11 : Mój ojciec

Ciemność.

Wpatrzyła się tępo w ścianę naprzeciwko, zastanawiając się, kim jest, gdzie jest… I potrzebowała momentu, by zdać sobie sprawę, co się dzieje.

Kolejna wibracja telefonu, leżącego na stoliku, zaskoczyła ją z taką siłą, że aż podskoczyła w łóżku. Nagły skok adrenaliny całkiem ją wybudził. I, nieco drżącą ręką, sięgnęła po komórkę, by sprawdzić, kto ją nawiedza o tej porze. Bo środek nocy był, więc do szkoły wstawać jeszcze nie musiała.

Ciemność…

Nagle odgoniona bijącym w oczy światłem z wyświetlacza telefonu. Mrużąc z boleścią oczy otworzyła nową wiadomość, którą właśnie dostała.

„Wróciłam. Jutro pogadamy.”

O, więc już jest… Zaraz, która godzina?! Co oni robili, że dopiero teraz wróciła?!

Jutro pogadają…

Odłożyła telefon i opuściła głowę na poduszkę z cichym westchnieniem, zamykając oczy.

I oddając się ciemności…

~*~

Cholera, jak on nie lubił zaglądać do takich miejsc… A dlaczego? Bo całe te otoczenie zdawało się być zbyt mądre, jak dla niego. I nie, nie chodziło o to, że do najbardziej inteligentnych nie należał. To po prostu nie był jego świat.

Do którego uniwersum więc on należał? Z pewnością nie do tego pięknego, wyidealizowanego, które tak chętnie opisuje się w książkach. Nie, on należał do świata, którego nie życzyłby innym.

A w szczególności tej drobnej, wesołej dziewczynie, którą dostrzegł za biurkiem bibliotekarki. Ostatnim razem ta cycata blondyna, a teraz…? Co to, dorosłych mało mają do roboty?

Z cichym pomrukiem wszedł do biblioteki, kierując się od razu w stronę miejsca, gdzie powinna być bibliotekarka, a zamiast niej znowu widział jakąś małolatę. A ta, widząc go, uśmiechnęła się szeroko. Tak beztrosko… Lubił ten uśmiech.

- Och, Gajeel! A ty co tu robisz? – Spytała, zaciekawiona. I spojrzała na niego ciekawie, kiedy sięgnął do plecaka przerzuconego przez ramię. I wyciągnął książkę. Ta, jej zaskoczone spojrzenie zbyt wiele mówiło…

- Ostatnio byłem wypożyczyć książkę. No i przyszedłem ją oddać. – Stwierdził, jak gdyby nigdy nic, podając dziewczynie książkę. A ona z zaskoczeniem spojrzała na tytuł. I najwyraźniej zaczęła kojarzyć fakty.

- Nie mów mi, że ty…

- Ano, tak trochę. – Odpowiedział, przerywając jej. Bo już słyszał w jej myślach ciąg dalszy „…czytałeś ze względu na mnie?!”… Tego mu brakowało… - Widzę, że możesz już normalnie chodzić.

- Mhm. – Odpowiedziała, grzebiąc coś tam w szufladce z całą masą karteczek. – Już mi noga praktycznie wyzdrowiała, mam tylko nie ćwiczyć za bardzo jeszcze.

Wyciągnęła w końcu jedną z karteczek, na której dostrzegł swoje imię i nazwisko. Pisała. Jakieś numerki, kilka wyrazów. I schowała ją z powrotem, odkładając książkę na bok.

- Ostatnio mnie nie odwiedzałeś. – Powiedziała cicho. Dostrzegł lekkie rumieńce na jej policzkach.

- Ehh… - Mruknął, odwracając spojrzenie gdzieś w bok. Jakaś kobieta, jakby starsza wersja Levy, przyglądała im się ciekawie zza regałów. Jej matka? – Po prostu miałem… Parę spraw do załatwienia. Nie chcę cię w to za bardzo mieszać.

Oj tak, wolał jej w to nie wciągać. Ralph był czasami nieobliczalny. Gdyby go przyuważył z nią, pomyślałby sobie, że może ją wykorzystać, by jeszcze bardziej go dobić. A tego nie chciał.

Nie chciał, by tej niewinnej, niczego nieświadomej dziewczynie coś się stało.

To byłby zbyt wielki cios.

Zaś Levy chyba dostrzegła w tonie jego głosu coś niepokojącego.

Bo nagle poczuł jej dłoń, zaciśniętą na rękawie jego kurtki. I zmartwione spojrzenie. Te duże, piękne oczy, wpatrzone w niego…

Nie, on nie może doprowadzić do tego, by coś jej się stało. Znowu.

- Ej, teraz to zabrzmiałeś jak jakiegoś filmu o mafiozach… Nie mów mi, że masz jakieś kłopoty… Co? Coś się stało? – Spytała, z nadzieją na odpowiedź, że nic się nie dzieje, że wszystko w porządku…

Nic nigdy nie jest w porządku.

Pokręcił głową, odwracając się. A na odchodne, rzucił tylko ostatnie, krótkie zdanie.

- Nic, o czym ty powinnaś wiedzieć.

Lecz kiedy już wyszedł, uniósł spojrzenie na niebo. Na ciemne chmury, z których nieustannie padał śnieg. Biały, czysty, opadający na jego ubranie i włosy, tam mocno kontrastując z ciemnym kolorem przeważającym w jego ubraniu.

- Dla twojego własnego dobra… Nic, w co powinnaś się mieszać…

~*~

- Że co?!

Siłą stłumiony krzyk rozległ się w damskiej ubikacji. Bo tam też teraz siedziały dwie dziewczyny, zamknięte razem w jednej kabinie, gdzie to zawsze się ukrywały, jeśli miały coś ważnego do obgadania.

Bo teraz miały coś naprawdę ważnego do omówienia.

A mianowicie, randkę.

- Nie żartuj, na serio…?!

- Nom. – Odpowiedziała Claire, całą czerwona. Docisnęła dłonie do policzków, przymykając oczy. – Ale żebyś ty widziała, jak on na mnie patrzył! Jakby mnie kochał! Czułam się jak w niebie!

- Dobra, dobra, Juvia rozumie, ale… To za wcześnie! Stanowczo za wcześnie! Zaraz na pierwszej randce?!

Miała złe przeczucia. Tak bardzo złe przeczucia… To jej się nie podobało. Stanowczo.

Zupełnie tak, jakby…

Głośny dźwięk dzwonka przerwał jej w momencie, kiedy już chciała coś powiedzieć. I skończyło się na tym, że pokręciła głową, porzucając te myśli. I obie wyszły z ubikacji, kierując się pod klasę, gdzie miały mieć teraz lekcje.

~*~

- Moi drodzy, powitajcie nowego ucznia! Proszę, przedstaw się. – Powiedział dość głośno ich wychowawca, Leo. Oczywiście, przy okazji mówienia, musiał zamaszystym ruchem ręki poprawić okulary przeciwsłoneczne na nosie. Zaś na ten widok parę dziewcząt z klasy westchnęło z niekrytym podziwem. Bo jakże mężczyzna może być tak atrakcyjny?! Toż to normalne nie jest…

Obok nauczyciela stał chłopak. Jego niebieskie włosy, przydługie, nieco zachodziły na ciemne oczy. I dziwny tatuaż, czy też znamię, na twarzy. I to spojrzenie, dość ciekawskie, nad tym perfidnym uśmieszkiem.

- Nazywam się Jellal Fernandes. – Powiedział chłopak, z dłońmi wsadzonymi w kieszenie spodni. A wychowawca dopiero po chwili skinął głową. Zupełnie, jakby spodziewał się dłuższej wypowiedzi od swojego nowego ucznia.

- Dobrze więc, Jellal. Usiądź obok Erzy, to przewodnicząca klasy. Jako że mamy akurat wychowawczą, to niech ona zapozna cię co nieco z klasą, bo ja muszę coś omówić z panną McGarden.

Chłopak skinął głową. I już po chwili siedział obok dziewczyny. Z ręką podparła w łokciu na stoliku, z policzkiem ułożonym na dłoni. I tym perfidnym uśmieszkiem.

- Więc, droga Erzo, pozwolisz mi cię poznać? – Spytał, mrużąc nieco oczy.

A dziewczyna nieco się zarumieniła, pomimo iż między jej brwiami pojawiła się zmarszczka irytacji.

~*~

Claire i Juvia wyszły z klasy, jak tylko zadzwonił dzwonek na przerwę. Nie miały ochoty siedzieć z tą bandą debili ani chwili dłużej… Chyba każdy tak ma, że uważa swoją klasę za idiotów.

Z klasy obok właśnie wychodzili inni uczniowie. A wśród nich Claire dostrzegła tą znajomą, ukochaną twarz. Aż przystanęła, czując na sam jego widok falę ciepła, oblewającą całe jej ciało.

Widział ją?! Spojrzał na nią?! Nie, gada z kimś…

- Idź do niego. – Usłyszała za sobą głos. I delikatne popchnięcie na plecach, zmuszające ją, by postawiła parę kroków do przodu.

Obejrzała się za siebie i widząc uśmiech Juvii, która mocno trzymała za nią kciuki, dodał jej odwagi. Odetchnęła głęboko i skierowała kroki w stronę chłopaka.

- H-hej Totomaru. – Zaczęła nieśmiało, uśmiechając się do niego. – Masz może dzisiaj…

- Sorki, mała. Nie mam dla ciebie czasu. – Odpowiedział, uśmiechając się, dość perfidnie. I wyminął ją, idąc dalej ze swoimi kolegami.

A ona poczuła, jakby coś przebił, rozdarło jej serce.

Bolało.

Bo nagle te wszystkie elementy zaczęły do siebie pasować. Jak układanka, ukazały jeden, prawdziwy obraz.

On ją po prostu wykorzystał… A ona się dała…

Bolało.

Drżąc objęła się rękoma, czując napływające do oczu. A zaraz potem ręce, które objęły ją pocieszająco.

- Juvia… Chcę do domu… - Wyszeptała, z trudem powstrzymując łzy.

I, choć dziewczyna nie odpowiedziała, poczuła, jak dalej obejmując ją skierowała kroki w stronę wyjścia ze szkoły. I nie obchodziło ich już, że jakaś nauczycielka krzyczała za nimi, że jeszcze nie skończyły swoich lekcji. W ten zimny, śnieżny dzień szły w stronę domu Claire, w ciszy.

I w bólu.

~*~

Starała się wziąć jak najwięcej z jego czasu. By tylko nie miał kiedy doprowadzić się znowu do takiego stanu…

W szkole nawet zaczęli ludzie gadać, że Natsu coś dawno nie organizował libacji. Co dla nich było niemałym zaskoczeniem, zaś dla nauczycieli wielką ulgą.

Dzisiaj znowu byli na spacerze. Wyciągnęła go do parku, pomimo śniegu, wiatru, chłodu tego świata. Wyciągnęła go na przechadzkę po tych alejkach między pokrytymi śniegiem drzewami. Stoczyli bitwę na śnieżki z dziećmi, które akurat toczyły zaciekły bój o to, czyj fort przetrwa wojnę. Kupili kubki gorącej czekolady w przyjemnej, niewielkiej kawiarence.

A teraz go odprowadzała. By mieć pewność, że nigdzie po drodze nie „zgubi” się. Chciała go przywrócić do normalnego stanu… Tak bardzo… Polubiła go…

Weszli do jego mieszkania. I ściągnęli kurtki, szaliki, ośnieżone buty. I zniknęli w jego sypialni.

Siedzieli na łóżku. Oparci plecami o ścianę, w ciszy, która nagle zapanowała między nimi, mimo iż jeszcze niedawno nie umieli przestać rozmawiać.

- Hej, Lucy… - Mruknął chłopak, nieco przechylając głowę w jej stronę.

- Tak? – Spytała, spoglądając na niego ciekawie.

A on wbił spojrzenie w sufit, mrużąc oczy. Wyglądał na zamyślonego. I smutnego.

- Wysłuchasz mnie? – Spytał cicho, nie patrząc na nią.

- Oczywiście. – Odpowiedziała. I uśmiechnęła się do niego, nawet jeżeli nie patrzył na jej twarz.

- Mój ojciec… Mój ojciec był wspaniały…

~*~

Rockless... Nie dobijaj mnie...

~EDIT

Woah, i widzicie, Ren z tego wszystkiego zapomniała!

Tej nocy wyjeżdżam. Nie będzie mnie tydzień. Wracam w piątek bardzo, bardzo wcześnie. Zaległości, brak rozdziałów i te sprawy... No, a na wyjeździe pisać nie będę, bo nawet lapka nie biorę, no gdzie... Więc trochę na następne rozdziały poczekacie, wybaczcie.

~Podobało się? Komentuj!~