14 : Bal walentynkowy

Koniec zimy tuż tuż. A co za tym idzie, walentynki. Co zaś wiąże się z tym świętem?

Bal walentynkowy!

„Kurwa…” pomyślał Gajeel, kiedy na lekcji ich wychowawczyni zaczęła trajkotać, że muszą kogoś zaprosić, ładnie się ubrać przyjść i się fajnie bawić bez alkoholu…

- Zobaczycie, to będzie wspaniały wydarzenie! Będzie muzyka, bezalkoholowe napoje, przekąski, ozdoby, amory! – Mówiła kobieta, poprawiając okulary co chwilę zsuwające się z nosa. – Niech każdy z was zaprosi kogoś i przyprowadzi na ten bal, wszyscy będziemy się świetnie bawić!

Z konieczności słuchania tego pieprzenia uratował go głośny dzwonek na przerwę.

Cała klasa, nie czekając na nic, uciekła z klasy, w większości nie chcąc słuchać pani Maggins, która co roku strasznie cieszyła się na bal walentynkowy. Nawet, jeśli szła tam tylko by dopilnować grzecznej zabawy uczniów.

A całe korytarze ozdobione były sercami, zapowiadając istne szaleństwo prawdziwej miłości.

„Kurwa…” pomyślał Gajeel, mając ochotę przypierdolić osobie, która wymyśliła to „święto”.

~*~

- Levy, chodź ze mną na bal!

- Zgłupiałeś, durniu?! Ona pójdzie ze mną!

Jet i Droy obskoczyli ją zaraz, jak się pojawiła w szkole. A potem oboje zaczęli się kłócić o to, z kim ona pójdzie na bal.

A ona nawet nie miała w planie iść. Bo nie miała z kim. Nie mogłaby wybrać między jednym z dwójki przyjaciół. Poza tym…

Z chęcią zaprosiłaby kogoś innego. Ale nauczyciele zabraniali sprowadzania gości spoza szkoły.

Lucy nie miała takiego problemu. Bo ją zaprosił Natsu, a ona od razu się zgodziła.

Levy wyczuwała między nimi flirt.

- Levy! Z kim pójdziesz na bal?! – Zawołali w końcu obaj chłopcy, kończąc swoją kłótnię i przenosząc spojrzenie na nią.

A ona zaczynała mieć ich dość.

- Z żadnym z was! – Powiedziała w końcu, wkurzona, zaciskając swoje drobne dłonie w piąstki.

Chłopcy spojrzeli zawiedzeni na nią, z wyraźnym smutkiem. Jednak ją to nie poruszyło. Skrzyżowała ręce na piersiach i odwróciła spojrzenie, zirytowana nachalnym zachowaniem przyjaciół.

- Nie mam zamiaru w ogóle iść na ten głupi bal. – Dodała, jak gdyby nigdy nic.

A zawiedzeni chłopcy wyglądali, jakby mieli się rozpłakać.

Tym razem jednak niewiele ją to obchodziło.

~*~

Claire, cała zaczerwieniona i uśmiechająca się głupio, usiadła obok Juvii.

Lekcja zaraz miała się zacząć i wszyscy już zajmowali swoje miejsca, czekając aż przyjdzie ich nauczyciel. W klasie było głośno. Wszyscy rozmawiali na jakiś temat, niekoniecznie poświęcając uwagę przyszłemu balowi.

- Zgadnij, kto mnie zaprosił. – Powiedziała Claire, opierając łokcie na stoliku, zaś na dłoniach układając podbródek.

Juvia miała dziwne przeczucie, że wie, kto ją zaprosił.

- No nie mów, że…

- Mhm. Toto mnie zaprosił. – Powiedziała dziewczyna.

I nagle było wiadome, czemu tak bardzo się cieszyła, z tymi rumieńcami na policzkach.

Więc najwyraźniej Totomaru się „nawrócił”. To dobrze. Claire to naprawdę wspaniała dziewczyna. Zasługuje, by być szczęśliwa. Dlatego Juvia miała nadzieję, że chłopakowi uda się naprawić to, co zniszczył.

A wyglądało na to, że chyba postanowił zrobić w końcu coś dobrego.

Juvia, uśmiechając się sama do siebie z zadowoleniem, zerknęła w stronę Gajeela, któremu chyba przysnęło się, bo siedział odchylony, z opuszczoną na własne ramię głową i słuchawkami z uszach.

Dopóki nie obudził go wchodzący do klasy nauczyciel, który trzasnął drzwiami, zwracając na siebie uwagę uczniów.

- Cisza ma być! I nie spać! Zaczynamy lekcję!

~*~

Sala gimnastyczna, nosząca ślady brutalnego użytkowania uczniów, tym razem przyozdobiona była w piękne ozdoby na wzór serc, amorów i cholera wie, czego jeszcze.

Wyjątkowo ubrał koszulę. A swoje moro spodnie zastąpił na czarne dżinsy.

Ale żadna siła tego świata nie zmusiłaby go do wciśnięcia się w garniak. Bo kto widział, by Gajeel tak się ubierał?! Jedno wielkie pieprzenie.

Na balu było już sporo ludzi. A DJ na swoim miejscu puszczał muzykę tak powolną, że zamiast iść można było się cofać. Ale tym wszystkim prom chyba się to podobało, bo w tym ślimaczym tempie tańczyli. A taki taniec to idealna okazja, by chłopcy mogli pomacać swoje dziewczyny. Po tyłku chociażby, bo niby przypadkiem ich ręka zsunęła się z talii dziewczyny.

Omijając szerokim łukiem cały tłum tańczących, doszedł w końcu do rzędu krzeseł i ławek. Stały tam, by zmęczone tańcem pary mogły odpocząć. W praktyce, cisnęli się tam wszyscy, którzy nie mieli partnerów i przyjście na bal było dla nich tylko pretekstem, by wymigać się spod rodzicielskiej opieki.

Zrzucił jakiegoś pierwszoroczniaka z krzesła i sam usiadł. A kiedy młody coś tam zaczął mówić z gniewem, obdarzył go takim spojrzeniem, że chłopak zaraz ulotnił się w tłumie.

Rozejrzał się, w poszukiwaniu jakichś znajomych twarzy. W tłumie tańczących dostrzegł Totomaru, który obejmując Claire prowadził ją w tańcu, w rytm wolnej muzyki. Na ławkach i krzesłach dostrzegł Sola i Arię, którym najwyraźniej nie tańce były w głowie. A jeszcze dalej Juvia.

Dziewczyna miała swoje włosy jako loki spięte w wysoki, ładny kok, ozdobiony doczepioną, białą różą. Najpewniej sztuczną. A na sobie miała błękitną sukienkę bez pleców, która idealnie pasowała do niej.

Ale zamiast szukać partnera do tańca, siedziała z telefonem dłoni, najpewniej pisząc SMS’a. Do kogo, tego nie wiedział.

No i co, ma pozwolić przyjaciółce się nudzić?

Z ociąganiem wstał. I wsunął dłonie do kieszeni, podchodząc do dziewczyny, która po chwili zauważyła jego przyjście.

Wyciągnął do niej rękę.

- Zatańczysz? – Spytał, uśmiechając się lekko do przyjaciółki.

A ona po chwili również się uśmiechnęła, podając mu dłoń. I pozwoliła, by poprowadził ją na parkiet.

Objął ją jedną ręką, drugą zaś ujmując jej dłoń. I poprowadził ją do wolnego tańca w rytm puszczanej przez DJ’a muzyki.

- Widziałeś? Totomaru tańczy z Claire. – Powiedziała w pewnym momencie Juvia, spoglądając w bok, na swoją przyjaciółkę w ramionach chłopaka.

- Widziałem. – Przyznał, również spoglądając w ich stronę. – Mam nadzieję, że tym razem nie zachowa się jak ostatni skurwysyn…

- Ja też. – Przytaknęła dziewczyna, z lekkim kiwnięciem głowy. A potem uśmiechnęła się. – Wiesz, co, mam pomysł.

Jej uśmiech z pewnością nie wrócił nic dobrego. Ale poddał się temu, jak go pociągnęła nieco. Zbliżyli się do Totomaru i Claire. I wtedy…

- Odbijany!

Nie wiedział, kiedy to się stało. Ale nagle Juvia uciekła z jego rąk, a na jej miejscu pojawiła się Claire. Kątem oka dostrzegł Totomaru, który ze zdezorientowaniem spoglądał na dziewczynę, która zastąpiła jego poprzednią partnerkę.

Claire swoje rude loki miała jak zawsze rozpuszczone. Chyba nigdy nie widział jej ze spiętymi włosami. Ale to nawet do niej pasowało. Tak jak ta beżowa sukienka z falbankami przy dekolcie i ramiączkach.

Starając się przynajmniej wyglądać na takiego, co ogarnia całą sytuację, objął nieco mocniej dziewczynę i pociągnął ją do tańca. Kątem oka widział oddalającą się przyjaciółkę, w ramionach Totomaru.

- Więc… - Zaczął, nie do końca wiedząc co powiedzieć.

- Chciałam ci podziękować. – Powiedziała dziewczyna, ratując go z tej niezręcznej sytuacji. I zaskakując go. – Bo wtedy to się za mną wstawiłeś… Tak trochę… Ale nie chcę, by Totomaru był dla ciebie wrogiem…

Cóż, szczerze mówiąc nakopał Totomaru przez to, że zachował się jak śmieć, a nie przez wzgląd na Claire. Ale nie powiedział tego na głos. Tylko pokiwał głową.

- Nie będzie moim wrogiem, jeśli już nie będzie się tak zachowywał.

- To nie ma co się martwić. Widać, że się zmienił. – Powiedziała szybko dziewczyna, uśmiechając się promiennie.

Była ładna.

~*~

W Akadmii Wróżek bal był praktycznie taki sam. Sala gimnastyczna przyozdobiona w najwymyślniejsze wzory, w dominujących kolorach różu i czerwieni, sprawiała że każdy miał ochotę uciekać na drugi koniec świata.

A jednak pełno par tańczyło na samym środku, w akompaniamencie muzyki DJ’a.

Kiedy tylko weszli, Natsu nie czekał nawet, aż Lucy się zgodzi. Objął ją mocno i zaciągnął na parkiet, nie zważając na krzyki dziewczyny, która chyba nie miała ochoty tańczyć.

Levy pokręciła głową, uśmiechając się pod nosem. Trochę dziwiła się reakcji dziewczyny. Jakby tu Gajeel był i ją zaciągnął do tańca, to chyba na parkiecie pojawiłaby się szybciej od niego.

Zarumieniła się nieco na własne myśli. I szybkim krokiem przeszła do rzędu krzeseł, by usiąść na jednym z nich.

Ale nie zdążyła. Bo poczuła rękę obejmującą ją i zaciągającą na parkiet.

- Nie ma siedzenia!

Nim zdała sobie sprawę, co się dzieje, tkwiła w ramionach Jeta, który przycisnął ją do siebie i pociągnął do tańca.

Ale ta chwila nie trwała długo. Bo ktoś ukradł ją z jego ramion i zamknął w sowich własnych objęciach. A tą osobą był Droy.

- Ej, ja pierwszy ją wziąłem do tańca!

- Odbijany!

- Ci wsadzę te „odbijane: do…

Nie dowiedziała się, gdzie Jet miał zamiar wsadzić zwyczaj odbijania w tańcu Droy’owi.

Bo wtedy kolejne ręce wyrwały ją od tej dwójki i pociągnęły na parkiet, daleko od nich. Z zaskoczeniem rozpoznała Gray’a,

- Co? – Wyrwało jej się z zaskoczeniem, kiedy poczuła jego dłoń na talii. I poprowadził ją w tańcu.

- Miałaś minę typu „przybądź dzielny rycerzu i uratuj mnie z łap tych potworów”. Lub po prostu w skrócie „ratunku”. – Stwierdził chłopak, z uśmiechem na bladej twarzy.

Zaśmiała się cicho, widząc nad ramieniem chłopaka zszokowane i załamane miny dwóch przyjaciół. A potem ta dwójka, powłócząc nogami, wróciła na swoje krzesła.

- Dzięki. Jeszcze trochę i by mnie tam rozszarpali. – Stwierdziła, opierając dłoń na jego ramieniu.

- Trzeba sobie pomagać. Poza tym…

- Auć!

- Przepraszam. – Powiedział szybko chłopak, nieco się cofając, kiedy w tańcu przypadkiem nadepnął stopę dziewczyny.

~*~

- Moje nogi…

- Przepraszam, przepraszam, przepraszam… - I tak w kółko.

Natsu stojąc przed nią trzymał dłonie złączone jak do modlitwy i z pochyloną głową przepraszał ją już tysiąc pięćset dwudziesty siódmy raz.

Bo tak ochoczo pociągnął ją do tańca, zapominając, że tancerz z niego kiepski. I jak się to skończyło? Gdyby tańczyli jeszcze chwilę dłużej, stopy Lucy można by równie dobrze amputować.

Dziewczyna siedziała na jednym z krzeseł. Ze ściągniętymi butami masowała obolałą stopę, zaczerwienioną od nadepnięć.

- Przepraszam, przepraszam, przepraszam…

- Dobrze, dobrze. Nie jestem zła. Ale na dzisiaj chyba sobie podaruję taniec. – Stwierdziła, uśmiechając się ciepło do niego.

A on chyba się uspokoił.

Klęknął prze nią. I sam ujął jej zbolałą, zaczerwienioną i podeptaną stópkę. Masując ją czule i powoli.

Mocny rumieniec oblał jej twarz.

- Lepiej?

- Lepiej…

~*~

Nie miał najmniejszego zamiaru wypuszczać jej z objęć. Teraz, kiedy znalazła się w jego ramionach, nie myślał nawet, by znalazła się gdziekolwiek indziej.

Rumieniec, który pokrywał jej twarz, idealnie pasował do czerwonych włosów. I fioletowej sukienki. Delikatny makijaż podkreślający jej duże oczy wydał mu się zbędny. I bez niego była piękna.

- Ja… Ja chyba powinnam… - Zaczęła Erza, próbując wymknąć się z jego objęć.

- Ten jeden raz chyba możesz się zabawić, prawda? – Spytał, obejmując ją nieco mocniej i przyciskając do siebie.

Jej piersi naparły na jego tors. Zmarszczka między jej brwiami potwierdziła jego przypuszczenia, że irytowała się. Ale jemu to nie przeszkadzało.

Oparł dłoń na jej głowie. I przyłożył jej policzek do swojego torsu. O dziwo, przewodnicząca klasy nie cofnęła się. Zadrżała. A zaraz potem przytuliła się do niego.

A on oparł policzek na jej czoło, kołysząc ich powoli w tańcu.

~*~

Wracała do domu.

Posiedziała na balu trochę, potańczyła z Gray’em, udało jej się unikać cały czas Jeta i Droy’a… Czyli nie był aż tak źle.

Ale nie miała też powodu, by siedzieć tam aż do końca zabawy. Więc zmyła się wcześniej, mając nadzieję, że nie będzie aż tak zimno. Ale natura zrobiła jej na złość, przez padający śnieg, ostatnio coraz rzadziej widziany.

Wracała do domu. Stukot obcasów roznosił się dookoła, zdradzając jej obecność na opustoszałej ulicy.

Z naprzeciwka szedł ktoś inny.

I cóż poradzić, że przez tą ciemność i późną porę poczuła nutkę strachu. Bo nigdy nie wiadomo, kto to może być… Jeszcze ją napadnie, zgwałci lub zabije… Cholera wie…

Spuszczając nieco głowę i patrząc pod nogi przyspieszyła korku, by jak najszybciej opuścić „strefę zagrożenia”. Dopóki nie usłyszała głosu.

- Levy?

Podniosła głowę. I dopiero teraz, w świetle ulicznej latarni, dostrzegła wysokiego chłopaka. Tego, którego przecież znała.

- Gajeel! – Ucieszyła się, widząc znajomą twarz. I odetchnęła, z wyraźną ulgą.

Pierwszy raz widziała go ubranego… Lepiej. Czarne dżinsy i biała koszula całkowicie do niego nie pasowały. Ale za to papieros, który miał w ustach, był niemalże nieodłącznym elementem jego wizerunku. I to właśnie on upewnił ją, że to naprawdę jest Gajeel.

- Co ty tu mała robisz o tak późnej porze? Cholera by to, ktoś cię napadnie i tyle będzie…

- Z balu wracam. Wiesz, walentynki i te sprawy… - Wyjaśniła, uśmiechając się do niego.

- Hmm… - Mruknął, przyglądając jej się z zamyśleniem.

Już chciała spytać, czemu jej się tak przygląda. Bo te spojrzenie sprawiało, że na jej policzkach wykwitały pokaźne rumieńce.

Ale wtedy poczuła jego rękę na swojej talii.

- Bal, nie bal, może zatańczymy? – Spytał, uśmiechając się na widok jej zaskoczonej, czerwonej od rumieńców twarzy.

Ale przytaknęła cicho.

Bez muzyki, bez DJ’a, bez świateł i parkietu, ale tańczyli. Kołysali się powoli w rytm niesłyszalnej dla nikogo muzyki, która teraz grała tylko w ich głowach.

Do czasu, aż chłód nocy i zimne płatki śniegu nie przypomniały o sobie.

- Chodź, odprowadzę cię. – Powiedział, zwalniając uścisk.

Skinęła głową. I poszli. Razem, obok siebie szli przez ciemną, niebezpieczną noc.

Ale przecież ta bliskość sprawiła, że razem mogli stawić czoła największym przeciwnościom losu.

~*~

Dałabym go wcześniej, ale net mi się traci. Znowu. Internet, why?!

Niyuu : Ty się nie wymiguj dziewojo takimi nędznymi wymówkami! Do roboty, dziewko, ale już!

Niyuu, co ty tu robisz?! Wracaj do Illci, ona zginie bez ciebie i mój ship będzie [cenzura]

~Podobało się? Komentuj!~