Prolog cz. 2

Dusiła się.

Momentalnie podniosła się z łóżka, zrzucając z siebie czarne coś, co utrudniało jej złapanie oddechu. Puszysta, miękka rzecz spadła na podłogę z miauknięciem. I prychnęła gniewnie.

- Kitler! Juvia się dusiła przez ciebie! Kocia mendo! – Krzyknęła dziewczyna, wyskakując z łóżka i biorąc kota na ręce.

Ten zaś zamiauczał, spoglądając na nią swoimi dużymi, błękitnymi oczkami.

No nie mogła no…

- Żeby się to więcej nie powtórzyło. – Ostrzegła, odstawiając kota.

Ten otarł się o jej nogę, a potem wskoczył na łóżko i zwinął się w kłębek na poduszce, patrząc na dziewczynę.

A Juvia, zdając sobie sprawę, która godzina, zaczęła panicznie się ubierać.

- Czemu budzik Juvii nie zadzwonił?! Juvia się spóźni! – Lamentowała, naciągając wełniany, beżowy bezrękawnik, który był częścią mundurku jej szkoły. – Tata! Budzik Juvii wyłączyłeś?!

- Juviś? Nie, prądu nie było. A co, spóźnisz się? – Dobiegł zza drzwi głos ojca, który chyba już dawno był na nogach, bo ani trochę nie brzmiał na zaspanego.

- Jak Juvia zaraz nie wyjdzie to tak! – Jęknęła dziewczyna, na szybko pakując pierwsze lepsze książki do plecaka i wyskakując z pokoju.

Na korytarzu prawie wpadła na ojca, który z kawą w jednej ręce i tostem w drugiej, wracał właśnie z kuchni do swojego pokoju. Wzięła mu tosta, napiła się jego kawy, a potem na szybko ubrała buty, przed wybiegnięciem z mieszkania wołając jeszcze szybkie „Pa!”.

~*~

Z dłońmi wsadzonymi w kieszenie spodni szedł niechętnie do szkoły.

No na cholerę mu to wszystko?! Czy mu się to kiedykolwiek przyda?! No nie! W cholerę! Ale cóż… Trzeba to trzeba. Byle zdać. A potem pieprzyć to wszystko.

Kiedy stanął przed wejściem do szkoły przystanął. Złapał między palce tkwiącego w ustach papierosa i wciągnął dym w płuca.

- Gajeel-kun! – Usłyszał za sobą wołanie.

Wypuszczając spomiędzy warg obłoczek dymu obejrzał się za siebie, widząc nadbiegającą Juvię. Zasapana, zmęczona, niepoczesana i na dodatek z prawie otwartym plecakiem dobiegła do niego. I oparła dłonie na kolanach, dysząc ciężko.

Nie skomentował tego, spokojnie dopalając papierosa i tylko patrząc na dziewczynę, która starała się złapać oddech.

- Gajeel-kun! Szybciej, bo i Juvia i Gajeel-kun się spóźnią! – Zawołała dziewczyna, kiedy w końcu złapała oddech.

Ale jemu to było wszystko jedno, czy się spóźni czy nie. Wzruszył ramionami.

- Plecak ci się otworzył. – Stwierdził, jak gdyby nigdy nic. I obserwował, jak dziewczyna jęknęła, ściągając torbę i patrząc, czy aby czegoś nie zgubiła po drodze.

A on w tym czasie dopalił papierosa i butem dogasił go, rozcierając go o bruk. Nie czekając na dziewczynę ruszył w kierunku szkoły.

- Gajeel-kun! Zaczekaj! – Zawołała, kiedy została w tyle, choć tak bardzo się spieszyła.

~*~

Nie chciało mu się siedzieć w szkole. Po prostu sobie po którejś lekcji poszedł.

Powoli dochodził do bloku, gdzie mieszkał. Wyrzucił na chodnik i rozdeptał niedopałek. A potem wyciągnął z paczuszki drugiego papierosa. I odpalił go z zapalniczki, którą wyciągnął z kieszeni spodni.

Wchodząc po schodach, bo winda nie działała a nikomu nie chciało się tym zająć, powoli palił papierosa. Niespecjalnie spieszył się do domu…

Kiedy tylko stanął przed drzwiami, słyszał już głośnie kłótnie. Jak zawsze.

Nie zwracając uwagi na krzyki typu „zmarnowałeś mi życie”, „pierdolona suko”, „wypierdalaj”, zamknął się w swoim pokoju. Ale tylko na chwilę. Bo odkopując parę leżących na podłodze ciuchów, rzucił plecak na łóżko. I przebrał się, odrzucając szkolny mundurek w kąt.

Teraz ubrany w zwykłe, ciemne dżinsy, czerwony T-shir i skórzaną kurtkę, chwycił klucze leżące na parapecie i wyszedł, trzaskając za sobą drzwiami.

Nie zważając na nieciekawe spojrzenie starszej sąsiadki, która wracała właśnie z zakupami do mieszkania, chwycił papierosa między palce i zaciągnął się mocno, dla uspokojenia. A potem po schodach, przeskakując co drugi stopień, wyszedł z bloku, kierując się w sobie tylko znanym kierunku.

~*~

Juvia pożegnała się z Totomaru, Arią i Solem. Bo przed budynkiem szkolnym musieli się rozstać, każde idąc w swoją stronę. Ona wracała do domu. Oni najpewniej też, choć nie była pewna.

Raźno szła przed siebie, bo kiedy okazało się, że na kartkówce miała wystarczająco punktów, by zaliczyć, z ulgą mogła odetchnąć. I teraz, po lekcjach, po użeraniu się z innymi uczniami oraz nauczycielami, mogła spokojnie zapomnieć o stresie i uśmiechnąć się do jasnego słońca, które grzało świat.

Raźno wbiegła do bloku. I po drodze witając się z miłym sąsiadem, który miał około czterdziestki, podeszła do drzwi mieszkania. Kluczem otworzyła i zajrzała do środka.

- Tato? – Spytała, ściągając buty.

Ale głos jej nie odpowiedział. Tylko znajome miauczenie tej kociej mendy, która Kitlerem się zwała. Więc taty nie było. Nie wrócił pewnie jeszcze z pracy. Ściągnęła buty i odstawiając plecak pobiegła do dużego pokoju, korzystając z okazji, że będzie miała władzę nad pilotem.

Włączyła telewizor. I skakała po kanałach, mając nadzieję, że znajdzie coś ciekawego.

W końcu, z nudów oglądając jakąś hiszpańską telenowelę, usłyszała odgłos otwieranych drzwi. A potem kroki. Znała ten ciężki chód. Zwłaszcza o tej porze.

- Jak było w pracy? – Zawołała z salonu.

A mężczyzna odpowiedział westchnieniem. I poszedł do kuchni. A odpowiedź ta znaczyła tyle co „jak zawsze”. Nie musiała długo czekać, aż ojciec wejdzie do salonu i zobaczy Juvię rozłożoną na kanapie z pilotem w ręce i kotem leżącym na jej nogach.

- Zaraz będą wiadomości. – Powiedział tylko, siadając na fotelu i odstawiając kubek kawy na stolik.

- A nie będzie, Juvia ma pilota. – Odpowiedziała, wystawiając zabawnie język.

~*~

- To o której wyścig?

- Jak zwykle o północy.

- To będę.

- Obstawiać?

- Chyba nie wątpisz we mnie, co?

Gajeel, stojąc w grupce z paroma innymi facetami, rozmawiał z nimi na temat nachodzącego wyścigu motorowego. Sprawa najważniejsza – wyścig ten był nielegalny i prowadzony na nocnych, uśpionych ulicach. Więc łatwo kto mógł na policję zadzwonić i mogliby ich złapać.

Bez ryzyka nie ma zabawy.

Pod blokiem, na tle jakiegoś żenującego napisu, który nie grzeszył kulturą, wyglądali jak prawdziwe dresy z osiedla. Ale kogo to obchodziło?

No, mogło to obchodzić pewne dwie dziewczyny, które zamajaczyły na chodniku pod tymże właśnie blokiem. Bo przystanęły na moment, patrząc na grupkę wysokich, wyraźnie silnych facetów. A potem, spuszczając spojrzenie, poszły szybkim krokiem dalej.

Jedna z nich, blondynka o dość pokaźnych kształtach, zaciskała dłonie na pasku torebki. Druga, drobniejsza ale też ładna, o niebieskich włosach, obejmowała rękoma jakieś książki i dociskała je do piersi, jakby były skarbem.

Po mundurkach, jakie miały na sobie, stwierdził że chodzą do Akademii Wróżek.

W Magnolii były dwa licea, które bardziej zapadły w pamięć. Jego,  Akademia Odwagi, może nie miała takiej znowu zaszczytnej reputacji, to jednak z pewnością była drugą pod względem liczebności uczniów. Miejsca ustępowała tylko Akademii Wróżek, która zaś miała sławę bardzo dobrej i porządnej.

Kiedy dwie dziewczyny, wyraźnie przestraszone musiały przejść obok nich, wszyscy na raz zagwizdali zaczepnie. A potem wybuchli śmiechem, widząc, jak one prawie że uciekły.

Chwilę jeszcze chichrali się jak głupki. Aż w końcu Gajeel wsadził do ust papierosa i zaciągnął się dymem.

- To jak, ugadujemy się wcześniej? Trzeba obczaić trasę.

- Ta. A jak twoja Bestia?

- Dobrze. Niepokonana jak zawsze.

~*~

Tą oto częścią 2 zakończyliśmy całkowity prolog tego opowiadania. W odpowiedzi na pewne pytania - tak, Loke będzie. Ale nie jako uczeń. Zresztą zobaczycie jeszcze.

Teraz moje kasztanki widzicie, że ten blog z pewnością nie należy do normalnych. Wszyscy już zdążyliście chyba wyczaić, co tu się dzieje i jakie problemy kto ma. Cóż, to wszystko jeszcze się rozwinie. I będzie więcej i więcej. Cóż mogę powiedzieć... Czytajcie! Bo romanse tutaj też będą!

~Podobało się? Komentuj!~