22 : Razem

Sala gimnastyczna na tą okazję została lekko przemeblowana. Krzesła ustawiono w długich rzędach przed sceną. Nauczyciele już zebrali się na swoim miejscu, wraz z dyrektorem Josem Porlą i jakimś niskim dziadkiem, który stał obok niego.

Kiedy uczniowie wpakowali się do Sali gimnastycznej, przekrzykując się nawzajem z przekleństwami rzucanymi jako przecinkami, Gajeel wiedział już, że nie uda mu się zająć jednego z ustawionych miejsc – było ich za mało w stosunku do ilości uczniów. Nie próbując więc nawet się przeciskać przez rozwrzeszczany tłum uczniów, Gajeel chwycił Juvię za ramię i pociągnął w stronę ściany, o którą oparli się. On spoglądał z rozbawieniem na uczniowską ciżbę.

Ona wstukiwała w telefonie SMS’a.

Kiedy tłum uczniów nieco się uspokoił i ucichł, Jose zastukał swoim długim palcem o mikrofon. Z głośników wydobył się długi, raniący w uszy pisk, który jednak zapewnił o sprawności sprzętu. Dyrektor odchrząknął, unosząc urządzenie.

- Witajcie, moi drodzy uczniowie. Wybaczcie, że odciągam was od waszych zajęć – zaczął, jak zwykle z początku brzmiąc miło, tylko po to by zaraz przejść do sedna sprawy. – Zapewne krążyły już wśród was plotki i pogłoski na temat rzekomego zamknięcia szkoły w te wakacje. Cóż… Macie rację.

Uczniowie nie czekali, aż Jose kontynuuje swoją przemowę. Wielu z nich powstało, przekrzykując się nawzajem bez większego sensu. Pomiędzy „co” lub „hura” przecinkiem były wszelakie przekleństwa.

- Tak, tak, moje dzieci, Akademia Odwagi zostanie w te wakacje zamknięta. A wszystko przez to, że nasze kochane miasto chce zainwestować w centrum handlowe wzniesione właśnie tutaj – mówiąc to wskazał na podłogę Sali gimnastycznej, drewnianą i polakierowaną, a mimo to noszącą ślady brutalnego użytkowania, w większości chłopaków, którzy podczas w-fu nie chcieli się słychać nauczycieli i grali jak na śmierć i życie. – Nie martwcie się jednak o swoją dalszą edukację! Wszyscy zostaniecie przeniesieni do Akademii Wróżek.

Na to stwierdzenie większość uczniów już zaczęła wznosić niezadowolone okrzyki, między którymi przecinkami były przekleństwa.

Tak, od dawna już wiadome było, że Odważni i Wróżki nie pałają do siebie sympatią. Przynajmniej w większości. Dlatego też wiadomość o połączeniu tych szkół wzbudziła negatywne emocje.

- Wiem, wiem, nie podoba wam się to, jednak cóż ja poradzę? Próbowałem jeszcze jakoś uratować naszą szkołę, ale cóż, edukacja jest mniej ważna od rynku, na to wychodzi.

- Tak samo jak gwałty są mniej ważne od kradzieży! – wrzasnął ktoś z tłumu.

Nic dziwnego. Ostatnio popularna wśród mieszkańców Magnolii stała się afera, gdzie wykazano, że za kradzież przestępca dostał wyższą karę niż mężczyzna, który zgwałcił niewinną kobietę, która wracała późno do domu. Wśród wielu wywołało to oburzenie, jednak…

Nikt z tym nic nie zrobił.

- Tak, to prawda – przytaknął smutno Jose, kręcąc głową z rezygnacją – ten świat schodzi na psy. Ale wracając do tematu szkoły. Oto Makarov Dreyar, dyrektor Akaemii Wróżek. Od nowego roku szkolnego to on przejmie pieczę nad waszą dalszą edukacją.

- Witajcie, dzieci! – zakrzyknął staruszek, podskakując, by ukraść dyrektorowi Odważnych mikrofon. – Mam nadzieję, że po wakacjach będziemy się dobrze razem dogadywać!

- Tak, tak – Jose szybko odebrał Makarovowi mikrofon i odchrząknął, by zaraz kontynuować swoją przemowę. – Sprawy odnośnie przeniesienia klas…

Gajeel już dalej nie słuchał. Nie interesowało go to zbytnio. Nie ważne, gdzie wyląduje, ważne by zdać i skończyć ze szkołą. Może się więc uczyć nawet i u Wróżek, mu to wszystko jedno.

Kiedy spojrzał na Juvię, ta dalej namiętnie esemesowała z kimś, wstukując tekst w telefon z taką prędkością, której nie dogoniłby nawet na swojej Bestii. A to tylko zapewniało go, jak bardzo uzależniona jest od telefonu.

Kiedy wychodzili, po raz kolejny zdał sobie sprawę, jak bardzo dziewczyna może go zaskoczyć jeszcze.

- To o czym on tam pieprzył? – spytała, kiedy znaleźli się na korytarzu i powoli wracali do klasy.

~*~

- No już, już, już, już… - jęknął Natsu, spacerując przed drzwiami klasy w tę i z powrotem.

Praktycznie wszyscy przyglądali mu się z dezorientacją.

Jednak kiedy ich nauczyciel i wychowawca, Leo, szedł już w ich stronę korytarzem, to nie niecierpliwy chłopak zwrócił jego uwagę.

- No nareszcie! Ileż na to czekałem! – zawołał wesoło, kiedy dostrzegł, jak, myśląc że nikt nie zauważy, Jellal i Erza pocałowali się. Jednak nic nie umknie przez bacznym okiem nauczyciela. Leo uwiesił im się na ramionach, pociągając nosem jakby ze wzruszeniem. – Mateńko moja kochana, to piękna chwila! Pozwólcie, że dam wam swe błogosławieństwo!

- Proszę pana… - mruknęła Erza, ściągając okulary. – Proszę nie wykraczać poza swoje obowiązki nauczyciela.

Ale Leo tylko się zaśmiał, uwalniając ich spod swojego ciężaru.

- Jestem wychowawcą, akurat takie rzeczy mi jeszcze wolno. Ale cóż tam, lekcja czeka nas, dziecięta moje! Naprzód, po wiedzę! – zakrzyknął, podchodząc do drzwi i starając się zignorować niemal skaczącego w miejscu Natsu.

Szybko uczniowie zajęli swoje miejsca, kończąc ostatnie rozmowy. W klasie zapanowała cisza dokładnie w momencie, kiedy Leo położył swoją teczkę na biurku nauczyciela.

I wszyscy dokładnie wiedzieli, co się teraz stanie.

Jakby dla napięcia atmosfery, specjalnie wolno nauczyciel otworzył teczkę. Wsunął rękę do środka, drugą jednocześnie poprawiając swoje okulary. A zaraz potem uśmiechnął się, by donośnym głosem oznajmić.

- Sprawdziłem wasze sprawdziany. I, powiem szczerze, jestem niezwykle zadowolony z waszych wyników!

Podczas gdy uczniowie posyłali sobie nawzajem pełne zadowolenia i dumy uśmieszki, Leo usiadł na swoim krześle, przeliczając karty odpowiedzi sprawdzianu, upewniając się, że żadnej nie zapomniał. A potem, otwierając dziennik, zaczął na głos informować uczniów o ocenach, jednocześnie wpisując je do odpowiedniej rubryki w dzienniku.

- Tak… Mircia ma piąteczkę. Erza to samo. Lucy i Levy też. Ever ma cztery. Bickslow dwa minus. Najniżej w całej klasie, wstydź się, młody panie. Hmm… Nawet Laxus dostał trzy. Kto tam dalej… Gray, nie wiem jakim cudem wyciągnąłeś dwa plus. Natsu. Oj, Natsu, Natsu – nauczyciel, powtarzając jego imię, ściągnął okulary i spojrzał przez całą klasę do ostatnich rzędów, gdzie siedział Dragneel. A ten, niecierpliwy i niepewny, aż wiercił się na swoim miejscu, strzelając knykciami. Reszta klasy, zupełnie jakby wyczuwając zmianę w atmosferze, jak jeden mąż spojrzała na Natsu, zupełnie jakby coś przeskrobał. – Pięć masz.

Cóż, poniosło go. W momencie, kiedy otrzymał swoją wymarzoną ocenę, zerwał się z krzesła z taką siłą, że wywrócił je. Drewno i metalowa rama uderzyły o posadzkę, akompaniując jego głośnemu „juhu”. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę ze swojej niebywale głośnej reakcji. I szybko postawił krzesło, siadając na nim.

- Znaczy, ekhem, dziękuję bardzo – szybko się poprawił.

I kiedy cała klasa z powrotem skupiła swoją uwagę na nauczycielu, on już spojrzał na Lucy, która chyba już była świadoma konsekwencji.

A on już czuł swoją nagrodę.

~*~

Wszedł do mieszkania.

Cisza była wyjątkowo zadziwiająca, zwłaszcza o tej porze. Teraz akurat powinno być głośno. Ale, przecząc temu zwyczajowi, że jego powrotowi do domu towarzyszyły kłótnie, w mieszkaniu było spokojnie.

Aż zbyt…

Kiedy ściągnął buty, zostawiając je pod drzwiami w nieładzie i kiedy odłożył plecak pod ścianę, kierując się za dziwnym przeczuciem udał się do kuchni. I tym razem, choć przeklinał to w myślach, instynkt nie zawiódł go. Kiedy stanął na tych zimnych kafelkach wyłożonych w pomieszczeniu, dostrzegł kobietę, która siedziała na krześle, przy stole, podpierając podbródek na ręce wpatrywała się w okno zaczerwienionymi od niedawnego płaczu oczami. Na policzku miała siniak, wargę zaś rozciętą. I kilka innych znamion zbyt brutalnej konwersacji z mężem na rękach.

Zbyt zamyślona zdała sobie sprawę z jego przyjścia dopiero, kiedy podszedł do niej i oparł dłoń na jej drobnych, słabym ramieniu, na którym zawieszoną niemal jak na wieszaku miała bluzkę, a na niej wełniany, szary sweter.

- Syneczku – zaczęła, wymuszając uśmiech. Brązowe włosy, o lekko rudym odcieni, ułożyła tak, by zakryć siniak na policzku. Na niewiele się to zdało, przerzedzone przez stres i powoli postępujący wiek, nie zdołały ukryć znamienia brutalności i kłótni. – Dobrze że jesteś, miałabym do ciebie prośbę. Pójdziesz do sklepu? Tu masz pieniądze i listę zakupów – powiedziała, wciskając mu do dłoni zmiętą karteczkę i wysypując mu całą zawartość swojego portfela.

Poszedł do sklepu. Zrobił zakupy. Ale nie zapłacił z jej pieniędzy, tylko ze swoich. Paragon po drodze wyrzucił, a kiery wrócił do mieszkania wraz z zakupami, całą kasę jej oddał, mówiąc, że to reszta. A Sam, jak zwykle, nie przeliczyła nawet, po prostu wrzuciła wszystko do portfela.

Odłożył plecak z książkami do pokoju i wziął na ręce Lily’ego. Wrócił do kuchni, by usiąść na tym skrzypiącym krześle, starym i nieco już ugiętym pod ciężarem użytkowania, kotka zaś kładąc sobie na kolanach. Zwierzątko szybko usiadło mu na udzie, unosząc przednią łapkę i liżąc ją leniwie.

- Eric jest…

- W barze z kumplami – odpowiedziała szybko Sam, rozpakowując zakupy i wybierając to, co potrzebne jej do zrobienia obiadu. – Jak było w szkole?

- Dobrze – odpowiedział, leniwie drapiąc kotka za uszkiem, a ten zamruczał głośno wyrażając swoją satysfakcję z pieszczoty. – Ale w te wakacje ją zamykają.

Sam, drżącą jeszcze nieco ręką próbowała pokroić warzywa, ale prawie by się przy tym zacięła. Kiedy więc wstał, Lily sam zeskoczył na podłogę, a Gajeel, podwijając rękawy, odebrał kobiecie nóż i sam wziął się za krojenie podstawionych warzyw.

- Ale w takim razie gdzie się będziesz dalej uczył? – spytała, biorąc się za tę część przygotowania obiadu, która nie wymagała użycia rzeczy ostrych.

- Przenoszą nas do Akademii Wróżek – odpowiedział, trochę niewprawnie, ale za to z pewnością bezpiecznie krojąc warzywa. Lily co chwilę miauczał, ocierając się o ich nogi, jakby błagał wręcz o podzielenie się jedzeniem. Choć Gajeel wątpił, by kociak lubił warzywa.

- To dobrze, dobrze – odpowiedziała, drżącą ręką odgarniając włosy za ucho Niegdyś miała ładne kolczyki, które, z tego co wiedział, dostała od swojej babci. Teraz już ich nie posiadała, musiała je sprzedać, by mieć pieniądze na wyżywienie rodziny. Choć od jakiegoś czasu to Gajeel opłacał zakupy, choć Sam chyba dalej nie zdawała sobie z tego sprawy.

~*~

Była już w domu i wiedziała, co zaraz się stanie.

Upewniła się, by ojciec został na swojej kanapie, z pilotem w jednej ręce i piwkiem w drugiej. Na szczęście nie leciał jakiś ważny mecz, który mógłby skupić całą jego uwagę. A to była idealna okazja do…

Ding, dong.

Idealnie.

- Juvia otworzy! – zawołała, wybiegając z pokoju jak strzała i dopadając klamki z prędkością niemalże światła.

Otworzyła drzwi.

A tam już nie zdziwiła się, widząc Jellala i Caroline, którzy zaraz, cicho, wpakowali się do środka.

- Juvia? Kto to? – spytał z salonu Nikolai, a po cichym skrzypnięciu kanapy dziewczyna już wiedziała, że wstał.

Wraz z Jellalem stanęła za Caroline, gdzie byli na obecną chwilę najbardziej bezpieczni. Ponieważ wiedzieli, jak będzie wyglądać pierwsze po tylu latach spotkanie ich rodziców.

Kiedy Nikolai wyszedł z salonu i stanął na korytarzu, w pierwszej chwili zamarł, zupełnie, jakby nie dowierzał własnym oczom. Ale Caroline tu była, prawdziwa i jedyna w swoim rodzaju, nerwowo ściskając dłońmi ramiączko torebki i uśmiechając się niepewnie.

- Wróciłam – powiedziała w końcu z lekkim strachem o reakcję męża.

Juvia i Jellal już wiedzieli.

Kiedy tylko chwila szoku minęła, Nikolai wręcz rzucił się na żonę. Po chwili już była duszona w jego silnym uścisku, a on, wypłakując gęste łzy, na przemian łkał ze szczęścia i wykrzykiwał imię swojej żony.

Juvia była szczęśliwa. Tyle lat czekała na ten moment. I teraz w końcu widziała swoją rodzinę znowu w komplecie. Znowu razem… Jak powinno być…

Kiedy Caroline stała się nieco bledsza niż powinna być, Nikolai w końcu ją puścił i pozwolił złapać oddech, choć sam nadal płakał, nie powstrzymując nawet tych łez, które zaraz jego żona starła wierzchem swojej dłoni.

Juvia i Jellal podeszli. Razem, w czterech, zamknęli się nawzajem w grupowym, rodzinnym uścisku, śmiejąc się lub płacząc ze szczęścia na zmianę, nie próbując nawet kryć tych emocji, które się w nich zebrały. Jellal i Caroline szczerzyli się szerokimi uśmiechami, podczas gdy Juvia i Nikolai płakali głośno, wylewając potoki łez.

Od tamtego dnia w biurze Nikolaia na posterunku policji stały już dwa zdjęcia. Pierwsze się nie zmieniło. Drugie zaś przedstawiało ich rodzinę znowu w komplecie. On i jego żona, a także Juvia i Jellal. Wszyscy uśmiechnięci, szczęśliwi i w końcu przy sobie nawzajem.

~*~

Był zbyt niecierpliwy.

Ale co poradzić? Chciał swoją nagrodę teraz, natychmiast. Zasłużył! Dostał swoje pięć! Naaagrooodaaa!

Jednak Lucy szła obok niego w ciszy, z lekko spuszczoną głową, cała czerwona na twarzy. Nie wyglądała jednak na taką, która żałowała złożonej obietnicy. Zdawała się raczej zawstydzona tym, że rzeczywiście będzie musiała go nagrodzić. W wiadomy sposób.

Dlatego, choć był niezwykle niecierpliwy, postanowił poczekać, aż znajdą się u niego. Zawsze chodzili do niego. Lucy zajęła mu nagle tyle jego czasu i przestrzeni życia, że nie był w stanie wyobrazić sobie, by nagle zniknęła.

Stało się. Weszli do bloku w którym mieszkał. Wjechali windą na te czwarte piętro. I po paru krokach znaleźli się przed drzwiami jego mieszkania. Ten moment, kiedy wyciągnął klucz i przekręcił nim zamek, wydawał się wiecznością. Ale i to stało się. Znaleźli się w jego mieszkaniu.

Zbyt długo czekał.

Ujął jej twarz w dłonie, przesuwając ostrożnie palcami po jej rumianych policzkach, zmuszając ją jednocześnie by podniosła na niego spojrzenie. I stało się, jej piękne, brązowe oczy wpatrzyły się wprost w niego.

Była piękna. Jej idealne, blond włosy, tak miękkie i delikatne, jej cudowne, rozchylone i lekko drżące teraz usta. Wielbił wszystko w niej. Kochał te brwi, które kreśliły się łukiem nad jej oczami, uwielbiał jej słodki nosek, jej drobny podbródek, jej smukłą szyję i kolczyki serduszka. Wszystko.

I stało się.

Schylił się nieco, a ich twarze zbliżyły się ku sobie coraz bardziej i bardziej. Jednak nie tylko on wykonał ruch. Bo w momencie, kiedy zbliżyli się tak do siebie, nie cofnęła się a wręcz przysunęła jeszcze bliżej niego, stając na palcach, by sięgnąć swoimi, tak słodko różanymi i  miękkimi ustami do jego.

I stało się.

Jej cudowne, miękkie wargi czułym, powolnym i tak kuszącym ruchem zamknęły się na jego ustach w pocałunku.

Choć wiele razy wyobrażał sobie tą chwilę, głównie by zachęcić samego siebie do nauki, nigdy nie sądził że jej usta tak bardzo mu zasmakują. Że po tej jednej dawce uzależni się od ich ciepła, miękkości, od słodyczy zawartej w jej ustach, a która tylko czekała, by sięgnął, by zdobył…

Cofnęła się nieco, unosząc lekko powieki, jakby chcąc się przekonać o jego reakcji. Ale on nie pozwolił nawet na tą krótką chwilę rozstania.

Objął ją. Przycisnął do siebie. I wpił się zachłannie wargami w jej usta. Pocałował ją, mocno i dogłębnie, pożądliwie spijając jej słodki smak, czerpiąc jej miękkość i ciepło, od których tak szybko się uzależnił.

Nie cofnęła się. A przylgnęła do niego całym ciałem. Jej piersi naparły na jego tors, ich biodra spotkały się w tej bliskości i bezwstydności, a nogi im się poplątały, kiedy naparł na nią i przyparł ją do ściany mocno i napastliwie wręcz. Jęknęła kiedy uderzyła o nią plecami, a jednocześnie uczepiona jego ramion oplotła go mocno nogami w biodrach. Jej idealne, tak ciepłe uda zacisnęły się na nim sprawiając, że odszedł od zmysłów, pchany tylko jednym pragnieniem.

Nie wiedział kiedy, ale stało się. Opuścili korytarz, przenosząc się do jego sypialni. Prosto na te wąskie, jednoosobowe łóżko, które skrzypnęło pod ich ciężarami, nagle i brutalnie rzuconymi na materac. Jej ciało poddało się pod jego dotykiem, pod tą bliskością i pragnieniem. Pod jego dłońmi, które zachłanną pieszczotą wsunęły się pod koszulę jej mundurka.

Pragnął jej. Tak mocno. Zbyt mocno. Nie zapanował nad sobą, kiedy niemal zerwał z niej górną część odzienia, pozbawiając jej koszulę paru guzików.

- Cze… - nie dokończyła. Wyraz jej twarzy gwałtownie zmienił się, kiedy przeniósł swoją dłoń niżej i wsunął ją pod jej spódniczkę szybko i pożądliwie. Przesunął palcami po jej łonie, sięgając jednak jeszcze dalej. Potem… Potem wypowiedziała tylko jedno słowo. – O… O Boże!

~*~

Nyahahahaha, imma evil skoro kończę w takim momencie xD Cóż... Mówiłam już, że nie piszę +18? Mówiłam. Chociaż jeszcze się przekonamy, co z tego wyjdzie.

Naczekaliście się, ale myślę, że wam się rozdzialik podoba ^^

~Podobało się? Komentuj!~