7 : Cmentarz

Weszła do domu, niemal potykając się o Kitlera. Biała, kocia menda specjalnie ustawiła się pod drzwiami, czekając tylko, aż ktoś wróci!

- Kitler! Juvię chciałeś zabić! – Krzyknęła dziewczyna, ledwo ratując się przed bolesnym spotkaniem z podłogą.

Przeszła nad rozżalonym na podłodze kotem. I weszła do pokoju, odkładając plecak i przebierając się. Szkolny mundurek rzuciła niedbale na łóżko.

W zwykłych dżinsach i bluzeczce wyszła z pokoju, zarzucając na ramiona swój płaszcz.

- Tato dzisiaj zostaje dłużej w pracy, Kitler. Juvia idzie go odwiedzić. – Powiedziała do kota, który patrzył na nią tymi dużymi, błękitnymi oczami.

A potem głośne miauknięcie pożegnało ją, kiedy założyła buty i wyszła.

~*~

Mężczyzna z pokaźnym wąsem, siedząc za biurkiem, wypełniał całą stertę raportów. Ktoś w końcu musiał się zająć papierkową robotą. A ostatnio coś narobiło się tych wypadków, kradzieży, włamań… Cholera by to! Głowa go już bolała!

Z rosnącym załamaniem spojrzał na stertę papierów przed sobą, która tylko czekała, by je wypełnić…

A potem dostrzegł obok siebie rękę, która postawiła tuż przed nim kubek kawy ze Starbucks Coffee. Podążył spojrzeniem za smukłym przedramieniem, aż w końcu dostrzegł szeroki uśmiech swojej córki.

- Juviś! – Zawołał wręcz, zaskoczony ale i szczęśliwy, widząc swoją ukochaną, jedyną córeczkę.

- Ile ci to jeszcze zajmie? – Spytała dziewczyna, uśmiechając się promiennie do ojca.

A ten z nieszczęśliwą miną spojrzał na stos papierów. Jak dzisiaj się z tym uwinie, to będzie dobrze… A córka chyba zrozumiała te spojrzenie, bo oparła dłoń na jego ramieniu pocieszająco.

- Powodzenia. – Powiedziała Juvia.

- Juviś, nie zostawiaj mnie samego! – Jęknął, kiedy ona już odchodziła.

A potem z załamaniem spojrzał na stos papierów czekających na wypełnienie.

I Nikolai wypił łyk kawy, biorąc się do roboty, by jak najszybciej skończyć.

~*~

Było zimno. Coraz zimniej… Zbliżała się zima. Tylko czekać, aż spadnie śnieg. A ona powinna kierować się do domu. Mimo to szła w drugą stronę…

Szła ulicami, gdzie coraz mniej ludzi mijała. Nikt nie chciał za bardzo zmarznąć. Czasem tylko jakiś samochód mijał ją.

Czuła, jak drżały jej ręce, kiedy zajrzała do kwiaciarni. I kupiła bukiet białych róż. Lubiła je. I wiedziała, że gdyby mogła, ona też by je polubiła.

Pożegnała się z miłą panią Orchard, która już od wielu lat tu pracowała, zawsze z uśmiechem, zawsze ciepło witając klientów.

Kiedy szła ulicami, trzymając bukiet, spojrzała na niebo. Ciemne, ciężkie chmury nie opuszczały Magnolii już sporo czasu. Zastanawiała się, kiedy znów dane będzie jej dostrzec światło słońca…

Cmentarz świecił pustkami. W takie zwyczajne dni, w samym środku tygodnia, mało kto tu zaglądał. A ona przeszła między rzędami grobów, aż doszła do tego jednego. Odczytała z bólem w sercu imię i nazwisko wyryte w gładkim kamieniu. Ame Lockser. A potem data narodzin i śmierci. Był to ten sam dzień, ten sam miesiąc, ten sam rok.

Klęknęła. I wyciągnęła z kamiennego wazonu, który był częścią grobu, stary i wysuszony bukiet, zastępując go nowym. I ułożyła dłoń na gładkim kamieniu, tuż pod imieniem.

Ame…

Poczuła łzy spływające po jej policzkach. Nie otarła ich. Tylko uśmiechnęła się smutno, z goryczą.

- Juvia nawet nie zdążyła cię poznać… - Szepnęła.

Czuła pod dłonią zimny kamień. A tak bardzo chciała poczuć ciepłą, delikatną skórę maleństwa…

Zadrżała.

Zawsze było tak samo. Chociaż minęło już tyle czasu… Ona zawsze… Kiedy tu przychodziła…

Płakała. Po prostu płakała. Klęcząc przy grobie i obejmując się rękoma. Nie umiała powstrzymać tego cichego szlochu. I łez, które gęsto spływały po policzkach.

Poczuła czyjeś silne, ciepłe ręce obejmujące ją. W pierwszej chwili pisnęła przestraszona. Ale też nie poczuła nic, co mogłoby świadczyć o złych zamiarach tej osoby. Tylko te ręce obejmujące ją.

- Ciężko ci, prawda? – Usłyszała głos. Miała wrażenie, że już kiedyś go gdzieś słyszała… Ale nie mogła sobie przypomnieć…

Skinęła głową. I starała się jakoś opanować płacz. Bo nie mogła sobie na to tak pozwolić… Nie teraz…

Poczuła, że ręce zwolniły uścisk. A potem ta osoba cofnęła się, całkowicie ją wypuszczając. Obejrzała się. I dostrzegła swojego sąsiada. Tego, który wyglądał jak wiecznie chory. Blady, z podkrążonymi i zaczerwionymi oczami.

Wstała szybko, ocierając nadgarstkiem łzy z policzków.

Chłopak tymczasem przeszedł nieco w bok. I stanął przy grobie obok tego od Ame. A ona spojrzała na gładki kamień, gdzie wyryte było imię. Ur Milkovich. Nie chciała się mieszać w nie swoje sprawy. Ale kiedy dostrzegła łzy spływające po bladych policzkach chłopaka… Mimo, że nie drgnął nawet najmniejszy mięsień na jego twarzy…

Podeszła do niego. I objęła go rękoma, wtulając się w niego. Chciała go jakoś pocieszyć. Bo to przed chwilą, jak on ją objął, przytulił… Lepiej jej się zrobiło…

Poczuła jego ręce obejmujące ją. Pod policzkiem koszulę, a przez materiał ciepło bijące od niego. Chwilę tak trwali. Nie odrywając się od siebie. Trwając przy sobie, ciało przy ciele, by jakoś się nawzajem pocieszyć. I znaleźć odrobinę tego ciepła w tym zimnym świecie.

Pierwsze płatki śniegu sunęły leniwie z nieba.

- Chodźmy już. – Usłyszała nagle jego głos, który przywrócił ją do rzeczywistości.

Skinęła głową. I cofnęła się, puszczając go.

Razem opuścili cmentarz. Dalej idąc razem, obok siebie, ramię przy ramieniu.

- Kim była Ame? – Spytał nagle chłopak.

- Siostrą Juvii… - Szepnęła, wpatrując się w chodnik pod nogami. – Zmarła tego samego dnia, co się urodziła… - Dodała. I westchnęła cicho, z bólem. Aż w końcu podniosła spojrzenie na chłopaka. Szedł obok niej, z dłońmi wsadzonymi w kieszenie, z mętnym, nieco nieobecnym spojrzeniem. – Kim była Ur?

- Moją ciocia. W sumie… Była moją jedyną rodziną… - Mruknął.

Spuściła spojrzenie z powrotem na chodnik. Mogła spytać, co z jego rodzicami. Ale nie chciała. Za szybko… Nie znała go za dobrze. Nie powinna z nim jeszcze o tym rozmawiać.

Razem doszli do bloku, gdzie mieszkali. Razem zajechali na to samo pięto. Razem szli korytarzem. Aż doszli do drzwi naprzeciwko siebie.

- Juvia chciała poznać chociaż twoje imię… - Powiedziała cicho, nieco nieśmiało, patrząc na chłopaka, który szukał już w kieszeni spodni kluczy.

A ten zerknął na nią. I uśmiechnął się. A ona poczuła, jak serce zabiło jej szybciej.

- Jestem Gray. Gray Fullbuster. – Przedstawił się, wyciągając wolną rękę i opierając ją na głowie dziewczyny.

Czuła, że na policzkach ma rumieńce. Po prostu to czuła. Ale i tak… Uśmiechnęła się szeroko do niego, przymykając nieco oczy.

- Juvia Lockser. – Przestawiła się również.

A potem każde z nich otworzyło drzwi do swoich mieszkań. I już się tego dnia nie widzieli.

~*~

Stanęła przed drzwiami pewnego mieszkania. W sumie była tu tylko raz… Ale mimo to wiedziała, gdzie iść.

Uniosła rękę. I zapukała.

Cisza się przedłużała. I przez chwilę Lucy myślała, że go nie ma… Już miała odejść, ale wtedy usłyszała charakterystyczny dźwięk otwierania zamka.

I wtedy zza drzwi wyjrzała twarz chłopaka. Wyglądał okropnie. Głębokie cienie pod oczami i zaczerwienione oczy były jednak niczym w porównaniu do odoru alkoholu, jaki w nią uderzył.

Aż się cofnęła, patrząc na chłopaka, który zdawał się teraz być cieniem tego Natsu, z którym spędziła wieczór.

- O… Hej, Lucy! – Powiedział, uśmiechając się. A potem czknął cicho i oparł się o framugę drzwi. – Coś się stało?

- Yhym… - Odchrząknęła cicho, spoglądając na Natsu, który najpewniej był pijany. Drgnęła. – Chciałam ci oddać twoją bluzę. – Powiedziała, wyciągając do niego rękę, w której trzymała tą jego część garderoby.

Chłopak chwilę patrzył to na dziewczynę, to na bluzę. Aż w końcu uśmiechnął się, drapiąc niespokojnie po głowie.

- A ja się zastanawiałem, gdzie ją podziałem! No tak! – Zaśmiał się, jak gdyby nigdy nic. I wziął bluzę. A wtedy ona odwróciła się.

- To na tyle. Do zobaczenia! – Powiedziała. I szybkim krokiem odeszła.

Dopiero kiedy wyszła z bloku, poczuła się źle. Miała być dla niego milsza… A tymczasem zachowała się… Wrednie. Teraz była dla niego po prostu wredna…

Westchnęła niechętnie. I ruszyła w stronę swojego domu.

~*~

- Proszę pana, tu nie wolno palić! – Usłyszała głos, w momencie kiedy o kulach wychodziła z Oddziału Rehabilitacji.

I wtedy też dostrzegła na korytarzu znajomą jej postać, która niechętnie chowała dopiero co wyciągniętego papierosa.

Wszędzie pozna te długie, czarne włosy, piercing i skórzaną kurtkę.

Uśmiechnęła się. Ale kiedy chłopak spojrzał na nią, jej twarz wyrażała zmartwienie. Pomagając sobie kulami podeszła do niego. A wtedy on wyciągnął rękę, opierając dłoń na jej głowie. Już chciał się o coś zapytać. Ale nie pozwoliła mu.

- Co ci się stało? – Spytała szybko, widząc pełno siniaków i zadrapań na jego twarzy.

- Jak noga? – Również spytał, całkowicie ignorując to, że chciała odpowiedzi.

Nadymała nieco policzki, naburmuszona. Ale on się tym nie przejął, cały czas wpatrując się w nią tymi czerwonymi, przerażającymi oczami. Nie była w stanie wytrzymać jego spojrzenia. Szybko zerknęła w bok, uciekając.

- Dobrze. – Odpowiedziała, dalej naburmuszona.

Jego dłoń zsunęła się z jej głowy, doszczętnie niszcząc fryzurę. Nie przejęła się tylko. Tylko spojrzała na niego.

Te zadrapania… Parę siniaków… Co się stało? Chciała wiedzieć. Ale on jej nie odpowiadał. Czemu? Martwiła się, a on..

Ale jednak przyszedł do niej. A ona się bała…

Uśmiechnęła się do niego.

~*~

Może chociaż raz uda mi się wszystkich zadowolić? Gruvia, NaLu, GaLevy i Nikolai.

Dobijają się drzwiami i oknami, więc INFORMUJĘ tych co jeszcze nie wiedzą.

(klik)

Tak, coraz częściej zaczyna mnie boleć głowa. Na początku było dobrze, bo tylko co jakiś czas. Ale teraz prawie codziennie. Więc nieco przystopuję z dodawaniem rozdziałów, zarówno tu, na pierwszym blogu i na wampirach, by się nie nadwyrężać. Więc... Błagam, nie ciśnijcie mnie tekstami typu "Kiedy nowy rozdział", bo ja też jestem tylko człowiekiem, a zdrowie jest na prawdę kruchą sprawą.

~Podobało się? Komentuj!~