9 : Randka

- Nie uwierzysz, nie uwierzysz! – Usłyszała za sobą wołanie.

Juvia, zaskoczona, odwróciła się szybko by dostrzec rozradowaną i zarumienioną Claire, biegnącą wprost na nią. A potem poczuła dłonie zaciśnięte na jej nadgarstkach. I nim zdążyła ogarnąć, co się dzieje, już była ciągnięta w stronę toalety  przez przyjaciółkę.

- Co się stało?! – Spytała Juvia, ledwo nadążając za Claire.

Nie odpowiedziała. Opanowała się w miarę dopiero, kiedy doszły do toalety. Tam zamknęła drzwi, chwyciła dłonie Juvii i zaczęła piszczeć, podskakując w miejscu, jak wariatka.

- Claire?! Co się dzieje?! – Zawołała Juvia, martwiąc się o stan przyjaciółki.

A ta, opanowała się tylko na chwilkę, by z rumieńcami odpowiedzieć dziewczynie.

- Totomaru zaprosił mnie do kina! – Zawołała.

Teraz Juvia rozumiała… I obie podskakiwały w miejscu jak wariatki, piszcząc. Dopóki nie przyszła nauczycielka dyżurująca, która wyrzuciła je na korytarz.

~*~

- To będzie totalny niewypał!

Claire, siedząc podkulona na łóżku, prawie płakała z nerwów, kiwając się raz do przodu, raz do tyłu. Juvia, wkurzona, pacnęła dziewczynę dłonią w głowę.

- Uspokój się, bo Juvia nie umie ci rozczesać włosów! – Zawołała zdenerwowana.

Od godziny już siedziały u Claire, a Juvia pomagała jej się przygotować. Chwilę temu razem dobrały ubranie, a teraz Juvia miała zająć się jej włosami. Ale… To ciągłe kiwanie się dziewczyny z pewnością nie ułatwiało zadania!

- Może mam do niego napisać, że to nie wypali? – Jęczała pod nosem, rękoma szczelnie oplatając nogi. – Albo że się pochorowałam? Albo, albo…

- Claire! Wkurzasz Juvię! Juvia mówi, że wszystko będzie dobrze, to będzie dobrze! – Odpowiedziała zirytowana, odkładając szczotkę.

Nie raz już zazdrościła przyjaciółce włosów. Długie, piękne, rude loki przyciągały spojrzenie… Już nie jeden chłopak zapraszał ją na randki. Ale… Claire zawsze odmawiała. Przez te swoje zakochanie… Tak bardzo była zapatrzona w Totomaru, że nie widziała tych wszystkich innych, którzy się o nią starali…

- Ale ja na pewno się wygłupię i on nie będzie chciał mnie znać! – Jęknęła Claire, trzęsąc się ze zdenerwowania.

- Claire… - Zaczęła Juvia, wstając. Ale tylko po to, by zaraz usiąść obok przed przyjaciółką. Oparła dłonie na jej roztrzęsionych ramionach. – Jesteś wspaniałą dziewczyną. Zabawną, miłą, przyjacielską. Juvia wie, że wszystko będzie dobrze. Juvia cię zna i jest pewna, że to będzie najwspanialszy moment w twoim życiu!

Dziewczyna, słysząc takie słowa od przyjaciółki, uśmiechnęła się z łzami cisnącymi się do oczu.

- Juvia… O Boże, Juvia, co ja bym bez ciebie zrobiła?! Kocham cię! – Zawołała prawie płacząc. Wtuliła się w przyjaciółkę, na nowo odzyskawszy wiarę w siebie.

I, kiedy już się uspokoiła, cofnęła się nieco, ocierając łzy z policzków.

- No, i to Juvia rozumie! – Powiedziała, widząc szeroki, piękny uśmiech na twarzy Claire.

~*~

Niedawno Juvia poszła. A Claire stała przed bramą, czekając. Niecierpliwie… I ze strachem. Nerwowo ściskała paski torebki, miętoląc je w dłoniach mimowolnie.

I spojrzała na zegarek. Prawie dochodziła godzina, o której miał po nią przyjechać. Jeszcze się nie spóźnił. A nawet gdyby… Nie umiałaby pewnie być na niego zła.

Po chwili usłyszała cichy warkot silnika. I zaledwie parę sekund później tuż przed nią zatrzymał się czarny samochód. Z którego od strony kierowcy wysiadł tak uwielbiany przez nią chłopak.

Kiedy podszedł do niej, poczuła momentalnie rumieńce pokrywające jej twarz. Serce biło jej tak szybko, jakby chciało wyrwać się z piersi.

A kiedy się do niej uśmiechnął, myślała, że zaraz całkiem zemdleje.

- Pięknie wyglądasz. – Powiedział z uśmiechem, przyglądając jej się.

- Ty też… - Palnęła, zanim pomyślała, gapiąc się na niego jak na cud świata.  A potem miała ochotę zapaść się pod ziemię, widząc, jak przygląda jej się z zaskoczeniem. – Znaczy… Ja tego… Emm… - Jęknęła, ukrywając twarz w dłoniach.

Boże, ona wiedziała, że wszystko spieprzy!

- Hahaha! – Usłyszała jego śmiech. A zaraz potem jego ciepłą dłoń, która spoczęła na jej głowie. Jego palce wplatające się między jej włosy. – Och, nie przejmuj się tak! Chcę, byś była rozluźniona, dobra?

Pomimo tego, że jej twarz bardziej czerwona już chyba być nie może, odsunęła od niej dłonie. I spojrzała na niego, który tak ciepło się do niej uśmiechał… Aż poczuła, jak jej usta pokryte błyszczykiem same układają się w ten sam wyraz.

- No. I to chciałem zobaczyć. – Powiedział, widząc jej uśmiech. I otworzył jej drzwi samochodu . – Więc chodźmy, bo się jeszcze spóźnimy.

~*~

Wracała do domu całkowicie z siebie zadowolona. Pomogła Claire, wsparła ją… Teraz tylko czekać, aż się dowie, jak poszło.

Szczerząc się do siebie jak głupia szła raźnym krokiem w stronę bloku. Chyba nawet Kitler nie da rady jej teraz wkurzyć. To był po prostu zbyt dobry dzień. Jej przyjaciółka poszła na wymarzoną randkę.. To normalne, że Juvia się cieszyła.

Lecz była jedna rzecz, która ją zmartwiła, kiedy znalazła się już w bloku. Bo na klatce schodowej dostrzegła swojego sąsiada. A jego stan z pewnością ją zmartwił. Siedział na schodach, z głową odchyloną do tyłu, gapiąc się w sufit. Rozpięta koszula ukazywała jego tors i wyrzeźbiony brzuch.

Zaniepokojona podeszła do niego. Prawie leżąc na schodach, gapiąc się w sufit, mamrotał coś pod nosem niezrozumiale. Ale kiedy znalazła się obok, spojrzał na dziewczynę mętnym wzrokiem.

- Juvia… Widziałaś tego smoka co leciał za oknem? – Spytał, jak gdyby nigdy nic. – Nie uwierzysz, poganiał go wieloryb ze skrzydłami.

- E? – Wyrwało jej się, patrząc na Graya, który zachowywał się… Dziwnie… Poprawiając torebkę na ramieniu wyciągnęła do niego ręce i pomogła mu wstać. – Może lepiej Juvia cię odprowadzi…

- Kluczy nie umiałem znaleźć… - Stwierdził, podpierając się nieco na niej.

- Zaraz je znajdziemy, nie martw się. – Odpowiedziała.

Pomagając mu iść weszli w końcu na piętro, na którym mieszkali. Nie obyło się oczywiście bez problemów, kiedy Gray nagle zaczynał coś mówić o smokach i jednorożcach… Ale udało im się.

Przy drzwiach do swojego mieszkania chłopak oparł się plecami o ścianę. Próbował wsadzić dłonie do kieszeni spodni w poszukiwaniu kluczy, ale… Nie wychodziło mu to.

- Kurde, ten wredny zając musiał mi ukraść klucze… - Warknął chłopak, rozglądając się.

- Może Juvia je znajdzie. – Odpowiedziała dziewczyna, biorąc jego dłonie, które i tak nie umiały trafić do swojego celu.

I sama wsunęła swoje dłonie do kieszeni, by znaleźć… Zaraz, co ona wyprawiała?! Wsadzała dłonie do jego spodni!

Poczuła, że jej policzki przybrały kolor pięknej czerwieni. A kolor rozszedł się na całą jej twarz, kiedy poczuła jego ręce obejmujące ją. Przycisnął ją do siebie, z chichotem.

- Już się do mnie dobierasz? – Spytał wesoło, opierając głowę na jej ramieniu.

- Niech Gray-sama się nie wygłupia… - Jęknęła dziewczyna, czując na piersiach jego gorący, twardy tors. I co z tego, że oddzielały ich warstwy ubrania?

Z rumieńcami szybko przeszukała jego kieszenie. I jeszcze szybciej wyciągnęła klucze, które dotychczas były na swoim miejscu.

- Juvia, co to za czary? – Spytał Gray, kiedy podstawiła mu pod nos jego własność.

- Żadne czary, one cały czas były w twojej kieszeni. – Odpowiedziała, odwracając na moment spojrzenie. Nie puszczał jej. A dalej trzymał ją tak blisko siebie… Stanowczo zbyt blisko siebie… - Em… Czy Gray-sama mógłby puścić Juvię? – Spytała, trochę drżącym głosem, czując że serce bije jej jak szalone.

- Ale jesteś taka ciepła… Tak fajnie się ciebie trzyma… - Odpowiedział. Czuła jego gorący oddech na swojej szyi. Aż zadrżała mimowolnie.

- Proszę się nie wygłupiać i otworzyć te drzwi! – Zawołała podirytowana.

Chłopak westchnął. Ale grzecznie chwycił dłonią klucze. Drugą ręką ciągle ją obejmował.

Chwilę walczył z zamkiem, ale w końcu udał mu się wsadzić klucz w dziurkę. I otworzył drzwi. Wszedł do środka, ciągnąć ją za sobą. I zamknął drzwi.

- Zraz… Juvia z tobą nie mieszka! – Pisnęła, starając się wyrwać z uścisku. Ale był silniejszy od niej. Nie umiała się uwolnić.

- Czemu nie mieszkasz ze mną? – Spytał chłopak, jakby zaskoczony, patrząc na nią ciekawie.

- Bo Juvia mieszka z tatą!

- Każda ptaszyna musi kiedyś wyfrunąć z gniazda.

- Juvia chce wrócić do domu! – Odpowiedziała, dalej starając się wyrwać.

I puścił ją. Tak po prostu uwolnił ją z silnych objęć, opierając się ciężko o ścianę.

Może to jednak nie był dobry pomysł, by go zostawiać…? Na pewno da sobie radę?

Poczuła jego ciepłą dłoń na swoim policzku. I uśmiechnął się do niej. Na moment zaniemówiła, tylko po to, by znowu jej twarz oblała się rumieńcem.

- Zatem wraca ptaszynko do swojego gniazda. – Powiedział uśmiechając się.

Mimowolnie skinęła głową. I już po chwili znalazła się na korytarzu. Tylko dlaczego akurat teraz chciała jednak zostać przy nim?!

Westchnęła zrezygnowana. I wróciła do swojego mieszkania.

~*~

Niektórzy mówią "TotoClaire <3" Ja też mówię "TotoClaire <3" Ale że jestem wredna... Cóż...

~Podobało się? Komentuj!~