23 : Wszystko stracone

- To miał być tylko pocałunek – wyszeptała dziewczyna wtulona w niego, z policzkiem opartym o jego ramię i ustami tak słodko muskającymi jego szyję za każdym razem, kiedy rozchyliła wargi by coś powiedzieć lub westchnąć z nadal odczuwanej przyjemności.

Leżeli. W jego łóżku, które teraz wyglądało już normalnie, mimo że jeszcze niedawno zarówno kołdra jak i poduszka zostały zrzucone na ziemię podczas namiętnych, pełnych pożądania ruchów ich splecionych ze sobą ciał. Jednak teraz już spokojni, utraciwszy całą energię, cieszyli się jedynie swoją bliskością. Ich ubrania na podłodze. Poszarzałe zasłony nadęte pod naporem powietrza wpływającego leniwie przez otwarte okno.

Uśmiechnął się lekko, przesuwając dłonią po jej plecach, po jej gładkiej i miękkiej skórze, która aż prosiła się o pieszczotę.

- Było mnie tak nie kusić – odpowiedział, czule wplatając dłoń w jej złote włosy i całując jej czoło.

Lucy podniosła się nieco, tylko po to by zaraz oprzeć swój drobny podbródek na rękach, które splotła na jego torsie.

- W którym momencie cię kusiłam? – spytała, również uśmiechnięta lekko.

- W każdym – stwierdził, szczerząc się głupio na widok jej zdziwionej miny. – Jak tylko mnie pocałowaś, jak tylko znalazłaś się blisko… Po prosu oszalałem. I od razu się uzależniłem

Lucy zachichotała cicho, unosząc rękę i musnąwszy opuszkami palców przystawiła ją do ust, mrużąc oczy. A on, urzeczony widokiem swojej ukochanej, która w tej chwili zdawała się być taka niewinna, przekręcił się na bok i objął ją mocno, przytulając do siebie jej ciepłe ciało.

- Muszę wracać do domu – powiedziała jednak, opierając dłonie na jego torsie i odsuwając go od siebie lekko. A przynajmniej próbowała. Jego objęcia były i tak zbyt silne jak dla niej.

- Dlaczego? – spytał, mimowolnie wręcz w smutnej mince wydymając dolną wargę i patrząc na nią spojrzeniem zbytego szczeniaka.

Dziewczyna zachichotała, przysuwając się. Ucałowała czubek jego nosa.

- Ojciec będzie się wściekał, że tak późno wracam do domu – odpowiedziała, wyplątując się z jego rozluźnionego już uścisku rąk.

Kiedy stanęła, on z zapartym tchem wpatrzył się w jej ciało. W jej idealnie wąską talię, która równie perfekcyjną linią rozszerzała się do bioder. Podziwiał jej długie, cudowne nogi, jej złote włosy, które tak wspaniale przesłaniały jej plecy i piersi…

Nie mógł oderwać od niej wzroku. Nie mógł spojrzeć gdzie indziej, kiedy miał przed sobą ten cud świata, tą wspaniałą dziewczynę, która ubierała się niespiesznie

Dopiero po chwili się ogarnął. I również wstał, by ubrać ciuchy rozrzucone po pokoju, kiedy szybko i pożądliwie zrzucali je z siebie.

~*~

Stanęli przed jej domem. Nagle, nie wiedzieć czemu, zapanowała cisza. W ten ciepły dzień, który był zapowiedzią lata nadchodzącego za te zaledwie parę dni. A te miną szybko, by wakacje powitały zmęczonych uczniów szeroko rozłożonymi ramionami możliwości odpoczynku i wyjazdów.

Cisza była trochę niezręczna. Zapanowała między nimi wraz z jej zawstydzeniem i jego zmieszaniem. Dopiero kiedy to Natsu pochylił się nieco i ucałował jej usta na pożegnanie, coś się zmieniło. Uśmiechnęła się szeroko do niego, zarzucając mimowolnie ręce na jego szyję. A on objął ją w pasie, przyciągając do siebie. I znowu ucałował.

- Do zobaczenia – powiedział cicho Natsu, kiedy tylko oderwał się od niej na chwilę.

Opierając czoło o jego czoło westchnęła cicho, nadal czując na ustach ciepło jego warg, ich smak, ich wilgoć…

- Do zobaczenia – odszepnęła, uśmiechając się, może trochę głupi, ale szczęśliwie.

Nawet, kiedy uwolnili się z objęć, ich dłonie pozostały złączone. I trwały tak, dopóki pogłębiająca się odległość między nimi nie rozplątała ich palców.

I ona weszła do domu.

A on odwrócił się, wracając.

Kiedy znalazła się w środku nie spodziewała się zastać takiego powitania. Ojciec jej stał zaledwie dwa czy trzy metry od Lucy, z założonymi rękoma i nieciekawym wyrazem twarzy. Pani Spetto i Virgo stały za nim. I cała trójka wpatrywała się tylko w Lucy.

Musieli się zorientować…

- Emm… He-ej…? – mruknęła Lucy niepewnie, spoglądając na nich i przynajmniej starając się wyglądać niewinnie. Choć w niewinności pozostało jej tyle, co wody na pustynii.

- Coraz później do domu wracasz, młoda panno – stwierdził dobitnie jej ojciec, przytupując lekko stopą o podłogę.

- No… No tak… No bo… - chciała się wytłumaczyć. Jakkolwiek. Cokolwiek powiedzieć. Byle wyjaśnić swoje późne wracanie do domu. Tylko… Nie mogła nic wymyślić… - Ja… Tego…

- W tej chwili jako twój ojciec chcę tylko jednego – przerwał jej Jude, unosząc rękę i uciszając ją tym gestem. A ona z bijącym mocno ze strachu sercem czekała na jego dalsze słowa.

Które zaskoczyły ją.

- Chcę poznać twojego chłopaka. Przyprowadź go kiedyś na obiad – powiedział, nie zmieniając jednak swojej srogiej miny.

~*~

- Przyjedziesz na wakacje?

- Tak jak się umawialiśmy – odpowiedziała dziewczyna, uśmiechając się szeroko i szczęśliwie.

Na ekranie jego komputera okienko, które rozpychało się praktycznie na całość, przesłaniając pulpit, ukazywało mu obraz z videokonferencji. Dziewczyna, która siedziała po drugiej stronie komputera, czy też kabelka sieciowego, na swoich brązowych, roztrzepanych włosach miała duże, ciemne słuchawki. W tle zaś widział niebieską ścianę i fragment niepościelonego łóżka.

- A sprawdzałaś już pociągi? – spytał, kładąc łokieć na biurku i podpierając na pięści policzek. Uśmiechnął się mimowolnie, wpatrując w obraz ukazujący mu dziewczynę. – Twoi rodzice nie mają nic przeciwko?

- Tak i nie – odpowiedziała w tej samej kolejności, w jakiej zadał pytanie. Jej dłoń sięgnęła poza pole widzenia kamerki. I po chwili dostrzegł, jak wkłada sobie do ust żelka. – Wiem już czym przyjadę. A rodzice się zgodzili. A nawet jakby się nie zgodzili, to i tak bym przyjechała.

- No nie przesadzaj znowu.

- Oh-am, oh-am – mruknęła z buzią pełną żelków i machnąwszy lekko ręką.

- Uważaj, bo się udł…

W momencie, kiedy to mówił nim zdążył dokończyć zdanie, dziewczyna zakaszlała nagle, czerwieniejąc na twarzy. Kiedy odzyskała zaś sprawność oddechu, zadyszała jak po przebiegnięciu maratonu.

- Mówiłem – stwierdził dobitnie Bickslow, ciesząc się, że mordercze spojrzenie dziewczyny nie mogło go dosięgnąć tak efektywnie, jak podczas spotkania twarzą w twarz.

~*~

Biel biła z każdego kąta sali szpitalnej. Z okna drugiego piętra był ładny widok na te parę drzew, które rosły tutaj w okolicy.

Mira siedziała na krześle, wpatrując się w twarz chłopaka. Blady, trochę chudszy niż niegdyś, wpatrywał się w swoje własny dłonie, jakby bał się podnieść spojrzenie na dziewczynę.

Nie odzywali się praktycznie. Jakby w obawie. Trwali w milczeniu, przerywanym tylko świergotem ptaków za oknem i czasami odgłosami kroków ludzi na korytarzu za drzwiami.

W powietrzu czuć było sterylną czystość. Coś, co zdawało się aż nienaturalne. A mimo to, tutaj wędrowali ranni i chorzy ludzie. Do miejsca, które swoją bielą i szpitalnym zapachem zdawało się tak nienaturalne…

Zielone włosy chłopaka, niegdyś jego duma, teraz stopniowo się przerzedzały. Nie były już tak gęste i miękkie. Zmatowiałe i sztywne, o wiele bardziej przerzedzone, były tylko cieniem dawnej świetności i dumy Freeda.

Nie mogła się odezwać. Zimna, żelazna gula utkwiła w jej gardle, blokując słowa, które gromadziły się w niej i rozpaczliwie szukały wyjścia, a jednak… Nie mogły go znaleźć.

Milczała.

- Wiesz… - to Freed zaczął. To on pierwszy odezwał się w ej ciszy i w tym napięciu, które zapanowało między nimi. – Przepraszam.

- Za co? – spytała przez ściśnięte gardło, nareszcie odzyskawszy możliwość odzwania się.

Chłopak uniósł głowę. Jednak nie spojrzał na nią, tylko na okno, za którym widać było błękitne niebo. Gorąc słońce śmiało się do ludzi, nieświadome jakby cierpienia osób przebywających w szpitalu.

- Że nigdy nic nie powiedziałem – szepnął, uśmiechając się smutno do samego siebie. – Gdybym wcześniej powiedział, zgłosił się do badania… Gdyby od samego początku zadziałać, może wszystko potoczyłoby się inaczej… Może miałbym szansę…

- Jeszcze nic nie jest stracone! – powiedziała szybko, przerywając mu. Wstała. Tylko po to, by usiąść na brzegu łóżka. Swoje ciepłe palce zacisnęła na jego chłodnych już dłoniach. – Wyjdziesz z tego, wierzę w to! Wierzę w ciebie!

W końcu chłopak spojrzał na nią. Smutnie. I jakby… Pusto… Jednak dalej z tym niewesołym uśmiechem, który unosił słabo kąciki jego bladych, wąskich ust.

- Wszystko stracone – odszepnął. Uwolnił jedną dłoń z uścisku. I uniósł ją, by opuszkami palców przesunąć po jej bladym policzku. W pieszczocie wsunął dłoń w jej białe włosy, przeczesując je i dotykając z pewnego rodzaju zachwytem. – Chciałem żyć normalnie… Chciałem normalnie chodzić do szkoły, nie zaś na ciągłe badania i chemioterapie… Chciałem zachować resztki normalności w tej szkole… I wszystko zaprzepaściłem.

Ból ścisnął jej serce. Wypchnął w górę, do jej gardła, gulę która znów zablokowała jej słowa odpowiedzi. I wycisnęła z jej oczu łzy.

Pokręciła głową, niezdolna do odpowiedzi. Z płaczem, z nieopanowanym drżeniem chwyciła jego dłoń. I wtuliła w nią policzek, nie powstrzymując łez, które płynęły gęsto po jej skórze. Nie miała nawet sił ich zatrzymać.

A Freed nie odezwał się tym razem. Znowu zapanowało między nimi milczenie.

Pełne napięcia.

I rozpaczy.

~*~

Ponowne zamieszkanie razem okazało się szczęśliwe tylko w najbliższych paru godzinach. Później zaczęły się problemy.

Mieszkanie, w którym wcześniej mieszkali Juvia z jej ojcem, teraz okazało się nagle zbyt małe dla takiej ilości domowników. Konieczne okazało się przemeblowanie. Które zaś również okazało się niezwykle kłopotliwe.

- To może kupmy nowe mieszkanie a te sprzedajmy – zaproponował Jellal.

Rozlokowani w kuchni każdy jakoś znalazł sobie miejsce. Przy stole, na dwóch jedynych krzesłach tutaj, siedzieli Nikolai wraz z Caroline, nawet teraz, rozłączeni stojącym między nimi meblem, trzymając się za dłonie spoczywające na pokrytym obrusem blacie.

Jellal siedział w przejściu z kuchni do salonu, opierając się plecami o ścianę. Juvia zaś siedziała na blacie kuchennym, machając lekko w powietrzu nogami.

- Trochę nas na obecną chwilę nie stać – odpowiedział Nikolai, unosząc dłoń i pocierając palcami czoło. – Musielibyśmy jeszcze poczekać i uzbierać więcej pieniędzy.

Juvia, mimowolnie, odetchnęła cicho z ulgą. Nie uszczęśliwiłaby ją przeprowadzka. Tutaj miała zaraz naprzeciwko siebie Gray’a… A tak to nie wiadomo gdzie by wylądowała.

- Łóżko piętrowe? – podpowiedziała Juvia, wzruszając lekko ramionami.

Największym problemem był fakt, że nie mieli gdzie wcisnąć do jednego pokoju przybrane rodzeństwo. A nie mieli więcej pokojów. Znaczy był jeden, ale ten już zajęty przez Nikolai’a i Caroline.

- Trochę roboty by było – stwierdziła matka Juvii. I kontynuowała po chwili namysłu. – Jednak na obecną chwilę to chyba najlepsze wyjście. Trzeba nas wszystkich pomieścić i…

- Ja będę spać na górze! – zarządziła szybko dziewczyna, nie czekając nawet, aż jej matka dokończy.

Jellal uśmiechnął się, ale wzruszył ramionami, zgadzając się na wszystko.

~*~

Czemu łeb go tak bolał?

Ach, bo się spił poprzedniego dnia. I to cholernie. Co on robił? Sam nie pamiętał…

Chciał wstać. Ale w momencie, kiedy się ruszył coś ciepłego zsunęło się z niego, a coś miękkiego załaskotało go w twarz. Kiedy udało mu się ogarnąć, gdzie jest góra a gdzie dół, Laxus wyprostował się, spoglądając na owe „coś”, co znalazło się w jego łóżku nie wiedzieć czemu, po ostatniej libacji.

Jednak wtedy też zdał sobie sprawę, że to nie jest jego łóżko. Co więcej, nie pamiętał, by kiedykolwiek wcześniej był w tym właśnie pokoju.

Ale to, co najbardziej przykuło jego uwagę w tej chwili, to dziewczyna, która leżała u jego boku. A która dopiero co zsunęła się z niego, kiedy wstał.

Co więcej, dziewczyna ta była całkiem naga. A ich ciuchy leżały porozrzucane na podłodze, jak niechciane zabawki, które teraz tylko przeszkadzały w dążeniu do prawdziwego celu.

Brązowa plątanina włosów zasłaniała twarz dziewczyny. Jednak mimo to był w stanie wydedukować ten fakt, z kim spędził tą noc.

Cana uniosła niemrawo rękę i odgarnęła nią plątaninę włosów z twarzy. Jęknęła cicho. A potem ziewnęła, unosząc wysoko ręce.

Kołdra, która ledwo ich skrywała, teraz całkiem zsunęła się z jej ciała, odsłaniając w pełnej krasie jędrne, krągłe piersi. Aż Laxus poczuł, jak jego policzki pokrywają się czerwienią, kiedy aż nie był w stanie oderwać spojrzenia od tych dwóch krągłości, wyeksponowanych i domagających się o jego uwagę.

Jego mózg w tym momencie przestał działać.

Dziewczyna również wymagała chwili, by ogarnąć, co się dzieje. Rozejrzała się po pokoju, szybkim spojrzeniem przeskakując po ciuchach rozrzuconych na podłodze, jednak mimo to nie przejmując się bałaganem, jaki po tej nocy zapanował w jej pokoju.

Nie przejęła się nawet kiedy dostrzegła Laxusa w swoim łóżku, siedzącego i gapiącego się na nią z szeroko otwartymi ustami. A wręcz uśmiechnęła się szeroko, pomimo bólu głowy. I zarzuciła ręce na jego szyję, w momencie kiedy pocałowała na dzień dobry jego usta naparła piersiami na jego tors, wybijając tym samym resztki myśli z jego głowy.

~*~

Powrót smoka mała!

A raczej odejście. Jutro z rańca samego, kasztanki moje kochane wspaniałe, wyjeżdżam na wycieczkę klasową. Toteż mnie nie będzie, ale to chyba możecie się tego domyślić ^.^ Wybaczcie, że się tak spóźniam z rozdziałem, ale mam nadzieję, że wam się podobał ^.^

~Podobało się? Komentuj!~