10 : Nie przepraszaj

- Nie, nie, nie! Gdzie ty idziesz! Tędy! – Jęknęła, widząc jak chłopak chwiejnym krokiem skręcił w jakiś zaułek.

Pobiegła za nim. Chwyciła go za jego szalik i pociągnęła. A on okręcił się wokół własnej osi. I będąc już przodem do niej, wpadł na dziewczynę.

Tylko cudem zachowała równowagę.

Mocno było czuć od niego alkoholem… Ale starała się jak mogła to zignorować. Nie mogła go zostawić… Nie po tym, jak go już wystarczająco skrzywdziła…

Przewiesiła sobie jego rękę przez ramiona. Jego ciężar jeszcze bardziej dał o sobie znać, kiedy podparł się na niej, z trudem zachowując równowagę.

Jedną dłonią ściskała jego nadgarstek, by się nie zsunął z jej ramion. Drugą ręką obejmowała go w pasie, pomagając mu iść przed siebie.

Chmury całkowicie zasłaniały gwiazdy i księżyc. A pod ich stopami wesoło skrzypiał śnieg.

Pomimo sytuacji, w jakiej się znalazła, uśmiechnęła się. Dookoła było zimno, ale czuła z boku bijące od Natsu ciepło. Tak, jakby jakiś ogień rozpalał go od wewnątrz. Zastanawiała się czasem, czy płatki śniegu, tak delikatne i piękne, nie parują przy spotkaniu z jego skórą.

- Usz, aaszhhhm ee… - Jęknął chłopak, unosząc wolną rękę. Zamachnął nią na oślep, aż trafił dłonią na słup latarni. Podparł się na niej, a ona poczuła ulgę. Bo nie musiała już znosić jego ciężaru, a chłopak do lekkich nie należał.

- Nie rozumiem cię. – Jęknęła, podchodząc bliżej i opierając dłonie na jego ramionach. – Weź głęboki oddech. I powiedz jeszcze raz.

Natsu postąpił zgodnie z jej poleceniem. Świeże, zimne powietrze wypełniło jego płuca, nieco orzeźwiając jego umysł. A zaraz potem ona poczuła jego ciepły oddech, w którym czuć było alkohol.

Nie zważając na nic, uśmiechnęła się do niego, kiedy skupił dalej nieco mętne spojrzenie na niej.

- Lucy… Przepraszam cię… - Wyszeptał, trochę niemrawo, jąkając się.

- Za co mnie przepraszasz? – Spytała zaskoczona. A on dość szybko odpowiedział, nie dając jej czasu na czekanie. Zupełnie tak, jakby nie słyszał jej pytania, tylko od samego początku mając zamiar wyjaśnić, czemu ją przeprasza.

- Przepraszam, że taki jestem, że mnie takiego widzisz, że musisz mi pomagać, że… Że… - Zająkał się, jakby pogubił się w tym wyliczaniu. Uniósł niemrawo rękę, wystawiając cztery palce. I co chwilę któryś zginając, a potem prostując, jakby usilnie próbował liczyć.

- Natsu. – Zaczęła. I chłopak skierował na nią swoje spojrzenie. Zadowolona, że udało jej się zwrócić jego uwagę, uśmiechnęła się ciepło do niego. – Nie przepraszaj. Nie wiem, jak się czujesz, ale wiem, że ci ciężko. Więc nie przepraszaj.

Chłopak spojrzał na dziewczynę. Z mieszaniną radości i poczucia winy. A potem uśmiechnął się. Tak pięknie i szeroko, że nogi się na moment pod nią ugięły.

Uśmiechnęła się do niego ciepło. I objęła go w pasie. A on znowu oparł rękę na jej ramionach, podpierając się nieco na dziewczynie,

A Lucy przeklęła w myślach jego ciężar.

~*~

Komedia, na której byli, była po prostu… Cały seans śmiali się jak głupki, robiąc przerwy tylko by zjeść nieco pop-cornu lub napić się coli. I z pewnością te chwile w kinie zostaną na długo w jej pamięci…

Aż szkoda im było wychodzić na zimny, wieczorny świat. Ale przecież nie mogli też zostać w kinie na całą noc.

Zimne powietrze i płatki śniegu uderzyły w ich ciepłe, roześmiane twarze. Miny im na moment zrzedły. Ale zaraz radość powróciła, kiedy idąc tuż obok siebie czuli dokładnie swoje ciepło, które przynajmniej trochę odganiało uczucie zimna.

Szybkim krokiem, poganiani przez szczypiący w policzki chłód,  przeszli w stronę parkingu, co chwilę wspominając śmieszne sceny z filmu i śmiejąc się.

Nie chciała jeszcze kończyć tej randki. Nawet jeśli zdawała sobie sprawę, że tylko dla niej to była randka, dla niego zaś zwykłe spotkanie.

Zwykły wypad do kina we dwoje…

Za który on płacił…

Tak, to tylko spotkanie.

Znaleźli się przy jego samochodzie. Ale nie wsiedli. Bo nagle poczuła czyjeś ciepłe, silne ręce obejmujące ją.

Gwałtownie odwróciła się, by spojrzeć na tego, kto ją chwycił. I dostrzegła te czarne oczy Totomaru.

Serce zabiło jej mocno, szybko, kiedy nagle znalazł się tak blisko niej. Kiedy czuła jego ręce, dłonie na swoich plecach, jego twardy tors na swoich piersiach…

To było zbyt wiele jak na nią…

Czuła, że jej twarz pokrywają rumieńce. Czuła, jak bicia ich serc zlewają się w jedno. To ciepło bijące od niego, które sprawiło, że nawet największe zimno nie było w stanie wyrwać jej z tego błogiego nastroju, w którym się właśnie znalazła.

Czy była jakaś rzecz, która mogłaby teraz uczynić ją bardziej szczęśliwą?

Tak.

Jego usta.

Te ciepłe, miękkie wargi, które odnalazły swoje miejsce na jej ustach. Aż mimowolnie wyrwało jej się ciche jęknięci. I poddała się tej przyjemności, oddając pocałunek.

Jeszcze chwila i po prostu zemdleje ze szczęścia…

Trzymał ją blisko siebie, jakby nie chciał jej już wypuszczać. Jakby chciał ją zatrzymać blisko siebie już na zawsze. Jak kanarka, małego i bezbronnego, którego zamyka się w klatce, by zachować jego wdzięki i śpiew tylko dla siebie…

Ona z chęcią dałaby się teraz zamknąć w takiej klatce.

Byle tylko zostać przy nim…

Jego wargi oderwały się od jej ust. Patrzył na nią. Z jakąś taką niewymówioną czułością… Czymś, co sprawiło, że nie mogła przestać szczerzyć się jak głupia.

Schyliła nieco głowę. I oparła ją o jego tors. A on, dalej obejmując ją, wplótł jedną dłoń w jej gęste, rude loki.

Gdyby ze szczęścia mogła latać, właśnie odkrywałaby nowe galaktyki.

~*~

Nie spała. Tak bardzo niecierpliwie czekała na jakąkolwiek wiadomość…

Siedząc na łóżku, kołysała się do przodu i do tyłu, niby dziecko specjalnej troski, ściskając w dłoniach telefon. I wpatrywała się uparcie w wyświetlacz, jakby własną wolą mogła go zmusić, by powiadomił ją o nowej wiadomości.

Ale nic… Zero… Nie było nawet najmniejszej wibracji.

Czy czas już się niepokoić? Oczywiście Juvia dostała szczegółowe informacje, o której ma po nią przyjechać, o której zaczyna się i kończy seans… I jeśli jej mózg pomimo późnej pory jeszcze pracował, to była w stanie wywnioskować, że film już się skończył.

I teraz się zastanawiała, co oni robią. Bo mógł ją grzecznie odwieźć do domu, pożegnać się, dać buziaka albo jakiś zerwany na prędko kwiatek z czyjegoś ogródka. A może…

Juvia, opanuj się! Takich rzeczy nie robi się na pierwszej randce!

Ale z drugiej strony wiedziała, że Claire jest tak zauroczona Totomaru, że byłaby w stanie zgodzić się na wszystko.

Mimowolnie, kiedy do jej umysłu wdarł się obraz, co ta dwójka mogłaby teraz robić, postawiła w tej sytuacji siebie i Graya…

Dlaczego?! Wcisnęła dłonie we włosy, upuszczając telefon, który miękko wylądował na poduszce. Czemu ona do cholery miała takie myśli?! Mogła to zwalić na ten okres dojrzewania i tak dalej… Ale czemu jeszcze na dodatek z samą sobą i swoim sąsiadem?!

Z drugiej strony… Coś ją do niej przyciągało. Może ten jego styl bycia? Czasem wydawał się taki obojętny, wręcz chłodny… Ale chociaż jej nie znał, pocieszał ją wtedy na cmentarzu. To wtedy z nim mogła pomówić. Podzielić troski… To u jego boku stała nad grobem Ame i Ur.

Uśmiechnęła się czule na to wspomnienie, znowu biorąc telefon do dłoni.

Tak słabo się znali, a nagle stał jej się tak bliski. Chciała być przy nim. Bo u jego boku czuła się mimo wszystko… Dobrze. Tak po prostu.

Ciekawe, co teraz robił? Jak go odprowadziła był… W nienajlepszym stanie. Może coś brał? No na pewno… W końcu nie codziennie widzi się wieloryby ze skrzydłami, które poganiają smoki…

Świetnie! Marzyła o swoim życiu boku ćpuna! Bo jak inaczej mogła go nazwać?

Z irytacją odłożyła telefon i padła na łóżko, obejmując rękoma poduszkę.

Ale przecież nie mógł zacząć brać ot tak, bez powodu, prawda? Wtedy, jak byli na cmentarzu… Powiedział, że Ur była jego jedyną krewną. A ona umarła… Może dlatego stał się taki, jaki jest?

Odetchnęła cicho, przekręcając się wraz z poduszką na drugi bok.

Myślenie na nic ci się nie zda, lepiej byś pogadała z nim o tym osobiście, Juvia! A teraz, idź spać, bo późno jest!

Claire, daj znać, że żyjesz!

~*~

Droga, którą jechali, nie prowadziła do jej domu.

Jednak mimo to nic nie powiedziała. Bo mimo wszystko… Ufała mu… Tak bardzo…

Nawet, kiedy światła latarni ulicznych zostawili gdzieś za sobą. Nawet, kiedy nie wiedziała, gdzie się znaleźli. Nawet, kiedy zdała sobie sprawę, że… Doskonale wie, co się może zaraz stać…

Serce jej szalało ze zdenerwowania. Kiedy kątem oka dostrzegła, jak chłopak odpiął pasy. Jak wyłączył silnik samochodu. I zbliżył się do niej.

Nerwowo miętoliła w dłoniach pasek torebki. Bo jakoś tak nie mogła się uspokoić. Kiedy dalej zalewie kątem oka widziała, jak się do niej zbliża.

Ale też poczuła falę ogarniającego ją podniecenia, kiedy znowu poczuła jego usta, tak namiętnie całujące ją. Jego ciepła dłoń wplotła się w jej włosy. Palce drugiej powędrowały po jej udzie.

Nie wiedziała, czemu. Ale oddała ochoczo jego pocałunek. Wraz z ą falą ciepła, gorąca wręcz, która rozlała się po jej ciele, poczuła jego język sunący leniwie po jej dolnej wardze. Tylko po to, by zaraz wejść głębiej w jej usta. I by w pieszczocie zatańczyć zmysłowo z jej własnym językiem.

Westchnęła, czując dreszcz przeszywający jej ciało.

Pocałunek stawał się z każdą chwilą coraz bardziej namiętny, pełen pożądania i pragnienia. Nie mogła się powstrzymać… Ba, nie chciała nawet! To po prostu… To wszystko…

Tak bardzo go kochała… Tak bardzo… Uwielbiała go wręcz… A teraz był przy niej… Tuż obok… Czuła jego ciepłe ciało, oddzielone od jej zaledwie paroma ubraniami. Jego smak, jego zapach… Te wszystkie wrażenia, które brutalnie wdzierały się w jej umysł, wyrzucając wszelkie myśli.

Jęknęła. Czując, jak jego dłoń zawędrowała między jej nogi, dotykając ją. Nawet, jeśli dalej miała na sobie spodnie… To było podniecające. Zacisnęła dłoń na jego ramieniu, czując, jak jeszcze bardziej naparł na nią swoim ciałem. Dociskając ją do fotela…

Którego oparcie nagle obniżyło się, ustawiając prawie w poziomie.

Ona wiedziała, do czego dojdzie. Ale nie mogła mu się oprzeć… Przyjmowała z ochotą każdą, najmniejszą pieszczotę, którą ją obdarzał…

~*~

Some chapter here ~ ! Nie będę opisywać +18 ._. Z góry uprzedzam. Nie umiem pisać +18. Możecie mówić, co chcecie, ale ja mam po prostu wewnętrzny opór przed napisaniem czegoś takiego ._.

~Podobało się? Komentuj!~