zwykłe dżinsy, górną część jego stroju stanowiła błękitna koszula. Wsunął dłoń do kieszeni spodni, by wyciągnąć z niej telefon, na którego wyświetlacz zaraz spojrzał, otwierając daną wiadomość.

- Umówiony na spotkanie jestem. Pokój 301 – poinformował, chowając telefon, z którego dopiero co odczytał informację o dokładnym miejscu spotkania. I uśmiechnął się do kobiety.

- Windą na drugie piętro i korytarzem w lewo – kobieta uniosła swoją bladą dłoń, wskazując kierunek do wind. Zza białego mankietu wyłoniła się na chwilę i zabłyszczała w świetle zalewającym hol zawieszka, zaczepiona na srebrnym łańcuszku, opiętym dookoła niezwykle wąskiego nadgarstka recepcjonistki. Mały kryształek, zapewne z cyrkonii, oszlifowany był na kształt serduszka.

- Dziękuję – Natsu uśmiechnął się wraz z lekkim skinieniem głowy i ruszył we wskazanym przez kobietę kierunku.

Kiedy winda zajechała i drzwi bezgłośnie otworzyły się, damski głos obwieścił, że znajdują się na parterze. A kiedy wszedł i wcisnął przycisk z numerkiem drugiego piętra, drzwi zamknęły się cicho. Winda ruszyła. A on mimowolnie spojrzał na swoje odbicie w lustrze, które zajmowało górną połowę tylnej ściany windy.

Ruchem ręki poprawił sterczące, różowe włosy. I kołnierzyk błękitnej koszuli.

Wyglądał lepiej niż zwykle. Najczęściej nie przywiązywał zbytniej wagi do swojego wyglądu. Nosił się wygodnie, nie zaś elegancko. Jednak nawet w jego życiu zdarzały się momenty, kiedy musiał odpowiednio się prezentować.

- Drugie piętro – obwieścił damski głos, kiedy tylko winda zatrzymała się.

Natsu wyszedł. A drzwi a nim zamknęły się bezszelestnie. Winda nie ruszyła ponownie, zapewniając, że nikt inny nie czeka w tej chwili na transport.

Odgłos jego kroków, stuknięć twardej podeszwy butów o posadzkę, rozniósł się cichym echem po długim korytarzu. Beżowe ściany przyozdobione obrazami nie przykuły jego uwagi. Nie spojrzał na swoje odbicie w idealnie czystej, wypolerowanej podłodze. Szedł.

Starając się wyrwać z siebie obrzydliwe uczucie, które z każdym krokiem w nim narastało.

Chcąc wyrwać z siebie myśli, które nie dawały mu znowu spokoju.

Chciał umrzeć…

Nie, nie mógł umrzeć. Musiał żyć. Dla Lucy…

Ale co to za życie?

Uniósł rękę. Knykciami zastukał w drzwi, na których numerek zapewniał go, że dobrze trafił. Choć na początku nikt nie odpowiedział, nie musiał długo czekać na odgłos kroków. Na ciche szczęknięcie otwieranych drzwi. I na widok, który go zastał.

- No nareszcie, Natsu-chan.

~*~
[WARNING! NIE CHCESZ, NIE CZYTAJ DALEJ! TYLKO NA WŁASNĄ ODPOWIEDZIALNOŚĆ! ZA PSYCHIATRĘ REN NIE ODDAJE!]

Wino było słodkie.

Miało wyrazisty smak i pozostawiało po sobie przyjemny posmak. Po paru łykach było wystarczająco uderzające, by rozluźnić go.

Koszuli, której kołnierzyk jeszcze w windzie poprawiał, nie miał już na sobie. Błękitny materiał leżał na podłodze, zmiętolony i odrzucony, nie chciany w tej chwili, by skrywał ciało.

Puste kieliszki stały na niskim stoliku przy łóżku. Butelka wina, nawet nie do końca opróżniona, również. W pokoju nadal unosił się zapach jej zawartości.

Na poduszce zaś czerwona plama, choć domagała się uwagi, nie została zaszczycona nawet spojrzeniem. Plama czerwonego wina, które wylało się nieco z kieliszka, kiedy, kończąc podchody, klient chciał to, za co zapłacił.

Tak, zapłacił…

Ale już przywykł. Już przywykł do tych ruchów. Już przyzwyczaił się do tego, co musiał zrobić… Jego dłonie same, jakby instynktownie, sięgnęły w stronę paska mężczyzny. Odpięły go. Parę ruchów później jego klient, Waoshi, pozostał w samej bieliźnie. I jego niebieskie oczy z pożądaniem wpatrywały się w Natsu.

Przywyknął już do tego.

Przywyknął, że przed obcymi ludźmi znajdował się nago. Że stawał się…

Męską dziwką…

- Zrób to – sapnął podniecony mężczyzna, biorąc dłoń Natsu i nakierowując go na jego własną męskość.

I, do cholery, zrobił to. Wraz z ruchem swoją dłonią, ku uciesze Waoshiego, Natsu sam sprawił sobie tym ruchem przyjemność. Choć to określenie w takich warunkach nie pasowało – nie czerpał teraz z tego przyjemności. Ale mężczyzna, zapatrzony w ten widok, w ruch dłoni Natsu, przesunął powoli czubkiem języka po dolnej wardze.

Natsu wiedział, że nie zapomni. Nigdy nie zapominał. Nigdy nie zapominał takich chwil. Nie mógł zapomnieć tego uczucia upokorzenia…

Nigdy nie zapomni dotyku czegoś śliskiego i mazistego, czym klient przygotował go do „zabawy”. Nie wyzbędzie się wspomnienia bólu, kiedy mężczyzna wszedł w niego. Kiedy jego męskość znalazła się w nim, wchodząc do bólu głęboko i dotkliwie. Nigdy też nie zapomni tego obrzydliwego uczucia bliskości drugiego mężczyzny. Tego, co tu robili.

Tego, jak się sprzedał.

- Patrz na mnie – mężczyzna, wraz z ruchem swojego ciała, poruszył swoją męskością w nim. Po pierwszym wrażeniu ból zelżał. Ale psychiczne sponiewieranie nie zniknie…

Natsu posłusznie uniósł spojrzenie. Wiedział, czego Waoshi chciał. Miał już… Doświadczenie…

Uśmiechnął się. Lekko, wraz z sapnięciem, kiedy znowu wszedł w niego głębiej, coraz bardziej gwałtownym i szybkim ruchem. A potem, opierając dłonie na karku mężczyzny, uniósł się nieco. Przygryzł płatek jego ucha w pieszczocie, językiem muskając jego skórę w sposób, który mógł tylko jeszcze bardziej podniecić.

Jego ręce wsunęły się pod ciało chłopaka. Chwycił go za boki, dociskając do siebie mocniej. Ich ciała znowu otarły się o siebie. Mocniej. Szybciej. Wraz z kolejnym pchnięciem i resztkami bólu Natsu zacisnął mocno zęby. Ale zaraz rozchylił usta, kontynuując pieszczotę językiem i ustami na szyi mężczyzny.

Waoshi aż jęknął. A jego ramiona zadrżały pod wpływem pieszczoty, która aż za bardzo działała na zmysły.

Jego ciepła skóra, nieco szorstka, otarła się o niego. Tors naparł na tors z kolejnym ruchem. A Natsu uniósł nieco nogi, zginając je w kolanach i opierając na biodrach mężczyzny, pogrążonych w swym szybkim rytmie.

Czuł go w sobie. Czuł każdy jego ruch, każde pchnięcie, które wypełniało go uczuciem, którego się brzydził. Którego nienawidził.

Jęknął. Wprost do ucha Waoshiego. A ten, chwytając mocno dłońmi biodra Natsu, uniósł się niemal do siadu. Przycisnął go mocniej do siebie. Brutalnie i gwałtownie wbił się w niego tym jednym ruchem, wydobywając z ust Natsu stłumiony, zbolały jęk.

- Jęcz – zażądał klient, dłońmi zaciśniętymi na biodrach Natsu nadając mu ruch zgodny z jego własnym.

I jęknął. Nawet nie musiał się do tego przymuszać. Waoshi, nadając ich ciałom ruchu, wchodził w niego swoją męskością brutalnie i szybko. Rżnął Natsu, nie dając mu chwili na odpoczynek.

Bolało.

Ale zdążył przywyknąć.

~Podobało się? Komentuj!~