19 : Napaliłem się

W te nudne dni aż jej się odechciewało siedzieć w szkole. Pogoda powoli się polepszała, było coraz cieplej. Nawet, jeśli jeszcze czasem popadało.

Juvia ze znudzeniem udawała, że robi notatki z wykładu nauczyciela, ale tak naprawdę rysowała sobie na marginesie jakieś… Bazgroły.

- I tak 21 listopada 1989 roku… - ciągnął nauczyciel. Ale Juvia go nie słuchała już.

Obejrzała się ponad ramieniem na ostatnią ławkę rzędu obok. Gajeel podpierając policzek na pięści siedział i… Chyba spał. Miał to szczęście, że nauczyciel zawsze, kiedy prowadził wykłady, wpatrzony był w swoje notatki, więc nie widział, co kto robi.

Z ulgą przyjęła ostry, raniący w uszy dźwięk dzwonka, który rozbrzmiał w całej szkole, zwiastując przerwę. A ten dźwięk wybudził Gajeela, którego głowa zsunęła się z ręki i uderzył czołem o blat ławki.

- Kurwa! – syknął, podnosząc głowę i rozmasowując palcami zbolałe miejsce. Bo zbyt bliskie spotkanie ławki i jego czoła do przyjemnych nie należało.

- Było nie spać – powiedziała Juvia, wstając ze swojego miejsca i podchodząc do niego.

- Jakby mnie twój ojciec na siłę nie przetrzymywał, to bym się wyspał – odpowiedział, również wstając. I wyszli na korytarz.

- Jakbyś nie sprawiał problemów to nie mieliby powodu, by cię zabrać na policję – stwierdziła Juvia.

Gajeel już nie chciał odpowiadać. Bo miała rację, i nie miał, jak się odgryźć. Warknął więc tylko coś pod nosem i oparł się plecami o ścianę korytarza.

Claire siedziała z Totomaru, więc Juvia została przy przyjacielu.

Ale martwiła się. O Gray’a. To, co ostatnio widziała… Martwiła się o niego. Chciała mu pomóc. Ale z drugiej strony… Zaczynała się go po prostu bać.

- Ziemia do Juvii – Gajeel pomachał dłonią przed jej oczami, zmuszając, by skupiła na nim z powrotem spojrzeniem.

- Wybacz. Mówiłeś coś? – spytała szybko, zastanawiając się, czy przez swoje zamyślenie nie zaczęła go ignorować.

- Pytałem się, nad czym tak myślisz. Wyglądałaś na zmartwioną – powiedział, wpatrując się w nią tym zawsze chłodnym, obojętnym spojrzeniem czerwonych oczu.

Ale Juvia nigdy nie odbierała tego, jakoby Gajeel był dla niej zły i zimny. Bo zawsze się martwił o nią. Pomagał jej. Był jak taki starszy brat.

Uśmiechnęła się lekko.

- Oh, nic takiego… Juvia da sobie ze wszystkim radę, nie musisz się martwić – powiedziała, uśmiechając się ciepło do niego.

Ale on chyba nie da jej już spokoju.

- Komu mam wpierdolić? – spytał zupełnie poważnie. I to tak, że aż się przestraszyła.

- Przestań! – mruknęła, krzyżując ręce na piersiach. I z obrażoną miną spojrzała w bok. – Juvia nie chce, byś się znowu z kimś bił. Same problemy sprawiasz. Jak dziecko.

- To czym się tak martwisz? – spytał znowu Gajeel, wsadzając dłonie do kieszeni spodni.

Juvia nie wiedziała, co zrobić. Wiedziała, że może mu powiedzieć o wszystkim, nawet o Gray-samie. Ale też zdawała sobie sprawę, że Gajeel bywa zbyt… Bezpośredni. I jeszcze jest w stanie sobie „pogadać” z Gray’em o tym, że przysparza jej zmartwień.

Juvia westchnęła cicho.

- Taki chłopak jeden… - mruknęła tylko, zastanawiając się, jak wybrnąć z sytuacji.

- Wpadłaś? – spytał Gajeel, dalej zachowując swoją powagę.

A Juvia dopiero po chwili zdała sobie sprawę, o czym mówi jej przyjaciel. I cała spłonęła rumieńcem, tam mocnym, że jaskrawo kontrastował z jej niebieskim odcieniem włosów.

- Nie! – pisnęła, robiąc oburzoną minę. Choć i tak wyszło z tego zawstydzenie. – Juvia i Gray-sama nie są nawet parą!

- Gray-sama? – powtórzył, wyraźnie rozbawiony sposobem, jakim wyrażała się o nim dziewczyna.

Nie odpowiedziała. Z naburmuszoną miną również oparła się plecami o ścianę, obok Gajeela. I niecierpliwie czekała, aż będzie dzwonek na lekcję. Bo już wolała siedzieć w ławce i słuchać nudnych wykładów, niż być wystawioną na te gadki przyjaciela.

Wiedziała, że na swój sposób troszczył się o nią, ale…

Nie chciała mówić o tym, jak to mogłaby zostać młodocianą matką i urodzić dziecko ćpuna.

- No dobrze, dobrze – powiedział w końcu Gajeel, unosząc rękę i opierając dłoń na głowie Juvii, gładząc lekko jej włosy. – Już koniec tematu, dobra? Ale jakby coś się działo, masz mi mówić, ok?

Juvia podniosła spojrzenie na chłopaka, który przyglądał jej się poważnie. I skinęła głową, na znak zgody.

~*~

Czerwień. Piękna, jasna czerwień, tak pełna w swym kolorze i kusząca…

Końcówki tego krwistego koloru muskające jego policzki. Ten słodki, idealny zapach. I wszystko, co miał prze sobą…

Palcem odgarnął długie, proste włosy z ramienia dziewczyny. Pochylił się. I ucałował jej smukłą szyję. Jej idealnie gładką, miękką skórę… Tak delikatną, w porównaniu do zwykle surowego charakteru Erzy Scarlet.

Ale kiedy był przy niej, zwłaszcza tak blisko, cała nagle topniała. Stawała się tak niezwykle uległa, że nie mógł się czasem powstrzymać.

- Jellal… Mie-eliśmy się u-uczyć… - zająkała się dziewczyna.

Kiedy ucałował jej skórę. Jej policzki przybrały kolor tak czerwony, że jej włosy mogły im pozazdrościć.

To był słodki widok.

- Oj-tam, oj-tam… - mruknął Jellal, opierając dłonie na jej ramionach i lekko ją popychając.

Książka, która leżała dotychczas na kolanach Erzy, zsunęła się i z cichym stuknięciem opadła na podłogę.

Wcześniej siedzieli na jego łóżku, bo w końcu mieli się uczyć. Teraz ona leżała, a on zawisł na nią, chłonąc spojrzeniem jej piękną, rumianą twarz. Jej duże, brązowe oczy. Jej rozchylone, słodkie wargi. Jej czerwone włosy rozsypane na poduszce i kołdrze.

Była piękna.

Była jego.

Schylił się, czując już jej przyspieszony, gorący oddech. Czując już, jak ich czubki ich nosów stykają się ze sobą. Już prawie czuł jej słodkie, miękkie usta, jej smak, jej słodycz…

- Jellal, wróciłam! – odezwał się głos z korytarza, wraz z cichym trzaskiem otwieranych, a zaraz potem zamykanych drzwi.

Kiedy Caroline otworzyła drzwi do jego pokoju, dwójka uczniów siedziała grzecznie na łóżku z książkami w dłoniach.

- O, mamy gościa? – spytała, uśmiechając się ciepło do dziewczyny, która usilnie starała się zachować spokój.

- To Erza, chodzimy do tej samej klasy. Będzie mnie poduczać – wyjaśnił Jellal, uśmiechając się do matki.

Boże, jak on żałował, że Caroline musiała wrócić tak szybko… Jak bardzo żałował…

- Aaaa, rozumiem! – kobieta uśmiechnęła się szerzej. – Miło mi cię poznać, Erzo! Zrobię wam herbatki i jakieś kanapki, co?

~*~

- Następny sprawdzian napiszę na 5! – zawołał Natsu, z zaciętą miną wertując książki.

- Eh… On jest dopiero za dwa tygodnie… - mruknęła Lucy, która siedziała naprzeciwko niego.

Ej no, jak tak dalej pójdzie to on rzeczywiście napisze na 5 i będzie musiała go pocałować! Znaczy nie, żeby nie chciała czy coś, ale… No kurde!

- Więc od dzisiaj będę się codziennie uczyć to go napiszę na 5! – powiedział ochoczo Natsu.

On tak bardzo teraz nie przypominał siebie. To był drugi raz, kiedy widziała go tak ochoczo zaglądającego do książek. Pierwszy raz widziała go wtedy, kiedy mu obiecała nagrodę. Teraz zaś, po „zachęcie”, całkiem mu odbiło i cały dzień siedział z nosem w książkach, ucząc się wszystkiego.

Oszalał. Natsu oszalał na punkcie nagrody.

- Może mała przerwa? – zaproponowała, wstając. Bo miała nadzieję, że odciągnie go jakoś od książek.

Boże, jeszcze trochę i on będzie gorszy od Levy!

- Nie, muszę się uczyć – odpowiedział chłopak, przewracając stronę książki.

- Łaaaaaaa, Natsu oszalał! – krzyknęła Lucy, opadając na łóżko i ukrywając twarz w dłoniach.

I wtedy poczuła jego ciepłe ręce na sowich biodrach. Zdezorientowana oderwała dłonie od twarzy, by dostrzec jego twarz tuż przed swoją, razem z tym szerokim, zniewalającym wyszczerzem.

- Było powiedzieć od razu, że chcesz mnie zaciągnąć do łóżka – mruknął, szczerząc się jak głupi.

- Natsu! – krzyknęła, opierając dłonie na jego ramionach i odsuwając go od siebie. – nawet nie próbuj tak żartować!

- Kiedy ja chcę… - mruknął, chwytając jej nadgarstki i odsuwając jej ręce.

Znowu poczuła jego gorące ciało napierające na jej. A to było nad wyraz podniecające…

- Nie – odpowiedziała, starając się przynajmniej brzmieć stanowczo, choć sama czuła, jak powoli mięknie pod naporem jego ciepła i bliskości.

- Ale ja się napaliłem… - mruknął, opierając łokieć o poduszkę obok jej głowy i układając na dłoni policzek.

Wpatrywał się w nią z uśmiechem. A ona, cała zarumieniona, starała się jakoś opanować.

- No to masz problem, bo ja nie – odpowiedziała, starając się uciec z pułapki jego ciała.

Ale nie mogła. Był za blisko.

- To będzie więc moja nagroda za drugą 5 w dzienniku – powiedział, szczerząc się wesoło, na widok jej zaskoczonej miny.

- Natsu, nie przeginaj! – krzyknęła, czując jak jeszcze większy rumieniec pokrywa jej policzki.

~*~

Lekcje tego dnia zaczęły się normalnie.

Aries jak zwykle trochę się spóźniła, przez co ciągle przepraszała, zanim zdołała w końcu sprawdzić obecność. Praktycznie wszyscy byli. I zdążyli już przywyknąć do tego, że z Natsu na wiecznym kacu zrobił się wesoły, zawsze uśmiechnięty Natsu, który teraz już rzadko kiedy miał kaca. I wszyscy wiedzieli, czyja to zasługa, mimo że Lucy jakże zaciekle broniła się przed tekstami innych typu „lllubisz go”.

Ich nauczycielka, stojąc już przodem do tablicy i rozpisując na niej zadanie, tłumaczyła im dokładnie, co zrobić.

- Jeśli liczba „a” równa się… - mówiła, choć niewielu uczniów już chciało jej słuchać. Wszyscy myśleli o przerwie, która miała się zacząć dosłownie za chwilę.

Jeszcze trochę…

Donośny dźwięk dzwonka rozległ się po klasie, a zaraz po nim odgłos szurania, kiedy wszyscy podnieśli się ze swoich miejsc.

Mira z uśmiechem odwróciła się do ostatnich ławek pod oknem, które zawsze zajmował Laxus ze swoją ekipą. I oni, choć leniwie, zbierali się z miejsc.

Freed wstał.

I nagle Mirze zdawało się, że czas zwolnił.

Dostrzegła, jak długie, zielone włosy chłopaka zafalowały wraz z jego nieopanowanym ruchem ciała, kiedy z trudem oparł się o brzeg ławki. I osunął się na podłogę, wywracając krzesło stojące obok niego, kiedy próbował się jeszcze czegoś chwycić, nim jego ramiona i głowa uderzyły o twardą posadzkę.

Mira krzyknęła. Dookoła nieprzytomnego chłopaka w parę chwil utworzyło się zbiegowisko.

Słyszała, jak Evergreed wykrzykuje imię przyjaciela, jak Bickslow i Laxus kucają przy nim, starając się go jakoś ocucić.

- Co się dzieje!? – zawołała Aries, przepychając się przez tłum, który kołem otoczył leżącego chłopaka. – Przepraszam, przepraszam – powtarzała, nawet jeśli uczniowie sami ustępowali jej, by mogła przejść. Aż w końcu dostrzegła, co się stało. – Zabierzcie go do pielęgniarki, szybko!

Uczniowie, którzy dotychczas tylko się gapili, wycofali się, robiąc przejście. Laxus chwycił Freeda pod ramiona, Bickslow zaś za nogi. I razem, ostrożnie wynieśli nieprzytomnego chłopaka z klasy.

Mira pobiegła za nimi, nie zważając na protesty Aries, czy też na ciekawskie spojrzenia uczniów, którzy tłoczyli się na korytarzu.

~*~

- Mam nadzieję, że to nic poważnego… - Mruknęła Lucy.

Połowa klasy zebrała się pod drzwiami gabinetu pielęgniarki, mimo że wejść tam mogła teraz tylko Erza, będąca przewodniczącą. I nie zważali na to, że jest już po dzwonku. Wszyscy chcieli wiedzieć, co z ich przyjacielem, czy aby na pewno…

- A co to za zbiegowisko? – rozległ się głos wraz z odgłosem kroków.

Ich wychowawca, Leo szedł powoli w ich stronę z dziennikiem pod pachą. Nie mieli z nim teraz lekcji, więc pewnie miał z inną klasą.

- Freed zasłabł w klasie. Jest teraz u pielęgniarki, a my się martwimy – powiedziała Levy.

Leo również ciekawie spojrzał na drzwi gabinetu. I wiedzieli, że nauczyciel też martwi się o jednego ze swoich młodych podopiecznych.

Ale uśmiechnął się do nich.

- To na pewno nic takiego. Nie musicie się martwić, lepiej, byście wracali do klasy, bo jeszcze wszyscy będziecie mieli problemy – powiedział, uśmiechając się do nich.

Lucy wiedziała, że uśmiech ich nauczyciela był sztuczny. No bo ich przyjaciel nie mógł tak po prostu zemdleć bez powodu. Nawet, jeżeli był błahy, to jednak… To wszystko wzbudzało niepokój zarówno w sercach uczniów, jak i ich wychowawcy.

Leo przeszedł obok zgromadzenia, nie poganiając ich jednak, by jak najszybciej wrócili do swojej klasy. Zatrzymał się jednak przed Mirą, która siedziała na podłodze pod ścianą, skulona, wpatrzona we własne dłonie wciśnięte między nogi a brzuch.

- Hej, Miruś – powiedział, kucając przy niej. I oparł dłoń na jej głowie, kiedy podniosła na niego spojrzenie. – Nie martw się. Nic mu nie będzie, zobaczysz – zapewnił ją, chcąc ją pocieszyć.

A potem wstał, idąc do klasy, w której miał teraz poprowadzić lekcje.

Uczniowie nie ruszyli się spod gabinetu.

Dopóki nie przyszła Libra, ich nauczycielka fizyki, by się dowiedzieć, co się dzieje i czemu nie są w klasie, mimo że już dawno jest po dzwonku.

~*~

Gajeel i Juvia... I friendship them so much <3

~Podobało się? Komentuj!~