18 : Zachęta

Skąd Gajeel wiedział, że tak się skończy?

Po Nikolai’u można było spodziewać się wszystkiego. Dosłownie wszystkiego. Więc nie powinien czuć się zaskoczony takim obrotem sprawy.

Podczas tej swojej rozmowy w pewnym momencie pan Lockser wyciągnął butelkę whiskey. Tak dla zwilżenia gardła. Napili się więc, choć niewiele.

A teraz...

- O Boże, jak ja przetrwałem te wszystkie lata bez niej?! – zawył Nikolai, z głową na biurku.

Tak, ojciec Juvii z pewnością miał słabą głowę.

A Gajeel jeszcze pewnie będzie miał z tego kłopoty.

- O Boże, Caroline, gdzieś ty, moja ukochana?! – zajęczał mężczyzna, któremu wystarczyła jedna szklanka whiskey, by doprowadzić się do… Takiego stanu.

- Ta, ta… Teraz wyrzuć z siebie to wszystko – mruknął Gajeel, całkiem nie wiedząc co teraz zrobić. Najlepiej byłoby sobie po prostu pójść. Co tu po nim? Nic! No ale…

Jakże on mógł tak zostawić ojca przyjaciółki, który czasami był dla niego jak ojciec? No jak?

- Ja nie mogę bez niej no! – Nikolai podniósł niemrawo łeb i docisnął dłonie do głowy, na której powoli postępowała już łysina. – Moja kochana żona! Sens mojego życia! Moje kochanie! Gdzież ona jest?! Tak bardzo mi jej trzeba!

Gajeel oparł łokcie na kolanach. I ukrył twarz w dłoniach, nie wiedząc, co zrobić.

~*~

Juvii było ciepło. To przyjemne, otulające każdy skrawek jej ciała wrażenie było pierwszym, co poczuła, kiedy tylko jej jeszcze nieco ogłuszony kacem umysł zaczął przyswajać pewne fakty.

Ile ona spała? No i jak znalazła się w swoim pokoju? Nie wiedziała.

Pamiętała, że Totomaru przyjechał po nie pod dom Lucy. A potem ona i Claire przysnęły na tylnych siedzeniach. Ktoś więc musiał ją wnieść do mieszkania.

Juvia, uśmiechając się lekko do siebie pod wpływem przyjemnego ciepła, przeciągnęła się. Głowa nie bolała jej tak bardzo jak jeszcze rano. Musiała się porządnie wyspać. To dobrze.

A teraz pora na śniadanko!

Wyplątała się z kołdry, wstając.

A kiedy otworzyła oczy, zdała sobie sprawę, że nie była w swoim pokoju.

Pomieszczenie, w którym się znalazła, było jej nieznane. A wyglądało jak typowa sypialnia. Dopiero co wstała z wąskiego, jednoosobowego łóżka. Ściana naprzeciwko niej kryła się za jedną jedyną w pokoju szafą na ubrania. Zaś pomiędzy tym meblem a łóżkiem, pod trzecią ścianą, stało proste biurko z komputerem i krzesłem przy nim. Okno było zasłonięte, chroniąc wnętrze przed zbyt jasnymi promieniami słońca. Ale też było tu duszno, jakby nie wietrzono tutaj już dobry szmat czasu.

Pierwsze co, Juvia chciała podejść do okna i otworzyć je szeroko, by trochę świeżego powietrza wpuścić do pokoju.

Ale wtedy potknęła się o coś ciepłego.

W ostatniej chwili oparła dłonie na blacie biurka, chroniąc się przed upadkiem. I odwróciła się, chcąc zobaczyć, co było powodem jej niespełnionego spotkania z podłogą.

Nigdy w życiu nie chciała dostrzec tego, co zobaczyła, kiedy tylko odwróciła się.

Bo zobaczyła Gray’a. Tego samego, do którego już jakiś czas temu poczuła coś więcej niż przyjaźń. Tego samego, który oczarował ją swoim dziwnym stylem bycia, swoim zachowaniem i wiecznym rozkojarzeniem.

Ale nigdy nie chciała go zobaczyć TAKIEGO.

Chłopak, widząc że już się obudziła, podniósł głowę, patrząc na nią nienaturalnie rozszerzonymi źrenicami. Nie były takie przez ciemność… Tylko przez narkotyki…

Bo widziała strzykawkę, którą ściskał w lewej dłoni. Prawą rękę miał zaś nad łokciem ściśniętą paskiem.

- Gray-sama! – pisnęła Juvia, padając przy nim na kolana i wyrywając strzykawkę z jego dłoni.

Biała ciecz zakołysała się w jej środku, kiedy odstawiła ją na biurko.

- Co ty robisz?! – warknął Gray, kiedy tylko jego własność znalazła się poza zasięgiem jego rąk. Chciał wstać.

Ale nie pozwoliła mu na to. Zacisnęła dłonie na jego nadgarstkach, powstrzymując go przed jakimkolwiek ruchem.

To było dla niej zbyt wiele. Chociaż już od jakiegoś czasu podejrzewała, że coś musi być powodem tego, jaki on był… Nigdy nie chciała zobaczyć Gray’a jak ćpał. Nie chciała…

Czuła gorące łzy cisnące się jej do oczu.

- Gray-sama… - jęknęła, zaciskając kurczowo palce dookoła jego nadgarstków. – Proszę przestać…

Nie potrzebował wiele siły, by się jej wyrwać. Wystarczył jeden ruch, by uwolnić się. I teraz to on zaciskał dłonie na jej nadgarstkach. Mocno. Zbyt mocno.

Jęknęła cicho, chcąc się uwolnić. Ale nie mogła. Był silniejszy…

Poczuła pod plecami zimną i twardą podłogę. Wylądowała na niej, kiedy chcąc się cofnąć, on niespodziewanie rozluźnił uścisk. Ale ta wolność trwała tylko chwilę.

Bo wtedy znów poczuła uścisk jego dłoni. Ścisnął jej nadgarstki, wbijając je w podłogę nad jej głową.

Ze strachem spojrzała na jego rozgniewaną twarz, wiszącą zalewie parę centymetrów nad jej.

Ojciec, który miewał z takimi przypadkami już wiele do czynienia, zawsze ją przestrzegał, że ćpun na głodzie może być nieobliczalny. Że taki zrobi wszystko, byleby zdobyć swój „towar”.

I bała się tej myśli, że Gray może teraz też zrobić wszystko.

Ze strachem zacisnęła mocno powieki, bojąc się, co może się zaraz stać. Po prostu się bała. Jak chyba jeszcze nigdy dotąd…

Ale złe myśli rozwiała pierwsza, ciepła łza, która skapnęła na jej policzek i popłynęła po jej skórze, znikając w niebieskich włosach.

Zdezorientowana otworzyła szeroko oczy. Tylko po to, by dostrzec twarz Gray’a, która już nie wyrażała gniewu, a… Smutek.

Schylił powoli głowę. I poczuła, jak oparł czoło o jej ramię, puszczając jej nadgarstki i wsuwając ręce pod jej plecy. Objął ją mocno.

Czuła, jak jego łzy moczą jej bluzkę. I nie mogła zrobić nic innego, jak tylko objąć go i przytulić. Bo miała przeczucie, że tego potrzebował. Drugiej osoby, bliskości kogoś przy sobie.

- Dlaczego… - jęknął chłopak. Czuła, jak jego ramiona drżały, kiedy mówił nieco schrypniętym głosem, ledwo wydobytym przez ściśnięte gardło. – Nie umiem już… Inaczej… Czemu to wszystko… Się dzieje?

Juvia nie mogła odpowiedzieć. Nie znała odpowiedzi. Nie wiedziała, jak może mu pomóc.

Mogła tylko być przy nim. Zrobić dla niego miejsce w swoim własnym sercu.

~*~

Miała całą niedzielę by leczyć kaca. Ale nie chciała go leczyć w domu. Tam na pewno głowa nie przestałaby ją boleć.

Bluza Totomaru była stanowczo na nią zbyt duża. Sięgała jej prawie do kolan, a zbyt długie rękawy musiała co chwilę podwijać, by móc cokolwiek zrobić. Ale to nie zmieniało faktu, że niezwykle dobrze jej było ubranej w bluzę chłopaka. Materiał przesiąknięty był jego zapachem. Takim, który ona uwielbiała…

Chłopak wszedł do pokoju, niosąc dwa kubki kawy. A ona, czując jej zapach wysunęła nos zza materiału, przerywając swoje dotychczasowe zajęcie, czyli namiętne wąchanie bluzy Totomaru.

- Dzięki – mruknęła, kiedy podał jej jeden z kubków. Chwyciła go przez rękawy, by nie oparzyć dłoni, bo naczynie nagrzało się mocno od gorącej kawy.

Totomaru usiadł na łóżku obok niej.

- Nie chcesz mi czegoś powiedzieć? – spytał, wsuwając dłoń za głowę i upijając łyk kawy. Fakt że była gorąca i świeżo zaparzona mu nie przeszkadzał.

- Jeszcze nie teraz – odpowiedziała. Ona czekała aż napój ostygnie.

Nie przeszkadzało jej milczenie, jakie między nimi zapadło. Wystarczyło jej, że był obok. Że czuła bijące od niego ciepło i jego bliskość.

To wystarczyło, by poczuła się szczęśliwa.

- Martwię się – powiedział, przechylając nieco głowę i opierając czoło o jej skroń.

Uśmiechnęła się mimowolnie, czując jego oddech muskający jej skórę przyjemnie.

- Nie musisz.

~*~

Wszyscy uczniowie zebrali się przy nauczycielu, otaczając go ścisłym kółkiem. Bo mimo, że gdyby siedzieli na swoich miejscach, każdy usłyszałby swoją ocenę podyktowaną przez profesora… Uczniowie Akademii Wróżek i tak musieli ścisnąć się przy nim ciekawie.

A dzięki temu, że taki tłok się zrobił, Sagittarius nie mógł dostrzec spóźnienia Natsu.

Chłopak szybko wykorzystując sytuację odstawił plecak z książkami pod swoją ławkę i pognał również do ciżby uczniów.

- I co, i co? – spytał szybko.

W swoim nerwowym rozpędzie wpadł na Lucy, która rozpaczliwie oparła dłonie na ramionach Miry, starając się nie przewrócić. A potem dziewczyna, wyraźnie wkurzona, obejrzała się na Natsu.

- Wybacz – powiedział, uśmiechając się szeroko.

- Dobrze więc, moshi moshi – zaczął nauczyciel, otwierając dziennik. I odchrząknął, odszukując, gdzie wpisał nowo zdobyte oceny uczniów.

A Natsu niecierpliwie oparł dłonie na biodrach Lucy, wychylając się mocno, by dostrzec widniejące ta oceny. Co z tego, że nauczyciel zaraz je na głos przeczyta? Natsu chciał wiedzieć!

Poczuł, jak speszona jego bliskością dziewczyna drgnęła niespokojnie. I kiedy chciała spojrzeć na jego twarz, tuż koło swojej, otarła się przypadkowo policzkiem o jego policzek. A on, czując to ciepło bijące od niej, wyszczerzył się głupio.

- Natsu Dragneel… - w tym momencie nauczyciel przerwał. Odchrząknął. I podniósł spojrzenie na chłopaka. – Gdzie miałeś ściągi?

Na moment zapadła cisza, kiedy jena połowa grupy uczniów ciekawie spojrzała na chłopaka. Druga połowa zaś zaglądała ponad ramieniem nauczyciela do dziennika.

- Ja nie ściągałem! – zaprzeczył szybko, oburzony takim podejrzeniem.

Cały dzień się wtedy z Lucy uczyli. Nawet na przerwie tu prze sprawdzianem Natsu siedział z książką, przypominając sobie wszystko i się przygotowując do nadchodzącej rzezi przeciążonych wiedzą mózgów.

No bo mu zależało na nagrodzie!

- Jakoś ciężko mi w to uwierzyć. Zawsze same dwóje i jedynki, a teraz, moshi moshi… - Sagittarius znów spojrzał w dziennik.

Już Natsu widział, jak nauczyciel otwiera usta, by przeczytać ocenę, której on nie mógł dostrzec przez tłumek uczniów. Już czuł szybsze bicie serca i drżenie dłoni zaciśniętych na biodrach Lucy.

Musiał wiedzieć…

Musiał…

- Cztery plus, moshi moshi – powiedział Sagittarius. I, nie czekając na nic, przeszedł do dalszych ocen.

I choć wszyscy spoglądali na chłopaka z niedowierzaniem, wręcz podejrzliwością, on poczuł, jakby mu ziemia uciekła spod nóg. Oparł się ciężko o plecy Lucy, powtarzając w myślach te dwa słowa. „Cztery plus… Cztery plus!”

- No nie… - wyrwało mu się.

I załamany oparł czoło o ramię Lucy.

A tak się starał. Pół nocy nie spał, bo się uczył. Przez cały ten czas nie wypił nawet jednego piwa, bo chciał wszystko umieć, wszystko zapamiętać…

I co? Nie udało mu się? Zabrakło mu marne pół ocen…

~*~

- Jaką masz ocenę? – spytała Erza, uśmiechając się do siebie z zadowoleniem.

Uczniowie, zaspokoiwszy swój głód na wiedzę o uzyskanych stopniach, wrócili grzecznie do swoich ławek, rozmawiając cicho, podczas gdy Sagittarius zapisywał kredą na tablicy temat dzisiejszej lekcji.

- Cudem udało mi się i mam trzy – odpowiedział Jellal. – A ty co masz?

- Pięć! – odpowiedziała dumna z siebie dziewczyna.

Tak, w tej chwili wydawała się taka radosna… Słodka wręcz. Uśmiechnął się mimowolnie na widok tego uśmiechu.

I nagle genialny pomysł wpadł mu do głowy.

- Jej, jesteś strasznie mądra – powiedział, patrząc na nią jak na swoją idolkę. – Mnie pewnie nigdy nie uda się tak, jak tobie… A tak bardzo chciałbym… Hej, może mnie pouczysz? Dzięki tobie na pewno też będę miał pięć! – powiedział, tak beztrosko i z taką nadzieją, żeby ja najbardziej zawrócić jej w głowie.

A ona, cała czerwona spojrzała na niego, jakby nie wiedząc, co odpowiedzieć.

- Emm… No… Znaczy mogę niby nie… - wymamrotała.

I w tym właśnie momencie Sagittarius przypomniał im o trwaniu lekcji.

~*~

- Miałbyś lepszą ocenę, gdybyś zamiast wiecznie siedzieć na tej siłowni trochę się pouczył!

Lekcje na dzisiejszy dzień już się skończyły. I spokojnym krokiem, w swojej grupie, opuścili teren szkoły. Część z nich wyglądała na zadowolonych swoimi ocenami. Freed postarał się i dostał pięć, za co teraz szedł na czele dumnie, jakby był jakimś królem. Laxus wolał zaś utrzymywać swoją średnią, która ponad tróję chyba jeszcze nigdy nie wyszła. Bickslow…

- Jak ja jej to powiem? – spytał sam siebie chłopak, przygarbiony i wyraźnie załamany wynikiem swojej pracy. Bo ten dostał dwóję z minusem, ot co! Ledwo cudem!

Ever miała to do siebie, że zwykle wiedza pozyskana z uważania na lekcjach jej wystarczyła. I krótkie powtórzenie materiału tuż przed sprawdzianem pomogło jej w zdobyciu czwórki.

Elfman był w podobnej sytuacji, co Bickslow. Z tym że ten drugi jeszcze nie teraz będzie męczony za swoją ocenę.

- Ale to męskie, siedzieć na siłowni… - jęknął Elfman.

I musiał się aż zgarbić, bo nagle Ever z wrednym uśmieszkiem na ustach chwyciła kołnierzyk jego mundurka i schyliła go ku sobie.

Nie wiedzieć czemu, wyraz jej twarzy przerażał go. Tak bardzo.

- Zakaz na siłownię, dopóki nie dostaniesz przynajmniej czwórki! – zarządziła, władczo podpierając dłoń na biodrze.

Freed i Bickslow zachichotali, posyłając sobie znaczące spojrzenia. Bo oboje niezwykle uwielbiali te momenty, kiedy Elfman i Evergreen zachowywali się jak stare, dobre małżeństwo.

Laxus miał to po prostu gdzieś.

~*~

- No ja nie wierzę no…

Lucy postanowiła go odprowadzić. Nie miał nic przeciwko, choć wizja, że nie dostanie swojej nagrody, bardzo go dręczyła. A tak się już napalił!

- Oj nie przejmuj się tym już – powiedziała Lucy, próbując go pocieszyć.

Ale w tej chwili nic nie było w stanie go pocieszyć. Tak bardzo się napalił i co? Nie udało mu się! Ale on się nie podda, o nie!

- Następny sprawdzian napiszę na pięć! – postanowił, opierając pięści na biodrach, pewny swojego postanowienia.

Lucy, która szła obok niego, zachichotała, jakby ją rozbawił swoją pozą super-bohatera. Ale zaraz potem zrobiła coś, czego się nie spodziewał.

Poczuł jej ciepłe usta na swoim policzku. Aż się zatrzymał z szeroko otwartymi oczami, kiedy dziewczyna ucałowała go czule w policzek. I przez chwilę tak trwali w tym słodkim bezruchu.

- Na zachętę – szepnęła mu do ucha. I odsunęła się, idąc dalej prze siebie.

Natsu, wpatrzony w tył jej głowy, poczuł gorący dreszcz przeszywający jego ciało. A potem wyszczerzył się szeroko, doganiając ją.

Tak, zachęta podziałała na niego lepiej niż sama wizja nagrody.

~*~

Nowy rozdział!

Tak, wiem, będziecie jęczeć bo nie ma GaLevy. No błagam was, ludzie ._. Nie chciałam tego mówić, ale aż powiem.

Widzicie pewno, iż te "lata" w spisie rozdziałów tyczą się roku szkolnego, prawda? Od jesieni do końca wiosny, lato oczywiście wakacje, a potem zaczyna się kolejny rok szkolny. Choć tu jest napisane "I ROK" to wcale nie jest pierwszy ich rok w tej szkole, ale to jeszcze wyjaśnię.

I powiedzieć wam muszę, że najlepsze akcje GaLevy zarezerwowane są praktycznie na większość II roku. Tak, tam będzie dominacja GaLevy, temu tutaj jest więcej innych paringów. Więc błagam, poczekajcie jeszcze chwilę ._.

~Podobało się? Komentuj!~