5 : Dziękuję

Szli ulicami Magnolii. Ot tak, bez celu. Spacerując, rozmawiając, śmiejąc się. On naśladował „moshi-moshi” od Sagittariusa. Ona, ze śmiechem, ciągle powtarzała „przepraszam” Aries.

Nie znała go takiego wcześniej. Ale teraz tak świetnie się z nim bawiła, że nie chciała tego przerywać. Nawet, kiedy nastał wieczór. Nawet, kiedy robiło się coraz później i zimniej. Zadrżała mimowolnie. Mogła jednak ubrać się cieplej niż ta spódniczka, bluzeczka na ramiączkach i bolerko.

I wtedy poczuła coś ciepłego otulającego jej zmarznięte ciało. Spojrzała na chłopaka, który uśmiechając się szeroko w ten swój powalający sposób, naciągał swoją własną bluzę na jej ramiona. A sam został w zwykłym, ciemnym T-shircie.

- Zaraz tobie będzie zimno! – Zaprotestowała, chcąc ściągnąć jego bluzę. Tak ciepłą… I pachniała nim…

- A gdzie tam. Nie wygłupiaj się tylko ubieraj, bo jeszcze się pochorujesz. – Odpowiedział.

A ona, kiedy tak się do niej uśmiechał, nie mogła już dalej protestować. Nieco zarumieniona wsunęła ręce w za duże jak na nią rękawy. I otuliła się materiałem, tak nagrzanym i przesiąkniętym zapachem chłopaka…

- Dziękuję. – Mruknęła, spoglądając na niego.

- Chodź, odprowadzę cię. Późno się robi, twoi rodzice będą się martwić. – Powiedział, jak gdyby nigdy nic.

Starał się to ukryć. Ale ona już wiedziała. Wiedziała, że to co sam teraz powiedział, zabolał go. Bo on nie miał do kogoś wracać. Nie miał nikogo, kto mógłby się o niego martwić.

Skryte w za długich rękawach dłonie zacisnęła mocno. Aż paznokcie jej się wbiły w skórę. I myślała, czy poruszyć ten temat czy nie? Tak dobrze się dzisiaj bawili, że aż nie chciała tego niszczyć. A wiedziała, że mówienie o tym byłoby dla Natsu ciężkie. I mógłby stracić cały humor. Więc… Chyba lepiej by było… Żeby na razie jeszcze o tym nie rozmawiali.

Szli ulicami, które powoli pustoszały. Od czasu do czasu tylko jakiś samochód przejeżdżał przez ulicę. A oni szli w ciszy. Takiej, która ani jemu, ani jej nie przeszkadzała. A wręcz napawali się nią. Tym spokojem.

Aż doszli do jej domu.

I wtedy poczuła jego silne, ciepłe ręce obejmujące ją. I została przyciśnięta do jego gorącego torsu. Aż się zarumieniła, kiedy poczuła jego zapach, jego ciepło tak blisko siebie.

- Dziękuję. – Wyszeptał, wprost do jej ucha. Drgnęła. Ale i wtuliła się w niego, przez zbyt długie rękawy jego bluzy zaciskając dłonie na materiale, który skrywał jego ciało. – Dziękuję. Dawno się tak świetnie nie bawiłem.

Uśmiechnęła się lekko, zarumieniona. Kiedy usłyszała autentyczną wdzięczność w jego głosie. I radość. Wtulona w niego na moment zapomniała, że już dawno minęła godzina, o której powinna być w domu.

- Jeszcze to powtórzymy. Obiecuję. – Wyszeptała.

A wtedy on ją puścił. Z tym szerokim, powalającym uśmiechem.

- Do zobaczenia! – Powiedział, całkiem wesoło.

- Do zobaczenia.

I przez chwilę patrzyła jeszcze, jak chłopak odchodzi, wracając do siebie. A ona mogła tylko stać, zarumieniona i uśmiechnięta.

Aż w końcu, kiedy on zdążył zniknąć z jej pola widzenia, zdała sobie sprawę z jednej, ważnej rzeczy.

Dalej miała na sobie jego bluzę!

~*~

Tym razem nie czytała książki. Zdążyła już przeczytać wszystkie, jakie miała. Więc siedziała i oglądała jakąś durną telenowelę, zastanawiając się, o co w ogóle w niej chodzi.

No i zajadała się czekoladą.

Tą od Gajeela.

Słysząc, że znowu ktoś ją nawiedza, wyłączyła telewizor i o kulach wstała. I przeszła z salonu do drzwi, by sprawdzić, kto do niej przyszedł. Serce biło jej jak szalone. Bo miała nadzieję. Tą skrytą nadzieję. Całkiem niepoważną, ale jednak tlącą się… Że to Gajeel…

Ręka jej zadrżała, kiedy sięgnęła dłonią do klamki. Odetchnęła. I w końcu otwarła drzwi.

- Lu-chan! – Zawołała wesoło Levy, widząc swoją przyjaciółkę. Kiedy tylko odsunęła się nieco, Lucy weszła. I zaraz przytuliła do siebie przyjaciółkę.

- Jak się czujesz? – Spytała troskliwie.

Ale Levy zignorowała te pytanie. Zamknęła drzwi i wpatrzyła się w przyjaciółkę.

- Ty dałaś Gajeelowi mój adres! – Powiedziała z oskarżeniem, wskazując na Lucy palcem.

A dziewczyna chyba nie przejęła się oskarżycielskim tonem przyjaciółki. Zaraz chwyciła Levy za ramiona i z błyszczącymi oczami wpatrzyła się w nią.

-A więc był u ciebie! No i, no i?! Odpowiadaj, już! Wszystko! – Zawołała prawie skacząc z podekscytowania Lucy.

A Levy westchnęła za zrezygnowaniem, coś czując, że nie umknie przez zeznaniami. Już teraz czuła się jak na przesłuchaniu…

- No dał mi czekoladę no… I tyle… - Stwierdziła, kiedy przeszły do pokoju Levy i rozsiadły się na łóżku.

- Tylko tyle? Dał ci czekoladę i sobie poszedł? – Spytała zawiedziona dziewczyna.

A wyraz jej twarzy tylko rozśmieszył Levy. Zachichotała mimowolnie, kręcąc głową.

- No tak. Dał mi czekoladę i poszedł. – Powiedziała. Objęła ręką zdrową nogę, obejmując podbródek na kolanie. – Myślałam, żeby go nie zaprosić na jakąś kawę czy coś… Pogadać z nim… Poznać go bardziej… Ale jakoś tak… Nie umiałam…

Lucy, widząc wyraz twarzy przyjaciółki, uśmiechnęła się. I oparła dłoń na jej ramieniu pocieszająco. I ciepło.

- Jeszcze nie raz na pewno będzie ku temu okazja. Zobaczysz. – Pocieszyła ją. A potem wzdrygnęła się. – Chociaż jak dla mnie on jest przerażający!

~*~

- A z wami co, dziewczyny? – Spytał nauczyciel, podchodząc do dziewczyn, które jak na każdym w-f’ie, okupywały ławkę, odmawiając ćwiczeń.

- Ja mam zwolnienie. – Powiedziała jedna, dając nauczycielowi kartkę.

Parę innych też wepchnęło  nauczycielowi zwolnienia. Kogo tam obchodziło, że były napisane przez same uczennice na przerwie? A parę stwierdziło, że nie mogą ćwiczyć, bo są niedysponowane.

I po chwili chichotały, jakby po udanym planie zagłady, kiedy nauczyciel poddał się i odszedł od nich.

Tylko chłopcy ćwiczyli. Zresztą jak zawsze. W Akademii Odwagi to rzadkość była, by jakiś chłopak nie ćwiczył. Chyba, że naprawdę nie mógł.

Juvia, siedząc na ławce z innymi dziewczynami, spojrzała na Gajeela. Który przebrany w zwykłą, białą koszulę i dresowe spodnie, podbijał nogą piłkę. I po chwili kopnął ją do Totomaru.

Zranienia i siniaki na twarzy już mu prawie zeszły. Ale Juvia jednak nadal się martwiła, że jak tak dalej pójdzie, to w końcu stanie mu się coś gorszego…

- Totomaru jest fajny. – Westchnęła Claire, która siedząc obok Juvii oparła łokcie na kolanach, zaś na dłoniach ułożyła podbródek, patrząc z rozmarzeniem na chłopaka.

Męska część klasy podzieliła się na drużyny i zaczęli grać w piłkę nożną. A dziewczyny, jak zwykle, zaczęły plotkować i oceniać ich. I to raczej nie pod względem gry…

- Gajeel jest taki wysoki… - Rozmarzyła się jedna dziewczyna, a reszta pokiwała głową.

- Wysocy faceci są najlepsi.

- Ale niektórzy wysocy to też chuderlaki…

- To musi być i wysoki i umięśniony!

- Tak! – Dziewczyny zgodnie pokiwały głowami, całkowicie się ze sobą zgadzając.

- UWAGA!

Momentalnie wszystkie podskoczyły. I spojrzały, co się dzieje. Ale nie zdążyły zareagować. Piłka, nieostrożnie kopnięta przez kogoś, przeleciała przez pół hali. A potem wbiła się prosto w brzuch Claire. Dziewczyna aż zgięła się i kiedy tylko piłka „wyskoczyła” z jej ciała, aż spadła z ławki, kuląc się z bólu.

- O cholera… - Jęknął Totomaru, podbiegając.

- Zabierzcie ją do pielęgniarki! – Zarządził nauczyciel.

Chłopak skinął głową. I już po chwili Claire byłą niesiona na rękach przez swojego ideała. Cóż, gdyby o tym wiedziała…

~*~

Wyciągnął z paczuszki papierosa. I wsadził go do ust. Już miał go odpalić, kiedy usłyszał czyjś śmiech.

Było ciemno. Było późno. Ciężkie chmury wisiały nad Magnolią, sprawiając, że większość już pouciekała do domów, w obawie przed deszczem.

A on odwrócił się w stronę zaułka między domami, gdzie rozróżnił sylwetki trzech ludzi.

- No, no, no. Kogóż to tu przywiało? – Powiedział sarkastycznie jeden z nich, wychodząc nieco do przodu. Blade światło lampy ulicznej oświetliło jego parszywy pysk, nieogolony i poznaczony paroma siniakami czy obiciami. Rzadkie, blond włosy zaczesane miał do tyłu.

- Czego chcesz, Ralph? – Spytał spokojnie Gajeel, zapominając już, że miał odpalić papierosa.

Nie miał ochoty znowu się z nimi użerać. Tym bardziej, że ta trójca tylko czekała na moment, by mu dokopać. Uwzięli się na niego. Za to, że kiedyś tam sprał jednego z ich ludzi, bo mu podskakiwał… No cholera, każdy ma granice cierpliwości, nie? A on miał tą granicę bardzo zaniżoną…

- Za tydzień będzie wyścig. Zresztą, ty już wiesz o tym, co nie? – Powiedział Ralph, wsadzając dłonie do kieszeni spodni. – Sęk w tym, że moi ludzie w nim startują. I nie życzymy sobie konkurencji. Więc albo zrezygnujesz, albo przegrasz. Chyba, że wolisz wpierdol.

- Ty mnie nie wkurwiaj. Bo akurat ciebie będę słuchać. – Warknął Gajeel, już nieco wpieniony tym zuchwałym, zbyt pewnym siebie tonem drugiego faceta. I wyciągnął zapalniczkę, by odpalić papierosa w końcu.

- Owszem, będziesz mnie słuchał. – Odpowiedział Ralph. Wyciągnął rękę. I zabrał Gajeelowi jego papierosa, nim ten zdążył go odpalić. A potem złamał go w palcach i wyrzucił. – Bo tak się składa, to ja mam tutaj przewagę.

Gajeel zerknął w bok, na resztki nie odpalonego nawet papierosa.

Wkurwił się…

Przeniósł spojrzenie na Ralpha. I uśmiechnął się, odsłaniając aż kły, jak bestia gotowa do rzucenia się na ofiarę.

- Ty sobie śmieciu nie pozwalaj. – Powiedział Gajeel, wyciągając dłonie z kieszeni spodni. I po chwili dało się słyszeć ten charakterystyczny trzask, kiedy jedną dłonią ścisnął drugą pięść. – Nie będziesz mi mówił, co mam robić. Wezmę udział. I wygram. A podskoczysz, to ty dostaniesz wpierdol.

Ralph aż cofnął się. Ale zaraz odzyskał swoją gardę. I uśmiechnął się równie paskudnie, jak reszta jego pyska.

- No jeszcze zobaczymy, kto dostanie wpierdol. – Warknął. A potem, wraz ze swoją dwójką kompanów, wycofał się.

A Gajeel, dalej wkurwiony, miał ochotę go stłuc. Ale powstrzymał się. I tylko wyciągnął z paczuszki drugiego papierosa. Wsadził go do ust. I odpalił.

Pierwsze krople chłodnego, jesiennego deszczu spadły na niego.

Zaciągnął się mocno, dla uspokojenia.

I deszcz zmył wspomnienie tego incydentu.

~*~

NaLu się rozwija! GaLevy nieco mało jednak... Wkrótce wróci do formy! A przynajmniej taką mam nadzieję... Gruvia wkrótce też będzie, nie martwcie się!

~Podobało się? Komentuj!~