6 : Obyś pękł

Spojrzała na bluzę. Albo raczej na jej rękawy, zbyt duże jak na nią.

Powinna mu ją oddać. Ale…

Nie, to już jest jej!

Otuliła się mocno bluzą i cała zarumieniona wierzgała nogami w powietrzu jak wariatka. Mogła sobie pozwolić. Była w swoim pokoju, nikt jej nie przeszkadzał…

- Księżniczko?

Lucy aż podskoczyła, przestraszona nagłym pojawieniem się Virgo w jej pokoju. Ale w końcu odetchnęła uspokojona. A po nerwach przyszedł czas na oburzenie.

- Co się stało? – Spytała zirytowana, mocniej zaplątując się w zbyt dużą jak na nią bluzę.

- Kolacja gotowa. – Poinformowała Virgo, nie spuszczając z Lucy dużych jasnych, niebieskich oczu.

Dziewczyna z westchnieniem wstała. I ściągnęła z siebie bluzę, z nieszczęśliwą miną odkładając ją na łóżko. I drgnęła.

- Czemu mi się tak przyglądasz?! – Pisnęła, spoglądając na Virgo niepewnie.

- Czas na karę?

- NIE!

~*~

Pisk zmieszał się z krzykami, kiedy ludzie startujący w wyścigach, na sowich motorach ruszyli z miejsca jednocześnie, niemal z idealną synchronizacją.

Ludzie dookoła przestali go interesować. Ci, którzy krzyczeli. Ci, który pili. Ci, którzy stawiali zakłady, kto wygra.

To wszystko przestało mieć znaczenie. Liczyła się tylko trasa. Droga przed nim. I jaki cel sobie postawił.

Wygrać. Być najszybszym. I jako pierwszym dotrzeć na metę.

Gdzieś z boku dostrzegł znajomy motor. Człowiek Ralpha. Ale jego to nie obchodziło.

Z piskiem opon gwałtownie skręcili. Obaj. Jednocześnie. Prawie wpadając na siebie. Jednak to było celowe. Nawzajem chcieli wykluczyć się z gry.

Żaden się nie poddał.

Wyjechali na prostą. I obaj przyspieszyli. Do granic możliwości.

Żaden się nie poddał.

Ale tylko jeden mógł być lepszy.

I w tej chwili to się miało okazać…

Nie skupiał się na przeciwniku. Mimo, że ten co chwilę podjeżdżał niebezpiecznie blisko, jakby chciał doprowadzić do wypadku.

Liczyła się tylko droga. Trasa, którą musiał przebyć, by…

Słyszał znów krzyki. Wołania, gwizdy, śmiechy.

I wiedział. Wiedział tą jedną, jedyną rzecz. Tą, która wbiła się do jego mózgu i uczepiła go, sprawiając, że aż się wyszczerzył, kiedy widział, jak Totomaru wrzeszczy w niebogłosy, wymachując jak wariat rękoma.

Wygrał.

Tylko to wiedział.

~*~

Trochę kasy, zawsze coś. Przynajmniej dla niego.

I cóż mógł poradzić, że przez wygraną miał dobry humor? Z papierosem w ustach wracał do domu. Był zadowolony. Po prostu zadowolony. Bo tym razem nie skończyło się nocką w areszcie. Nie skończyło się jakimś wypadkiem. Chociaż do tej pory miał szczęście i nie natrafiał na jakieś poważne zderzenie.

Robiło się późno. I ciemno. Ciężkie chmury wisiały nad miastem.

Tak, tą porą często padało. I było chłodno. Jesień pełną parą.

Nie usłyszał głosu. Za to wyłapał cichy, ledwo słyszalny świst powietrza. Taki, który wydawała rozpędzona ręka.

Ale nie zdążył zrobić uniku. Poczuł, jak czyjaś pięść wbiła się w jego żuchwę. Aż cofnął się pod wpływem uderzenia.

- Ostrzegałem, śmieciu, jak to się skończy. – Warknął głos niedaleko.

Nie miał czasu na zastanowienie się. Musiał działać.

Cofnął się jeszcze krok, by nabrać dystansu do przeciwników. I dowiedzieć, się, kto go atakuje. Chociaż już to wiedział.

Ralph. I jego dwójka przydupasów.

I właśnie tych dwoje w jednej chwili znaleźli się obok Gajeela. Chcieli zaatakować. Ale się obronił. W ostatniej chwili. Jednego chwycił w nadgarstku, zatrzymując atak. Drugiego uniknął. A potem szarpnął ręką.

Jeden z chłopaków stracił równowagę pod wpływem ruchu. I samym sobą uderzył o drugiego. Obaj prawie zwalili się na ziemię.

Nie miał czasu. Ale też nie miał zamiaru uciekać.

Korzystając z okazji, że jego przeciwnicy byli zdezorientowani, wbił pięść w żuchwę jednego z nich. Drugą zaś chwycił drugiego za kark i uderzył nim o swojego kompana.

Zachwiali się. Potknęli o własne nogi. I już po chwili leżeli na brukowanych chodniku.

Nie spodziewał się tego. Ale nagle poczuł silne kopnięcie. Prosto w brzuch. Zgiął się. Cofnął się z jękiem.

To był tylko moment. Jeden moment, w którym opuścił gardę. Ten moment, w którym pod wpływem kopnięcia musiał cofnąć się.

Ten moment wystarczył.

Poczuł czyjeś ręce, które go unieruchomiły. A potem siłą wyprostowały. Chciał się wyrwać. Ale już nie umiał. Ta dwójka od Ralpha trzymała go mocno. Zbyt mocno.

- Ha… I co teraz? – Tylko ten głos uprzedził moment, w którym pięść Ralpha wbiła się w jego żuchwę boleśnie. Jęknął. Dalej nie mógł się wyrwać.

Tamta dwójka go trzymała. I nie mógł się uwolnić. Wystawiony na ciosy, bez możliwości obrony.

Co za tchórz…

Jęknął, czując kolejny cios prosto w przeponę. Instynktownie jego ciało się zgięło. Ale zaraz potem ręce siłą postawiły go do pionu.

- Jeszcze coś masz do powiedzenia?! – Warknął Ralph, zaraz po tym, jak cofnął pięść.

Boląca przepona utrudniała mu wzięcie oddechu. Czuł krew spływającą po jego twarzy, wsiąkającą w ubranie lub skapującą na ziemię. Ale mimo bólu, z trudem uniósł głowę. I spojrzał na Ralpha, który już przygotowywał się do kolejnego ciosu.

- Ta… - Sapnął, z trudem biorąc oddech. – Obyś pękł, skurwysynie.

A potem pięść wyrżnęła od dołu w jego żuchwę.

~*~

Ze zmartwieniem spojrzała na zegar. Robiło się późno. Powinna iść spać.

Ale jakoś tak… Nie mogła. Po prostu.

Gajeel jej nie odwiedzał. I bała się. Bo może uznał, że skoro ją wypuszczono do domu, to nie jest z nią źle. I że nie musi się już o nią martwić.

To była dość nieprzyjemna myśl, jednak wiedziała, że to bardzo prawdopodobne. Bo czemu on miałby się o nią dłużej martwić? Skoro powoli i bez komplikacji wraca do zdrowia? Nie miał najmniejszego powodu…

Westchnęła cicho, spoglądając na ciemne już niebo, spowite ciężkimi chmurami. Lada moment zacznie padać…

Nie, Levy. Musisz zapomnieć. Skoro nie przyszedł… Ile to już czasu? Sporo.

Pogódź się. I tyle.

Ale była tylko jedna rzecz, której nie mogłaby zapomnieć. Jego spojrzenia… Tych czerwonych oczu, tak strasznych i przyciągających zarazem… To, jak patrzył na świat. Chłodno, z dystansem. To, jak jego spojrzenie zawsze wzbudzało w niej coś na kształt strachu. A jednocześnie chciała go bardziej poznać.

Położyła w końcu głowę na poduszce, gapiąc się w ścianę.

Powinna spać. Ale bała się. Bała się tych oczu, które swoim spojrzeniem wbiły się w jej pamięć, nie pozwalając zapomnieć.

~*~

Juvia z niepokojem rozejrzała się po klasie. Gajeela znowu nie było. A ona jak zwykle tylko się zamartwiała. Gdyby to był tylko jeden dzień… Ale nie. Nie było go już prawie tydzień.

Coś się musiało stać.

Na przerwie zamknęła się w toalecie. I wyciągnęła telefon, wystukując ten jeden numer. I przytknęła telefon do ucha, czekając.

Pip…

Pip…

Pip…

I cisza. Nic. Nie odbierał. Z ciężkim westchnieniem Juvia odsunęła telefon i spojrzała na wyświetlacz. I rozłączyła się.

A ona nie wiedziała, co się z nim dzieje. Nic nie wiedziała.

~*~

Dzwonek telefonu obudził go. Brutalnie i boleśnie przywrócił go do rzeczywistości. Ale nie miał zamiaru odbierać. Nie chciał nawet wiedzieć, kto dzwoni. Nie obchodziło go to.

Instynktownie uniósł nieco rękę. I pogłaskał kota, który spał skulony u jego boku.

- Zawsze obiecuję, że wrócę szybko. – Mruknął, ignorując ból który rozszedł się po jego twarzy. – I nigdy nie dotrzymuję tej obietnicy, co nie, Lily?

Kociak, pogrążony w śnie, nie odpowiedział. Ale on dalej instynktownie gładził jego ciepłe, miękkie futerko.

Uniósł drugą rękę. I dotknął nią poranionej twarzy.

Gdyby tamci dwaj go wtedy nie trzymali, nie byłoby problemu… Ale ten tchórz… Eh, szkoda gadać.

~*~

Nowy rozdział! Taaaak, już się ludzie dobijali o niego. Cóż, przykro mi to powiedzieć, ale czasami mam inne zajęcia, niż siedzenie przed kompem cały dzień i pisanie. Tym bardziej, że ostatnio źle się czuję. Coraz częściej dopadają mnie bóle głowy i nie zawsze jestem w stanie skupić się, by napisać coś sensownego.

PS. Myślę, że w następnym rozdziale pojawi się Gruvia.

~Podobało się? Komentuj!~