8 : Nie chcę cierpieć

Zła. Okropna. Wredna. Straszna.

Tak i inaczej wyzywała siebie w myślach, kiedy biegła z powrotem do bloku z którego jeszcze przed chwilą wyszła.

Bo kiedy tylko wróciła na świeże, chłodne powietrze, dopadły ją myśli. Złe myśli. I była na siebie wściekła. Inaczej nie mogła tego opisać, jak gniew i złość na samą siebie za to, że postąpiła jak ostatnia… Oj, nazwała by się jakoś, gdyby nie fakt, że nie używa takiego słownictwa.

Wbiegła do bloku i nie czekając na windę, od razu po schodach, przeskakując co drugi stopień, wspinała się szybko na czwarte piętro.

Torebka obijała się o jej bok, czasem zsuwając się z jej ramienia. Musiała ją co chwilę poprawiać.

Aż w końcu, nieco zmachana, stanęła przed znanymi już jej drzwiami. Uniosła drżącą rękę. I zapukała.

Myślała, że będzie musiała czekać równie długo, co jeszcze niedawno. Ale tym razem zaraz po chwili usłyszała szczęknięcie zamka. I drzwi uchyliły się, ukazując postać.

Cóż, w te chyba pół godziny nie zmienił się.

Chłopak spojrzał na nią zaskoczony. A potem między jego brwiami pojawiła się zmarszczka.

Raczej nie wyglądał na tak szczęśliwego, jak chciałaby, żeby było.

- Co jest? – Spytał od razu, niezbyt chętnie.

Szczerze, spodziewała się tego. W końcu to jak go jeszcze niedawno potraktowała… Jednak mimo jego podejścia, któremu sama była winna, uśmiechnęła się ciepło do niego. Co tylko wymalowało zaskoczenie na jego twarzy.

- Co się z tobą dzieje?! – Warknął, nieco zdezorientowany, gapiąc się na nią. Jego spojrzenie mówił samo za siebie. Chciał wyjaśnień.

Nie wiedziała, jak bardzo zagubiony czuł się w tej chwili chłopak o różowych, sterczących na wszystkie strony włosach.

- Ja… Wiem, wcześniej zareagowałam trochę zbyt szybko… - Mruknęła niepewnie, pocierając dłonią rękę i spoglądając w bok. Musiała się wyjaśnić. A nie bardzo wiedziała, jak… Po prostu… - Ale… Ja martwię się o ciebie, Natsu. Wybacz mi, proszę. Ja…

- Żebyś mnie tylko cały czas zwodziła?! – Warknął, opierając się ciężko o drzwi. Ale zaraz się od nich oderwał. – Długo masz zamiar tak grać?! O nie, nie dam się w to wplątać! – Dodał na koniec, odwracając się.

Wiedziała. Zaraz zamknie drzwi. I już go nie zobaczy.

Wiedziała. Że jest na nią zły. Nie dziwiła mu się… Ale przecież nie mogła tego tak po prostu zostawić.

Chłopak poczuł czyjeś ręce, obejmujące go. I coś, co wtuliło się w jego plecy, rozsyłając po całym jego ciele przyjemne, mrowiące uczucie ciepła.

- Wiem… - Jęknęła dziewczyna drżącym głosem, wtulając twarz w jego plecy, czując pod skórą ciepły materiał jego bluzy. – Wiem… Jestem okropna… Tak bardzo… Chcę ci pomóc. Naprawdę… Chcę, byś był szczęśliwy. – Wyszeptała. Wiedziała, że jej łzy tworzyły mokre plamki na materiale. I czuła, jak zadrżał. Ale nie uciekł z objęć. Po prostu stał, ze spuszczoną głową.

Nie wiedziała, ile już tak trwali. W przejściu. Kiedy ona wtulała się w jego ciepłe plecy, rozpaczliwie obejmując go rękoma w pasie. A jego ramiona drżały. Drżały, kiedy stał odwrócony od niej, z pochyloną nisko głową. I jego dłonie zaciśnięte w pięści.

- Ja… - Wyszeptał. Poczuła coś mokrego, co skapnęło na jej dłonie. I znowu… I jeszcze raz… - Ja nie chcę więcej cierpieć… - Dokończył drżącym głosem, zdeformowanym przez ściśnięte gardło.

- Nie będziesz. – Zapewniła, wtulając się mocniej w niego. Jej dłonie mimowolnie zacisnęły się na jego bluzie na jego torsie. – Nie będziesz więcej cierpieć. Obiecuję. – Wyszeptała, czując jego ciepłe dłonie na swoich. Jego palce zaciskające się w tym niemym wyrazie resztek nadziei i… Po prostu strachu… - Więc pozwól mi zostać… Pomogę ci… - Dodała.

Puściła go. A on odwrócił się do niej.

Uśmiechnęła się do niego. Ciepło. I czule. Tak po prostu…

Uniosła dłonie. Opierając je na jego policzkach starła łzy. A on odpowiedział smutnym uśmiechem, unosząc ręce. I zacisnął swoje palce dookoła jej.

Nie wiedziała, ilu sąsiadów ciekawsko przyglądało się tej scenie zza uchylonych drzwi.

~*~

Zapięła kurtkę pod samą szyję i wsadziła szybko dłonie do kieszeni, by uchronić je przed zimnem tego dnia.

Płatki śniegu już od jakiegoś czasu padały z nieba, pozostawiając na ziemi cieniutką warstwę białego puchu. I gdzieniegdzie tylko ślady butów tych ludzi, którzy szli chodnikami. A na ulicy powoli robiło się błoto ze stopniałego śniegu.

A chociaż śniegu sypało niewiele, to było tak zimno, że nie czuła już palców stóp. O dłoniach już nie ma co się wypowiadać…

- Juvia? – Usłyszała za sobą głos.

Znała go. I, nie wiedzieć czemu, jakieś ciepło rozlało się po jej wnętrzu, sprawiając, że przestała drżeć. Odwróciła się szybko, a na jej twarzy zawitał uśmiech. Nawet kiedy dostrzegła tą znaną już jej chorobliwie bladą skórę oraz zaczerwienione i podkrążone oczy.

- Gray-sama! – Odezwała się, przystając, i czekając, aż chłopak do niej podejdzie. Skrzywił się nieco, słysząc jak się do niego zwróciła, ale chyba nie bardzo się tym przejął. – Gray-sama chodzi do Akademii Wróżek? – Nawet, jeżeli była pewna odpowiedzi, to zdanie bardziej nasuwało na myśl pytanie niż stwierdzenie faktu.

Chłopak skinął głową. I w końcu do niej doszedł. Teraz, razem, szli dalej w stronę bloku, gdzie mieszkali.

- Akademia Odwagi, co?

- Tak! – Odpowiedziała ochoczo.

- Zawsze myślałem, że te dwie szkoły nie są do siebie zbyt przyjaźnie nastawione. – Stwierdził chłopak, jak gdyby nigdy nic, przykładając dłoń do podbródka. Aż w końcu wzruszył ramionami. – Ale co z tego?

Dziewczyna zerknęła na niego kątem oka, czując, że robi jej się jeszcze cieplej.

Powiedział „co z tego”… Co z tego, że ich szkoły się nawzajem nie lubią… Co z tego! Oni się lubią!

Uśmiechnęła się szeroko. Bo czuła się… Szczęśliwa? Tak, to chyba to słowo.

Kiedy tak szli tym zaśnieżonym chodnikiem, mijając obcych, spieszących się gdzieś ludzi, wywiązała się luźna rozmowa między tą dwójką osób, które tak właściwie nie znały się, a stały się sobie bliskie. Gawędzili o wszystkim. Trochę o szkole, trochę o wydarzeniach w okolicy. Zupełnie, jakby zapomnieli o otaczającym ich świecie. Szli, nie patrząc nawet na drogę, tylko na siebie, kiedy na tą chwilę połączyła ich rozmowa.

Ale nic nie może trwać wiecznie. Tym razem też tak było. W końcu weszli do bloku, gdzie ostatnie chwile razem mogli spędzić na schodach. Lecz to były wyjątkowo krótkie wspólne chwile. Bo zaraz potem stanęli przed drzwiami do swoich mieszkań. I musieli się rozdzielić.

Juvia niechętnie wyciągnęła klucze.

- To do zo… - Nie dokończyła. Bo kiedy otwierała drzwi, coś białego wybiegło ze środka i nie wiedzieć czemu, rzuciło się na chłopaka, który stał z kluczami przed swoimi drzwiami.

- Kitler! – Zawołała Juvia, upuszczając klucze.

Ale biały kot zdążył się już uczepić uda chłopaka, wbijając w jego nogę pazury. I gryząc go w biodro zażarcie.

Chłopak, bardziej z zaskoczenia niż bólu, podskoczył i po chwili już siedział na podłodze, gapiąc się ze zdezorientowaniem na to białe coś, co się uczepiło jego nogi.

- Juvia przeprasza! – Powiedziała szybko dziewczyna, podbiegając i chwytając kota, który chyba nie chciał dać się odciągnąć od swojej „ofiary”.

- Nic się nie stało. Słodki kociak. – Stwierdził Gray, gapiąc się na kota, który prychnął nieprzyjemnie, obnażając małe kły.

- Kitler chyba nie lubi Gray-samy. – Stwierdziła dziewczyna, kiedy w końcu udało jej się oderwać zwierzaka i, dla bezpieczeństwa, przycisnęła go do piersi, blokując rękoma możliwość ucieczki.

~*~

Nowy rozdział! Tak, Ren to wolno coś idzie, ale to dlatego, że Ciuciuś wprawdzie skończył strajk, ale jeszcze nie do końca się po tym ogarnął. Ale nie bójcie boja, troszkę czasu i wrócę do normy!

Tak, wiem, krótko bla, bla bla... ALE! Z tego rozdziału jestem zadowolona jak jeszcze chyba z żadnego. Zwłaszcza z momentu NaLu.

~Podobało się? Komentuj!~