12 : Moja wina

- Mój ojciec… Mój ojciec był wspaniały… - Zaczął chłopak, patrząc w sufit, jakby mógł tak dostrzec coś niewidocznego dla oczu Lucy.

A ona, z dziwną niecierpliwością i troską zacisnęła dłonie na własnych ramionach, spoglądając na chłopaka z wyczekiwaniem.

Nigdy nie przymuszała go, by opowiedział o sobie. Nie chciała być natarczywa. A teraz on sam jej zaufał na tyle… Tak bardzo, że postanowił jej wszystko opowiedzieć… Cieszyła się. Że obdarzył ją takim zaufaniem. Bo mówienie o swojej przeszłości może nie być dla niego łatwe…

Ale bała się. Bała się tego, co ma jej do powiedzenia. Bała się tego, czego mogłaby się dowiedzieć. Bała się, czy przez to wszystko nie zmieni się jej sposób patrzenia na niego.

~*~

Siedziała z telefonem ściśniętym w dłoni.

Jak odprowadziła Claire, tak wróciła do domu dopiero, jak dziewczyna wypłakała się, wyżaliła i z tego wszystkiego zasnęła. Ale nawet mimo to miała wyrzuty sumienia, że poszła. Przecież… Ona potrzebuje teraz wsparcia…

Ale Juvia miała teraz coś bardzo ważnego do załatwienia.

Siedziała w parku. Ośnieżonym i zimnym, wśród ciszy i spokoju, na mokrej od ciężkiego, wilgotnego śniegu ławce. Ale przemoknięte spodnie to był dla niej teraz najmniejszy problem.

Wybrała numer. I przysunęła telefon do ucha.

Żeby odebrał, żeby odebrał, żeby odebraaaaaał!

Po chwili denerwujące ją coraz bardziej pip dobiegające z telefonu urwało się. I usłyszała głos.

- Ta?

- Musimy pogadać. I to natychmiast.

- Ja nie mam…

- Nie obchodzi mnie to! To jest kuźwa sprawa najwyższej wagi, rozumiesz?! Jestem w parku, masz tu być w ciągu pięciu minut.

~*~

- Nie znałem mamy. Nie pamiętam, jak wygląda, jak brzmi jej głos… Tata mówił, że odeszła niedługo po tym, jak się urodziłem. Nie rozumiałem, czemu. Ale miałem tatę. Więcej nie potrzebowałem.

Natsu mówił cicho. Spokojnie. Ale nie musiała specjalnie wytężać słuchu, by rozumieć, co mówi. Poza jego głosem, w pokoju nie rozbrzmiewał żaden dźwięk. Nic im nie przeszkadzało.

Czuła tuż przy swojej ręce ciepło jego ramienia. Siedzieli blisko. Bardzo blisko. Nie przeszkadzało jej to. A zdawało się wręcz, że jemu dodawało to otuchy. To, że jest obok. Że w ciszy siedziała przy nim i słuchała. Cierpliwie, nie ponaglając go w momentach, kiedy musiał zebrać myśli, by podjąć opowieść.

- Byłem dzieckiem. Ale byłem… Szczęśliwy. Nawet, jeśli tata nie zawsze miał dla mnie dużo czasu… Kiedy mógł choć trochę pobyć ze mną, poświęcał mi całą uwagę. Mogłem mu zawsze powiedzieć o wszystkim. Ufałem mu. I wierzyłem, że zawsze już będzie tak, jak jest. Bo nie potrzebowałem nic więcej… Nawet w te dni, kiedy jedyny czas, jaki mógł dla mnie znaleźć, był całkiem wieczorem, kiedy kładł mnie do łóżka i czytał bajkę.

Trochę wiedziała, jak to jest. Jej mama zmarła już dawno temu. Niby miała ojca… Ale on wiecznie poświęcał się interesom. Rzadko kiedy miał dla niej czas. Często była po prostu zostawiona sama sobie.

- Nigdy nie pytałem taty, co zajmuje mu tyle czasu, że lewo może ze mną pogadać na luzie. Myślałem, że tak musi być, a mnie przecież zajęć nie brakowało. Wiedziałem tylko, że czasami umawiał się z jakąś kobietą. Nie lubiłem jej. – Natsu, mimo wszystko, uśmiechnął się nagle. Ale ten wyraz zawierał tylko smutek. – Zawsze bałem się, że ona będzie chciała odebrać mi mojego tatę. Że zabierze mi go i zostanę sam. Dlatego jej nie lubiłem. Nie chciałem, by tata się z nią spotykał.

- Ale pewnego dnia – po chwili milczenia Natsu podjął opowieść. Musiał pozbierać myśli. I ton jego głosu się zmienił. Jakby przechodził do tych wydarzeń, których nie chciał pamiętać – zdarzyło się coś, czego nie zapomnę. Tamta kobieta miała chyba syna. Ale się pokłócili i on uciekł z domu. Tata, który w końcu znalazł dla mnie więcej czasu, miał mnie zabrać do kina. Akurat puszczali bajkę, którą strasznie chciałem obejrzeć. Ale nie poszliśmy. Kiedy już zbieraliśmy się do wyjścia, ktoś zadzwonił do taty. To była ta kobieta. Słyszałem, jak między płaczem mówiła tacie o kłótni z tym chłopcem i jak on uciekł z domu. Bała się o niego i chciała go znaleźć. A mój tata powiedział, że jej pomoże.

Natsu uniósł rękę. I docisnął ją do oczu. Ale i tak dostrzegła wypływające spod palców łzy. Jego ramiona zadrżały. A ona szybko przysunęła się bliżej, chwytając jego drugą rękę, splatając swoją dłoń z jego.

- Byłem taki głupi! – Jęknął z trudem siląc się, by mówić dalej. – Byłem młody i głupi! I zły na niego. Bo te resztki cennych chwil, które mogłem z nim spędzić, postanowił poświęcić, by iść do tamtej kobiety. Nie rozumiałem wtedy, że są ważniejsze rzeczy niż jakaś bajka w kinie. Byłem zły, kiedy mówił mi, że mam zostać w domu. I wtedy…

Jego mowę coraz bardziej przerywał głuchy szloch. A ona nie mogła tak po prostu siedzieć i czekać. Podniosła się nieco, klęcząc na łóżku przy nim. I objęła go, przytulając do siebie. Jego ręce objęły ją. I poczuła, jak jego twarz wtuliła się w jej piersi. Łzy moczyły jej bluzkę. Ale nie tym się teraz przejmowała. Tylko tym, że wspominanie tamtych wydarzeń musi być dla niego ciężkie…

- Kiedy wychodził, krzyczałem, że go nienawidzę. A on tylko uśmiechnął się nim zamknął drzwi. Byłem zły i smutny. Zamknąłem się w pokoju. Miałem nadzieję, że szybko wróci, że siądzie obok mnie, przeprosi i obieca, że następnym razem pójdziemy razem do kina. Ale on nie wracał! Było coraz później, a on nie wracał! Bałem się, że ta kobieta rzeczywiście mi go zabrała. Że on nie wróci do mnie, bo wybrał jakąś tam kobietę zamiast mnie. – Natsu płakał. Po prostu płakał, wtulony w nią, między szlochem zmuszając się, by mówić dalej. Jakby tam bardzo chciał się z kimś podzielić tym wszystkim… A ona słuchała go. – Chciałem iść go szukać. Ale wtedy przyszli ludzie z policji. I od nich dowiedziałem się, że… Że tata zginął w wypadku..

Objęła go mocniej, pocieszająco, gładząc dłońmi po plecach. A jego palce zacisnęły się mocno na jej bluzce, kiedy przycisnął ją do siebie. Drżał, wstrząsany szlochem i złymi wspomnieniami.

- Byłem głupi! Tak głupi! Zniszczyłem wszystko, a potem jeszcze zwalałem winę na tą kobietę! A to była moja wina! To ja krzyczałem, że go nienawidzę, kiedy on szedł by komuś pomóc! Byłem egoistyczny, bo nie chciałem go stracić! A potem… Nawet nie mogłem mu już powiedzieć, jak bardzo go kochałem… Ostatnie, co do niego powiedziałem, to „nienawidzę cię”!

- To nie twoja wina! – Odpowiedziała, ze ściśniętym gardłem. Nie była w stanie znieść tego wszystkiego. Jego smutku, łez, tego z jaką rozpaczą wspomina tamte wydarzenia… - Byłeś tylko dzieckiem, to nie twoja wina!

- Moja! – Stwierdził dobitnie, odsuwając się od niej. I spojrzał na nią. Tymi zaczerwienionymi, załzawionymi oczami. Łzy pozostawiały mokre ślady na jego policzkach. – To moja wina! W swoim egoizmie nie mogłem pogodzić się z tym, że tata może mieć inną, ważną dla siebie osobę, poza mną!

Tego dnia wracała bardzo późno do domu. Ale nie zwracała na mróz, który szczypał ją w policzki, wdzierał się przy każdym oddechu w jej płuca. Całą drogę jej myśli krążyły dookoła Natsu. Myślała, że wie, jak się czuje… Przez to, że ona też praktycznie cały czas była zostawiona sama sobie…

Gówno prawda.

Nie miała o niczym pojęcia. Jak ona by zareagowała, gdyby na chwilę przed śmiercią ojca pożegnała go słowami „nienawidzę cię”? Mogła sobie tylko wyobrazić, jak okropne to dla niego przeżycie…

Ale musiała zostać przy nim. Nie mogła go zostawić samego. Tym bardziej teraz, kiedy wszystko ułożyło się w spójną całość. I wiedziała, czemu jest taki, jaki jest…

~*~

Chłopak, który dotychczas siedział obok niej, odetchnął ciężko, wstając. A Juvia spojrzała na niego niepewnie.

Musiała mu powiedzieć. Tak po prostu… Musiała. O tym wszystkim.

Dlatego, że wiedziała. On coś z tym zrobi. Cokolwiek. Ale coś zrobi. Znała go już trochę. I wiedziała, że nie zostawi tego tak po prostu.

- Więc co zamierzasz? W końcu jest twoim przyjacielem. – Spytała, również wstając. Ale nie wyciągając dłoni z ciepłych kieszeni kurtki.

A on wyciągnął z paczuszki papierosa, wsadził go do ust i odpalił. Z cichym warknięciem, kopiąc ukryty pod śniegiem kamyk.

- O kim ty mówisz? Nie mam przyjaciela imieniem Totomaru. – Odpowiedział.

Znała ten ton. Był wkurzony. Bardzo wkurzony. I wiedziała, że on tego tak nie zostawi. Nie teraz. Wiedziała, że nie będzie musiała długo czekać na jego działania.

Juvia uśmiechnęła się mimowolnie, patrząc na niego.

A Gajeel szedł przed siebie, wymyślając już, co zrobi temu śmieciowi, którego dotychczas uważał za przyjaciela.

~*~

- Gray-sama?

Dźwięk tego głosu sprawił, że zatrzymał się z kluczami w połowie drogo do swojego celu. I nie otworzył drzwi, tylko obejrzał się, spoglądając na dziewczynę, która właśnie szła w jego stronę. Zaraz, nie w jego stronę. Raczej szła do drzwi swojego mieszkania.

O, jednorożec…

Facet, ogarnij się! Uderzył się z otwartej dłoni w policzek, by nieco się ocucić. A dziewczyna, widząc jego zachowanie, przystanęła. I spojrzała na niego niepewnie.

- Em… Gray-sama… Czy wszystko w porządku? – Spytała, podchodząc znowu do niego.

- Tak, tak! – Powiedział szybko, mierzwiąc dłonią włosy. I uśmiechnął się do niej. – Jak tam w szkole, Juvia?

- Eh… Juvia chce już wakacje… - Jęknęła dziewczyna. Ale zaraz również się uśmiechnęła ciepło do chłopaka. – I Juvia się zastanawiała, czy Gray-sama…

- Juvia?

Na dźwięk nowego głosy oboje odwrócili się, chcąc dowiedzieć się, kto przeszkodził im w rozmowie.

Chłopak, który z dłońmi wsadzonymi w kieszenie szedł w ich stronę, uśmiechnął się perfidnie. Niebieska grzywka na moment przesłoniła oczy, tylko po to, by znów je ukazać, kiedy uniósł nieco głowę. I przechylił ją w bok, patrząc na dwójkę ciekawie.

- No patrzcie, moja słodka znalazła sobie chłopaka? – Spytał perfidnie, stojąc naprzeciwko nich całkiem wyluzowany.

Ale Gray czuł, jak na słowa nieznajomego mu chłopaka, ogarnia go złość. Jego słodka?! Warknął cicho, robiąc krok do przodu. A Juvia, jakby wyczuwając kłopoty, znalazła się przy nim, opierając dłonie na ramionach Gray’a.

- Kto to? – Spytał nieprzyjemnie, nie spuszczając spojrzenia z chłopaka ze znamieniem na twarzy.

- To… To przybrany brat Juvii… Jellal-kun…

~*~

Powrót smoka, mała!

Tak, wróciłam z nowym rozdziałem. Mam nadzieję, że się podobał, chociaż wiem że jest denny, beznadziejny i godny pożałowania.

Na pierwszym blogu rozdział pojawi się jutro, a raczej dzisiaj, bo jest 00:03. A potem już wezmę się za nadrabianie zaległych rozdziałów... (Jak zobaczyłam, ile mam do przeczytania, dostałam załamania nerwowego...)

~Podobało się? Komentuj!~