13 : Kocham cię

- Co ty tu robisz? – Spytała.

Blok, w którym mieszkała, zostawili dawno za sobą. Spokojnym spacerem szli przez ulice, przykryte pod warstwą białego puchu. Zimnego, skrzypiącego przyjemnie pod każdym krokiem, tak białego i migoczącego wesoło…

- No jak to co? Mojej siostrzyczki kochanej zobaczyć nie mogę? – Odpowiedział Jellal, idąc obok niej, z dłońmi wsadzonymi w kieszenie spodni. Tak jak ona wyglądała na ponurą, z jego twarzy nie schodził uśmiech.

- Nie, nie możesz. Po co? Wracaj lepiej skąd przyszedłeś. – Warknęła, mimowolnie zaciskając w pięści dłonie schowane w kieszeniach kurtki. A potem rozluźniła je. – Chyba że…

Milczenie. Cisza, która nagle zapanowała między nimi, gdy nie była w stanie dokończyć swojej myśli. A on chyba nie miał zamiaru użyć odrobin rozumu, by domyślić się jej dalszego ciągu.

- Że…? – Podpytał, spoglądając na nią z uśmiechem, który wykrzywiał tatuaż na jego policzku.

- Mama…?

- Jest też tutaj. – Odpowiedział szybko chłopak, unosząc głowę i spoglądając w ciemne, pochmurne niebo.

Dziwne… Mówili o rzeczach dla niej tak ważnych, a on zachowywał się, jakby mówił o czymś tak błahym jak pogoda.

- A co? – Spytał chłopak, nie spuszczając spojrzenia z ciężkich chmur, z których nieprzerwanie sypał się śnieg. Białe, maleńkie płatki opadały na ich włosy i ramiona, na ubrania i buty, jakby na siłę chcąc ich ozdobić. – Chcesz się z nią zobaczyć?

Milczenie. Cisza, która zapanowała, bo ona nie była w stanie odpowiedzieć. Jej serce krzyczało „tak”. Ale bała się. Bała się samej siebie. Jak zareaguje, kiedy ją zobaczy? Po tych latach…

Zabolało.

Spuściła spojrzenie na czubki własnych butów, czarnych, a jednak pobielonych przez śnieg. Biały puch tłumił stukot niskich obcasów.

- No dalej, Juviś. Mów, czego chcesz. – Mruknął chłopak, zatrzymując się.

I ona się zatrzymała. Spojrzała na niego. Uśmiechał się. Perfidnie i nieprzyjemnie. Grymas tworzył maleńkie zmarszczki w kącikach jego ust, deformował tatuaż. Ale jednak… Nie, nie bała się go. Nigdy się go nie bała. Bo znała go. Zdawał się perfidny i wredny, ale jednak…

Zadrżała, czując jak coś ścisnęło jej gardło. Coś, co teraz nie pozwalało jej wydobyć słowa. Nawet, skoro on patrzył na nią, wyczekująco i cierpliwie…

Skinęła głową. I przełknęła głośno ślinę, by wydobyć z siebie słowa.

- Tak… Tak, Juvia chce ją zobaczyć. - Jęknęła

Poczuła. Ciepłe, silne ręce obejmujące ją. Jego ręce. Wtuliła się w Jellala, swojego przybranego brata, który na moment porzucił swój wredny wyląd, przytulając ją w pocieszeniu.

Ale ona nie zapłakała.

Wibracja, wraz z cichą melodią przychodzącego SMSa, przerwała ten moment.

~*~

- No, to co chciałeś?

Gajeel uniósł głowę, słysząc głos.

Stał oparty o ścianę bloku, z papierosem w ustach, czekając. W tym miejscu, na uboczu, z dala od ciekawskich spojrzeń, często spotykali się tu całą grupą. Tym razem jednak nie było nikogo więcej poza nimi.

Gajeel.

I Totomaru.

Chłopak, który przyszedł tutaj, nieświadomy tego, co go czeka.

- Coś poważnego, skoro mi dzwonisz i każesz natychmiast przyjść? – Spytał Totomaru, nie wyciągając dłoni z kieszeni spodni.

Za to Gajeel wykonał ten ruch, biorąc między palce papierosa i wyciągając go z ust. Wydmuchał obłoczek dymu.

- Coś bardzo poważnego…

~*~

- Nie jesteś na mnie zła? – Spytała Claire, kiedy wychodziły z jej mieszkania.

Nie, nie mogła się gniewać na przyjaciółkę. Co z tego, że przerwała jeden z tych niewielu momentów, w którym cieszyła się, że ma brata. Przyrodniego, ale co z tego?

Wiedziała, że z Claire nie jest teraz najlepiej. Całkiem się załamała i praktycznie nie chciała wychodzić z domu. Nawet do szkoły. Więc SMS, w którym dziewczyna prosiła Juvię o wyjście na spacer, przyjęty został z mieszaniną ulgi i radości.

- Oczywiście, że nie. – Powiedziała szybko.

Schodziły po schodach niespiesznie, obok siebie, nie spiesząc się.

A kiedy tylko wyszły, postanowiły że nie będą szły głośną, ruchliwą główną ulicą. A bocznymi, o wiele spokojniejszymi drogami poszły na spacer, kierując się… Po prostu przed siebie.

Do czasu…

~*~

Uderzenie drgnęło jego ręką, przenosząc wibracje towarzyszące zderzeniu aż po samo ramię.

Puścił głowę Totomaru, a ten osunął się nieco w dół ledwo stojąc na nogach. Chwycił się za skroń. I jęknął z bólem. By po chwili odsunąć rękę i wpatrzyć się w swoją własną krew na palcach. Tą samą, która została również na chropowatej ścianie bloku.

- Może powtórz – zaczął Gajeel, jak gdyby nigdy nic wyciągając z ust papierosa.  Pochylił się nad dawnym przyjacielem. I chuchnął dymem wprost w jego twarz – co przed chwilą powiedziałeś?

Totomaru zakrztusił się i syknął, kiedy tytoniowy dym zetknął się ze świeżymi ranami których miał sporo. Pełno siniaków, podbite oko, rozcięta brew, skóra zdarta ze skroni…

- Powiedziałem… - Wysapał z trudem chłopak, opierając dłonie na kolanach, by pomóc sobie w zachowaniu równowagi. - …że lgnęła do mnie jak głupia… - Mówiąc, podniósł spojrzenie na tego, który teraz był jego wrogiem. I wyszczerzył się nieprzyjemnie. – Aż szkoda było tego nie wykorzystać…

Więcej nie powiedział. Nie mógł. Pięść Gajeela wbiła się w jego żuchwę z taką siłą, że pchnęło go do tyłu. I znowu wyrżnął głową w ścianę.

- Że też kiedyś nazywałem przyjacielem… Takiego… Śmiecia… - Mruknął Gajeel, wsadzając znowu papierosa do ust. I zaciągnął się dymem. Ręka mu drżała, świerzbiąc tylko by znowu przypierdolić tej kanalii.

Totomaru, ciężko sapiąc, oparł się plecami o ścianę. Z trudem łapiąc powietrze otarł nadgarstkiem krew, która wraz ze śliną wypływała z jego ust, ściekając po żuchwie.

I znów podniósł spojrzenie na dawnego przyjaciela.

- Jakbyś miał taką okazję… Też byś skorzystał…

Pięść, wbita pod jego żebra, bez trudu go uciszyła. A kiedy tylko się zgiął, kolejna wbiła się w jego plecy. Pod wpływem ciosu stracił równowagę, siły… I pał na ziemię.

- Obawiam się, że nie jestem takim śmieciem jak ty. – Powiedział spokojnie Gajeel, unosząc nogę.

Glan wbił się między łopatki Totomaru, mocno i z pewnością sprawiając wiele bólu.

- Bo wiesz… - Podjął Gajeel, kopiąc drugiego tym razem w bok, zmuszając go tym, przy przewrócił się na plecy. – Kobieta cię urodziła, to trzeba mieć szacunek do kobiet. Trzeba je chronić. I je wpierać. A nie wykorzystywać.

Totomaru jęknął z bólem, prawie krzyknął, kiedy glan wbił się w jego mostek, przygniatając klatkę piersiową. Ale nie na tyle mocno, by połamać żebra.

Mimo to, kopnięcie z pewnością sprawiło mu sporo bólu.

~*~

- Zdawało mi się, że coś słyszałam… - Mruknęła Claire, przystając.

Juvia również stanęła, wytężając słuch, by móc cokolwiek wyłapać.

I rzeczywiście, po chwili również wyłapała dźwięk. Coś jak uderzenie, może kopnięcie. I jęk. Z pewnością pełen bólu.

Dziewczyny spojrzały po sobie.

- Juvia myśli, że lepiej byłoby nie mieszać się w to. – Zaczęła niepewnie, robiąc już krok w przeciwną stronę.

Ale Claire chyba nie myślała tka jak przyjaciółka. Bo, nie namyślając się wiele, ruszyła w stronę, z której dochodziły dźwięki. A Juvia, przeklinając w myślach, poszła szybko za nią, mając nadzieję, że nie zobaczą czegoś, czego nie powinny.

Wyjrzały zza jednego z bloków. By dostrzec dwie osoby pod drugim. Jedna z tych postaci leżała. Druga stała, z nogą wbitą w klatkę piersiową tej pierwszej.

Wytężając wzrok, po chwili aż cofnęły się, otwierając szeroko oczy.

- Gajeel?

- Totomaru?!

~*~

- Co ja powinienem z tobą zrobić? – Spytał sam siebie, patrząc na leżącego chłopaka.

Z ust Totomaru ciekła ślina zmieszana z krwią. Czerwona ciecz zbrudziła już część jego ubrania i twarzy. Nawet włosy. A ciemna czerwień była wyraźnie widoczna na białej części jego włosów.

Sapiąc i charcząc ciężko przy oddechu nie patrzył na Gajeela. Tylko gdzieś daleko przed siebie. Jakby chciał uciec. Już uciec.

Schylił się. I zacisnął palce na włosach Totomaru. Siłą podniósł go do pionu. A ten nie oponował. Nawet nie jęknął, kiedy nim szarpnął, zmuszając go do wstania.

- Stój grzecznie, to może cię nie zabiję. – Powiedział, cofając rękę. Na palcach miał ślady jego krwi.

Totomaru zachwiał się. Cofnął. I oparł pelami o ścianę budynku, z trudem utrzymując się na drżących nogach.

- A może jednak powinienem cię dobić? Wiesz, robactwo trzeba tępić…

I tym razem nie zareagował. Zupełnie, jakby było mu już wszystko jedno, co Gajeel z nim zrobi. A tak nie ma już zabawy…

Prychnął cicho pod nosem. I wymierzył kopnięcie w jego łydki. Totomaru padł jak długi na ziemię. I znowu nie wydobył z siebie żadnego dźwięku, kiedy zderzył się z twardą, zimną i mokrą od śniegu powierzchnią.

- To wszystko? Słaby jesteś. – Mruknął, zaciągając się dymem papierosowym i patrząc na bladą, poranioną twarz. – Żadna z ciebie rozrywka.

Wyciągnął dłonie z kieszeni spodni. I ścisnął palce jednej na pięści drugiej. Knykcie charakterystycznie mu strzeliły. A on sam uśmiechnął się wrednie, po raz pierwszy od momentu, kiedy zaczął tą rzeź.

Wymierzył cios.

Ale jego pięść zatrzymała się na centymetr przed twarzą. Z pewnością nie tą, do której celował…

Bo ta twarz była młoda, śliczna, z drobnymi piegami pod zielonymi oczami. I otoczona burzą pięknych, rudych loków.

- Claire?

- Claire!

Na dźwięk drugiego głosu wyprostował się. I odwrócił. By dostrzec Juvię, która biegła ku nim.

- Co wy do cholery…

- Zostaw go! – Pisnęła Claire, przerywając mu.

Zarówno Gajeel jak i Juvia zamarli, patrząc na dziewczynę z zaskoczeniem. A ta, z łzami płynącymi po policzkach, stała tuż przed leżącym Totomaru, z szeroko rozstawionymi rękoma w obronnym geście.

- Co? – Wyrwało mu się, patrząc z niedowierzaniem na dziewczynę, która skrzywdzona i poniżona jeszcze… Broniła swojego oprawcę. I chyba nie miała zamiaru się cofnąć.

- Zostaw go! Błagam, wystarczy już! – Krzyknęła znowu, patrząc na Gajeela załzawionymi oczami, pełnymi jednak determinacji.

- Kobieto, co ty wyprawiasz! – Warknął w końcu, chwytając ją za ramiona. Z nadzieją, że przemówi jej do rozsądku. – On cię skrzywdził, poniżył, a ty masz zamiar go bronić?! Takiego… Śmiecia?!

- Tak! – Pisnęła. Czuł pod dłońmi, jak jej ramiona drżą. Ale nie wyrwała się. Nie cofnęła. Nie uciekła. Tylko stała z tą determinacją. – Bo ja… Ja… Ja dalej go… Kocham…

To on pierwszy odpuścił. Puszczając jej ramiona, cofnął się o krok. Z niedowierzaniem wpatrując się w zapłakaną dziewczynę.

Póki nie dostrzegł czegoś, co się zmieniło.

- C… Claire…

Ręce, dotychczas niereagującego Totomaru, zacisnęły się na łydce dziewczyny. Ta, odwracając się, pochyliła nad chłopakiem. Który z trudem skupił spojrzenie na jej twarzy.

- Wy… Wynoś… Się… Stą…ąd… - Wycharczał.

- Nie. – Odpowiedziała stanowczo. I kucnęła, opierając dłoń na jego policzku. Uśmiechnęła się smutno. – Możesz mnie wyśmiać. Nawet nienawidzić. Ale… Ja zawsze będę cię kochać.

Cisza. Taka ciężka i pełna napięcia, która zapanowała między nimi, była nie do zniesienia. Ale z drugiej strony nikt nie odważył się jej przerwać. Bo ta chwila… Była inna. Każdy potrzebował chwili, by ogarnąć, co się dzieje.

Bo słowa, zachowanie i gesty dziewczynie całkowicie przeczyły racjonalnemu zachowaniu osoby w jej sytuacji.

I wtedy rozbrzmiał cichy śmiech. Bardziej przypominający charkot, przerywany głośnymi sapnięciami w próbach złapania powietrza do płuc.

- Nie wierzę. – Jęknął Totomaru, unosząc rękę. I dociskając drżącą dłoń do oczu. I przez chwilę widać było tylko jego uśmiech. Krew błyszczącą na zębach i wargach. – Nie wierzę… Ty nadal… Boże, ale ja… Byłem ślepy… Ha… Haha… Zasługujesz na kogoś lepszego, Claire… O mnie po prostu zapomnij…

- Nie mogę. – Odszepnęła dziewczyna, ocierając nadgarstkiem łzy z policzków. – Kocham cię. Kocham, Totomaru. – Szepnęła. A potem wstała, wyciągając do niego ręce. – Chodź, pomogę ci wrócić do domu.

I kiedy ta dwójka odchodziła, on słaby, ale podpierając się na dziewczynie, która z determinacją trwała przy jego boku, Juvia podeszła do Gajeela. Oni dalej w osłupieniu i zdezorientowaniu gapili się na znajomych, nie wiedząc, jak zareagować.

- Rozumiesz coś z tego? – Spytał w końcu Gajeel, nie zdając sobie sprawy, że przy tym wszystkim papieros wysunął mu się z ust i spadł gasnąć wśród zakrwawionego śniegu.

- Całkowicie nic.

~*~

Część z was będzie mnie hejcić. Część będzie fangirlować. A ja powiem, że chcę Happy End i I ship them so much <3

Yhym, yhym. Mało akcji paringowych, bo chciałam tą akcję dokończyć, ale obiecuję, że od najbliższych rozdziałów wrócimy do naszych zakochańców pełną parą.

~Podobało się? Komentuj!~