4 : Czekolada

Wszedł do szpitala. Co jakiś czas odwiedzał tego skrzata. No bo jak miałby się nie martwić o jej stan, skoro to on ją do tego doprowadził?

No, to się martwił.

- Proszę pana? Pan do Levy McGarden?

Odwrócił się, widząc pielęgniarkę. Skinął głową. A kobieta uśmiechnęła się niepewnie.

- Została dzisiaj wypisana. – Poinformowała go.

Chwilę to trwało, nim przyswoił informację. Ale w końcu jego mózg zaczął działać. I zrozumiał sens słów, które zostały wypowiedziane przez pielęgniarkę.

- Jak to wypisana? – Spytał, jakby jednak myślał jeszcze, że to głupi żart. Ale dzisiaj to nie Prima Aprilis, nie?

- Normalnie. Teraz jedyne co musi to odpoczywać i nie nadwyrężać nogi. Równie dobrze może odpoczywać w domu, a nam tu są potrzebne wolne miejsca. – Powiedziała pielęgniarka, dalej uśmiechając się dość niepewnie.

Yhym… No to super… I kto teraz zje tą czekoladę, co leżała w jego plecaku? Specjalnie aż wybulił kasę, by kupić jej coś słodkiego i co, nie będzie miał jak jej dać tej samej chemii?

- Ta… Dzięki… - Mruknął od niechcenia, odwrócił się i wyszedł po prostu ze szpitala. Bo co miał tu dłużej siedzieć? Po co?

Stanął na tych schodkach prowadzących do budynku i wyciągnął z wewnętrznej kieszeni kurtki paczkę papierosów.

- A ty co tu robisz? – Usłyszał głos obok siebie.

Dziewczyna o blond włosach w mundurku Akademii Wróżek przyglądała mu się z zaskoczeniem, ale też z pewnego rodzaju dystansem. Wzruszył ramionami, wsadzając papierosa do ust i odpalając go.

- Chciałem odwiedzić Levy, ale ją wypisali. – Odpowiedział obojętnie.

Dziewczyna, jakby zaskoczona, spojrzała na drzwi szpitala. A potem na niego.

- Ale…?

- Mnie nie pytaj. – Przerwał jej, nieco zirytowany wolnym tokiem myślenia dziewczyny. Choć jeszcze niedawno to on potrzebował chwili, by wszystko ogarnąć. – Jesteś jej przyjaciółką, nie?

- Nom. – Odpowiedziała, zaskoczona.

I patrzyła, jak ściągnął z ramienia plecak, otwierając go i grzebiąc jedną ręką w jego wnętrzu. Aż w końcu wyciągnął czekoladę. I podał tabliczkę dziewczynie, która trochę tępo patrzyła to na niego, to na owy prezent dla Levy.

- Jak będziesz u niej, to daj jej to. Powiedz, że od Gajeela. – Powiedział, zamykając plecak i znowu przerzucając go sobie przez ramię.

Miał odejść, ale wtedy dziewczyna go zatrzymała. Czując szarpnięcie za rękaw kurtki spojrzał na blondynkę, która uśmiechała się z tajemniczym błyskiem w oczach.

- Powinieneś sam jej to dać. – Powiedziała, oddając mu czekoladę.

I tak właśnie dowiedział się, gdzie mieszka ten skrzat o niebieskich włosach.

~*~

Z przejęciem czytała, jak Steven objął Marikę, jak zamknął ją w silnych objęciach swoich rąk, przyciągając do siebie.

Z przejęciem czytała, jak mówił, że nigdy już nie zostawi jej samej…

Z przejęciem czytała, jak ich twarze zbliżały się do siebie, jak…

Ding, dong!

No cholera, przerywanie w takich momentach powinno być karalne! Z irytacją wadziła zakładkę między karty książki, odłożyła ją, a potem wstała. Ale nie o własnych siłach. Cóż, gips założony na całą prawą nogę uniemożliwiał jej chodzenie. Więc musiała sobie dopomagać jakoś.

O kulach przeszła ze swojego pokoju, poprzez korytarz, aż do drzwi. I otworzyła je, chcąc sprawdzić, kto przeszkadza jej w tak wspaniałej lekturze.

Jakie było jej zdziwienie, kiedy dostrzegła przed sobą Gajeela. Ale i uśmiechnęła się.

- Hej. – Mruknął chłopak, jak zwykle tym swoim niemrawym tonem, patrząc na nią również niezmiennym, przerażającym spojrzeniem.

Ale ona zdążyła go polubić. A to, jaki był, wydawało jej się jeszcze bardziej intrygujące. Jak dobra książka, którą trzeba przeczytać od początku do samego końca, ale mimo to wiecznie będzie ci towarzyszyć wrażenie, że to nie koniec historii…

- Hej! – Odpowiedziała wesoło, odsuwając się nieco, by mógł wejść. – Ale zaraz… Skąd wiesz, gdzie ja mieszkam?! – Spytała zdezorientowana. Bo nagle uświadomiła sobie, że przecież nie mówiła mu tego…

- Ta twoja przyjaciółka, cycata blondyna mi powiedziała. – Stwierdził, wzruszając ramionami. Ale nie wszedł. Tylko wyciągnął coś z plecaka i podał jej to. – Dla ciebie. – Dodał, nie spuszczając z niej tego swojego spojrzenia czerwonych, strasznych oczu.

Z zaskoczeniem wzięła do ręki czekoladę. I aż jej oczy zabłysły.

Słooooodkieeee… Mniam.

I nagle usłyszała dość przerażające „Gihi” dobiegające od strony drzwi. Wzdrygnęła się, patrząc na chłopaka, który szczerzył się, patrząc na nią. I nagle poczuła się jakby miała paść ofiarą strasznego potwora.

- Niezłą miałaś minę. – Powiedział, dalej się szczerząc. A potem uniósł rękę. – To ja lecę. Na razie. – Dodał, z zamiarem odejścia.

Mogłaby go zatrzymać. Zaprosić. Na jakąś kawę chociaż. Cokolwiek. Ale mimo to stała w drzwiach i patrzyła na oddalającego się chłopaka. Na jego długie, czarne włosy, skurzaną kurtkę, spodnie moro w odcieniach szarości i glany. Na to wszystko, czym był. A był tak inny od niej.

W końcu przemogła się. I zamknęła drzwi, opierając się o ścianę. I gapiła się w czekoladę, którą dał jej Gajeel. Mimo, że spotkali się te zaledwie parę razy, kiedy ją odwiedzał w szpitalu. Mimo, że nie wiedzieli o sobie nic.

I mimo wszystko on odwiedzał ją. Zajmował jej czas. Był przy niej.

A teraz kupił jej nawet czekoladę na osłodzenie życia.

- Kyaaa! – Pisnęła cicho, tuląc do piersi czekoladę.

I wspominając sceny z tych wszystkich romansów.

~*~

Dzień w Akadmii Wróżek zaczynał się jak zwykle. Uczniowie zbierali się pod swoimi klasami, czekając na nauczycieli. Tych, którzy mieli mieć sprawdzian, można było widzieć z nosami w książkach lub przygotowujących ściągi. Zaś ci, którym nic nauczyciele nie zaplanowali, siedzieli w grupkach, gadając i śmiejąc się.

- Ohayo! – Zawołała Lucy wesoło, podchodząc do innych ze swojej klasy.

- Ohayo! – Odpowiedziały jej dziewczyny.

Ona jednak nie ich szukała. Powiodła spojrzeniem po grupce uczniów. Aż w końcu dostrzegła różowe, sterczące włosy. Zaraz podbiegła do chłopaka, który siedział z pochyloną głową, gapiąc się w czubki własnych butów.

- Ohay, Natsu! – Powiedziała wesoło, pochylając się nieco nad nim z szerokim uśmiechem.

Chłopak podniósł głowę, patrząc na nią zdezorientowany. Cienie pod oczami utwierdzały ją w przekonaniu, że nie spał dobrze.

- E… O-Ohayo? – Odpowiedział niepewnie, spoglądając na dziewczynę. Ale jego zachowanie nie zraziło jej. Nadal uśmiechnięta słodko do chłopaka, kontynuowała.

- Masz dzisiaj czas po szkole? Moglibyśmy pójść gdzieś razem.

Natsu wytrzeszczał wpierw na nią gały. Tak jak połowa klasy. Ale ona, nie przejmując się tym, uśmiechała się ciepło do chłopaka. Który po chwili, jakby przyswoiwszy, co do niego mówi, również się uśmiechnął. Tak szeroko, szczęśliwie i pięknie, że aż na moment ugięły się pod nią kolana.

- Jasne!

~*~

Some GaLevy here... And some NaLu... So... Be happy ~~ <3

~Podobało się? Komentuj!~