Prolog cz. 1

- Cholera, spóźnię się! – Jęknęła blondynka, która biegiem mijała ludzi na chodniku, co chwilę spoglądając panicznie na zegarek.

Jakby mając nadzieję, że czas się zatrzyma. Że wskazówki przestaną się poruszać. Jednak one dalej uparcie sunęły po tarczy, wyznaczając upływ czasu. Machnęła z frustracją ręką, biegnąc dalej ile sił w nogach.

Dwie minuty.

Zatrzymała się tuż przed przejściem, cudem hamując się przed jezdnią, na której szalały rozpędzone samochody. Dysząc wcisnęła chyba z dziesięć razy przycisk dla pieszych, czekając, aż światło dla pojazdów się zmieni i będzie mogła przejść.

Minuta.

Otworzyła szybko drzwi budynku i biegiem wręcz wspinała się po schodach na piętro. I w tym momencie usłyszała głośny, raniący uszy dźwięk.

Zdążyła. Na ostatnią chwilę. Zatrzymała się w grupie uczniów z jej klasy, dysząc i sapiąc ze zmęczeniem. Oparła dłonie na kolanach, a torba zsunęła się z jej ramienia i zawisła na nadgarstku, utknąwszy między jej ręką a udem.

- Lu-chan, myślałam już że cię nie będzie dzisiaj. – Usłyszała przyjazny głos obok.

Dziewczyna z trudem wyprostowała się i spojrzała na przyjaciółkę, która stojąc obok z wyciągniętą ręką podawała jej właśnie butelkę wody.

- Ohayo, Levy-chan… Prawie bym się spóźniła… Ale pół drogi biegłam… I udało się… Zdążyłam… - Wysapała. I chętnie przyjęła butelkę wody, upijając z niej spory łyk.

Jednocześnie powiodła spojrzeniem po klasie. Natsu i Gray znowu się o coś kłócili. Zaś przewodnicząca klasy, Erza, poważną miną odpowiadała kiwnięciem głowy na każde pytanie Bisci i Cany. Elfman siedział z boku, jęcząc, że przedawkował sterydy, a jego siostra, Mira, ze swoim ciepłym uśmiechem starała się go pocieszyć. Laxus siedział ze swoją grupką, cichaczem tworząc ściągi na nadchodzący sprawdzian.

Lecz ich nauczyciel się nie pojawiał.

Lucy jęknęła zezłoszczona, chwytając się za włosy.

- No cholera, a mogłam nie biec jak wariatka! – Mruknęła.

- Przepraszam Lucy, ale czy coś się stało? – Spytała ich nauczycielka, Aries, już z daleka widząc poddenerwowaną blondynkę.

W swoim żakieciku z białym futrem u szyi kobieta szła z niepewnym wyrazem twarzy, w jednej dłoni ściskając teczkę, w drugiej zaś klucz do klasy.

- Och, nic, proszę pani! – Odpowiedziała szybko dziewczyna, wymachując nerwowo rękoma.

Nauczycielka podeszła w końcu do drzwi i wsunęła klucz w zamek, otwierając przejście. Cała klasa wepchnęła się do środka, bo każdy chciał zająć miejsca z tyłu, gdzie najłatwiej było ściągać.

A Lucy, Levy i Erza śmiało poszły do przodu, gdzie nie było przepychanki. Bo ta trójka górowała wśród klasowych ocen.

- Levy-chan. – Lucy zawołała jeszcze swoją przyjaciółkę.

Kiedy tylko dziewczyna spojrzała na nią, obie uśmiechnęły się. I równocześnie się odezwały.

- Gambate!

~*~

Test z matematyki okazał się dla dwóch przyjaciółek banalnie prosty. Żadna z nich nie chciała zawalić, więc zawsze się uczyły. I wychodziło im to tylko na dobre…

Teraz, na długiej przerwie, siedziały w jadalni, zajadając się kanapkami i popijając je sokiem.

- Natsu znowu chce robić imprezę… - Mruknęła Levy, spoglądając na chłopaka, który latał od stolika do stolika wręczając niedbałe kawałki papieru z informacją, gdzie i o której będzie zabawa.

- Nie mam zamiaru iść. – Stwierdziła Lucy.

Ta… Żadna z nich nie chciała iść. Dobrze wiedziały, jak to się skończy. Bo każdy znał już reputację Natsu jako ucznia Cany. I każda jego impreza kończyła się tak samo…

- Hej, dziewczyny! – Zawołał chłopak, podbiegając do nich. Poprawił szybko szalik i rozrzucił im na stolik chyba z dziesięć zrobionych na szybko „ulotek”. – Dzisiaj impreza u mnie! Będzie grubo! Idziecie?

- Nie. – Odpowiedziały jednogłośnie, nie patrząc nawet na chłopaka. A ten nie zraził się ich nieprzyjemnym podejściem, tylko od razu poleciał do drugiego stolika, wrzeszcząc o imprezie.

- Czy on się kiedyś zmieni? – Jęknęła Lucy, patrząc na tego wariata.

- Chyba nie… - Odezwał się nowy głos.

Obie aż podskoczyły, spoglądając na chłopaka, który się do nich dosiadł. Gray, z rozpiętą koszulą, spoglądał nieprzyjemnie na zapalonego imprezowicza. Nieodłączne cienie pod jego oczami i wyraz wiecznego zamułu na jego twarzy sprawiały, że wyglądał jakby nie spał chyba z rok.

- Tak, masz rację. – Stwierdziła Levy i westchnęła.

~*~

Wracała ze szkoły. Słońce grzało niemiłosiernie i dziewczyna czuła, jak ramiączka plecaka nieprzyjemnie wrzynają się w jej skórę. Nie chciała widzieć swojego mundurka, kiedy go ściągnie.

Gdzieś tam przed nią zamajaczyła znajoma postać. Chcąc, nie chcąc, wytężyła wzrok, robiąc nad oczami daszek z dłoni. I poznała te sterczące, różowe włosy. Westchnęła niechętnie. Akurat nie miała najmniejszej ochoty się z nim teraz spotkać.

- O, Lucy! – Krzyknął chłopak i podbiegł do niej, uważając by dwie torby, które trzymał, nie zderzyły się ze sobą. Lucy niechętnie rozpoznała szyjki butelek z alkoholem. – Będzie gruba impra! Szkoda, że nie chcesz przyjść! Byłoby fajnie i…

- Tak… Na pewno byłoby fajnie. Bo schlanie się a potem rzyganie jest przecież taką świetną zabawą. – Odpowiedziała sucho dziewczyna.

I wyminęła chłopaka, idąc dalej. Chwilę później usłyszała, jak Natsu jeszcze za nią coś zawołał.

- Do niczego nie zmuszam, ale miło by było, gdybyś najpierw kogoś poznała, a potem dopiero oceniała!

Nie rozumiała, o co mu chodzi. Sam wyrobił sobie reputację młodego pijaka, to co ona miała o nim myśleć? Szczerze, nie chciała. Po prostu szła dalej, wyrzucając wspomnienie tej sytuacji z głowy.

Aż stanęła prze bramą do swojego domu. Dużego, eleganckiego i wyraźnie bogatego. Tak, była bogata. Ale udało jej się ubłagać ojca, by mogła chodzić do normalnego liceum. Bo zależało jej na zwykłych przyjaciołach. I tak poznała właśnie Levy… Która do dziś była jej najlepszą przyjaciółką.

Weszła do domu, ściągnęła buty i pobiegła po dużych schodach na górę, do swojego pokoju, by się przebrać.

~*~

- Yo, Gray! – Usłyszał za sobą głos.

Powoli, niechętnie, odwrócił się by spojrzeć kto go niepokoi. Elfman w towarzystwie Laxusa i jego grupy uśmiechał się. I pomachał ręką.

- Idziemy na siłownię! Idziesz z nami? To takie męskie! – Zawołał ochoczo, co tylko wywołało zniechęcony wyraz twarzy Laxusa oraz chichoty pozostałej trójki.

- Nie. Dzięki. – Odpowiedział Gray, powoli i cicho. Niespecjalnie mu się chciało. Nic mu się nie chciało. Poszedłby spać. Ale nie chciało mu się…

- To nie. – Odpowiedział Laxus, wzruszając ramionami i idąc przodem.

- Ty Freed idziesz?

- Tak! Dla Laxusa pójdę!

- O matko… Chłopie, opanuj się! – Jęknął Bickslow, wystawiając język wesoło.

- Ty też byś poszedł a nie, bawisz się w domu lalkami. – Zaśmiała się wrednie Ever, doganiając grupkę.

- Wcale że nie! A może ty idziesz popatrzeć jak Elfman się napina?!

- W-Wcale że nie! – Zawołała piskliwie dziewczyna, okładając pięściami ramię chłopaka.

Gray chwilę jeszcze obserwował to wesołe, hałaśliwe towarzystwo. A potem wzruszył niemrawo ramionami. I powlókł się w stronę swojego domu,niechętnie.

Tak bardzo mu się nie chciało…

Kiedy wszedł do bloku, gdzie miał mieszkanie.

Tak bardzo mu się nie chciało…

Kiedy szedł po schodach na górę, zapominając o windzie. I kiedy stanął przed drzwiami swojego mieszkania. Wyciągnął z kieszeni spodni klucz i wsunął go w dziurkę, otwierając mieszkanie. Wszedł do środka. I kopnięciem zamknął drzwi.

- Cholera… - Jęknął, przecierając dłonią twarz.

Chciał… Musiał…

Odrzucił torbę, niedbale zrzucił ze stóp buty i powlókł się do pokoju, rzucając okiem na syf panujący w kuchni. Nie chciało mu się sprzątać. Po prostu nogą otworzył drzwi pokoju, zgarniając tym ruchem z podłogi porozrzucane ubrania. I rozejrzał się. Okna miał zasłonięte, więc światło słońca nie wdzierało się tak brutalnie do środka.

Wymijając sterty ubrań bardziej lub mniej brudnych dopadł do szafy. Wysunął jedną z szuflad. I zaczął szukać. I szukać. Wyrzucał jakimś cudem w miarę czyste skarpety, chcąc znaleźć coś, co ukrył w tym miejscu.

Aż w końcu to znalazł. I wyciągnął mały, foliowy woreczek z zamknięciem.

I uśmiechnął się, opadając na łóżko, z którego spadła zmiętolona kołdra. Przyglądając się zawartości torebeczki, z całą gamą emocji wymalowanych na twarzy. Od tych dobrych, jak ulga, po te złe, jak poczucie winy.

~~*~~

Jak widzicie, prolog podzielon został na dwie części. Oto jest pierwszy więc fragment zaledwie tego, co się będzie działo w tej historii. Ale nie bójcie się. Tylko wstęp (chyba...) będzie tak nieprzyjemny i wredny. Później zacznie się nieco paringowo. I patologicznie. Więc... Nudy nie będzie ~ !

~Podobało się? Komentuj!~