2 : Wypadek

Ile spał? Krótko. Bo kiedy otworzył oczy, nadal było jasno.
Potarł dłonią twarz i rozejrzał się. W jego pokoju jak zwykle panował bałagan. Bo komu chciałoby się co chwilę sprzątać? Na pewno nie jemu… Wziął na ręce małe, ciepłe coś, co leżało na jego klatce piersiowej. I ostrożnie ściągnął z siebie kota, kładąc go na łóżko. A sam wstał, wychodząc. I poszedł do kuchni.
Pierwszym, co zobaczył, były resztki szklanki roztrzaskanej na podłodze. I duża kałuża soku, który wcześniej pewnie był w naczyniu. Potem, góra brudnych talerzy i kubków piętrząca się w zlewie.
No tak. Bo jak on nic nie zrobi, nikt się niczym nie zajmie. Jak zawsze. Sięgnął po jakąś szmatę i rzucił ją na sok rozlany po podłodze. Napój zaczął wsiąkać w materiał. A on zajął się zbieraniem odłamków szkła.
Kiedy podłoga była posprzątana, podszedł do zlewu. I podwinął rękawy. Biorąc się za zmywanie naczyń usłyszał ciche miałczenie. A potem ciepłe, miękkie futerko ocierające się o jego nogę.
- Wyspałeś się? – Spytał, uśmiechając się mimowolnie i spoglądając na czarnego kota.
Zrobił na moment przerwę, by nasypać nieco żarcia do miski dla zwierzątka. A ten zaraz zapomniał o Gajeelu, zajmując się swoim smakołykiem.

~*~

- Dzień dobry! – Zawołała wesoło Lucy, kiedy wraz z Levy weszły do biblioteki.
Kobieta o niebieskich włosach, z okularami na nosie, spojrzała na nich zza swojego biurka. I uśmiechnęła się szeroko, machając do nich.
- Hej, Lucy, córcia! – Powiedziała, witając się z nimi. A potem przytknęła palec do ust. – Tylko cicho, tu jest biblioteka.
- Przepraszam. – Szepnęła szybko Lucy, kiedy obie dziewczyny znalazły się prze biurku pani McGarden.
Często przychodziły po szkole do biblioteki, by pomóc mamie Levy w pracy. Lubiły książki, więc biblioteka była dla nich idealnym miejscem do spędzenia czasu.
- Mało ludzi dzisiaj. – Stwierdziła Lucy, rozglądając się. Bo parę osób siedziało przy stołach, ślęcząc nad książkami. A parę innych spoglądało po regałach, szukając czegoś, co by ich interesowało.
- Trochę. Ale to nawet lepiej, lubię taką ciszę i spokój. – Powiedziała pani McGarden, uśmiechając się do dziewczyn ciepło. – Jak tam było w szkole? – Spytała, wkładając zakładkę między kary czytanej właśnie książki i odłożyła ją na bok.
A dziewczyny z zapałem zaczęły informować matkę Levy o tym, co się ciekawego u nich działo tego dnia.

~*~

Kiedy posprzątał w kuchni, poszedł do salonu. A tam prawie potknął się o pustą butelkę po alkoholu. Znowu. Jak zwykle…
Pozbierał tych parę flaszek, by je wyrzucić. I wyłączył telewizor, którego ktoś zapomniał wyłączyć.
Cholera, głodny był… Może by się tak przejechać na jakiegoś kebaba? Z chęcią zjadłby normalną kolację jakąś, ale że lodówka pusta… Trzeba będzie wybulić nieco kasy, by coś zjeść.
Naciągając na ramiona skórzaną kurtkę i wsadzając do kieszeni klucze powędrował w stronę drzwi. Już zakładał buty, kiedy małe, czarne coś otarło się o jego nogę, miałcząc cicho.
- Spokojnie, Lily. Tym razem wrócę szybko. – Powiedział, drapiąc kota pod łebkiem. Zwierzaczek zamruczał głośno, poddając się pieszczocie.
A potem Gajeel zostawił go, wychodząc i zamykając drzwi mieszkania na klucz.

~*~

Robiło się nieco późno, więc dziewczyny opuściły bibliotekę. Zostawiając panią McGarden, która jeszcze musiała zostać parę godzin, nim mogłaby zamknąć budynek.
- Do juta, Levy-chan!
- Do zobaczenia, Lu-chan!
Dziewczyny pożegnały się i każda poszła w swoją stronę. Levy szła raźnym krokiem do domu, zastanawiając się, co jeszcze dzisiaj powinna zrobić, poza nauką i zadaniem domowym. Pomoże mamie, jak wróci. Może tata będzie coś od niej chciał…
I tak snując plany szła wesoło przed siebie, mijając obcych ludzi. Chociaż czasem dostrzegła jakąś bardziej lub mniej znajomą twarz. A czasem zawieszała spojrzenie na jakiejś wystawie sklepowej. Czy to z ciuchami, czy to z książkami.
W pewnym momencie musiała przejść przez ulicę. Najgorsze było to, ze to przejście było położone tuż przy zakręcie, przez co nie zawsze było tu bezpiecznie. Sama przeklinała w myślach tego, co wpadł na ten pomysł, ale jednak… Cóż mogła poradzić?
Przechodziła już tędy miliony razy, więc czemu akurat teraz miałoby się coś stać? Upewniła się tylko, czy coś nie nadjeżdża, a potem weszła na pasy.

~*~

Nie spieszyło mu się specjalnie. Jechał spokojnie dość. A właściwie wracał. Zjadł, pochodził, zapalił z dresami z osiedla… Czego chcieć więcej? Od tak nędznego życia chyba nic…
Myślał, że gorzej być nie może. Ale chyba jednak życie nie pokazało mu jeszcze całego arsenału swoich sztuczek.
Bo kiedy wyjechał zza tego przeklętego zakrętu, dostrzegł tuż przed sobą dziewczynę, która właśnie wchodziła na przejście dla pieszych.
KTO DO CHOLERU USTAWIŁ PRZEJŚCIE TAK BLISKO SKRĘTU?!
Nie zdąży wyhamować. A mimo to próbował. I skręcił, w nadziei, że być może nie rozjedzie tej drobnej istotki, która słysząc pisk opon z przerażeniem rozejrzała się, i chciała się cofnąć.
Nie zdążyła. Poczuł uderzenie. A zaraz potem stracił panowanie nad motorem. Który po chwili przewrócił się i przejechał bokiem po jezdni, a on przeturlał się kawałek pod wpływem rozpędu.
- Kurwa. – Jęknął, z trudem się podnosząc. Ale zaraz sobie przypomniał o czymś bardzo, ale to bardzo ważnym.
Zerwał się na nogi i pobiegł w stronę, gdzie leżała dziewczyna. Widział, jak trzymała się z nogę, jęcząc z bólu. Spojrzał niżej. I nie wiedział, czy czuć ulgę, że tylko jej noga ucierpiała, czy nadal poczucie winy i strach.
Bo noga dziewczyny, złapana w kilku miejscach, zginała się pod dziwnym kątem, na którego sam widok po plecach Gajeela przeszedł dreszcz. No i było to złamanie tak mocne, że w jednym miejscu biała kość przebiła się przez mięśnie i skórę.
Dobra, jednak nie było aż tak dobrze… Może tylko noga, ale za to poważnie…
Ktoś w tłumie krzyknął. A ktoś, jak słyszał, zadzwonił po pogotowie. Zaś on tylko klęknął obok dziewczyny, nie wiedząc, co zrobić. Cholera, było uważać na lekcjach jak mówili o udzielaniu pierwszej pomocy poszkodowanym!
Złapał się za włosy, niemal rwąc je z frustracji i bezsilności. Mógł tylko czekać, aż przyjedzie karetka. A takie bezczynne czekanie tylko go dobijało.

~*~

Leżała w szpitalu. Dopiero co naprawiono jej nogę i założono gips. Ale szczerze, cieszyła się, że tylko jej noga ucierpiała. Mogło być o wiele gorzej…
Słyszała, że ktoś otworzył drzwi. Spojrzała więc w tamtym kierunku, odrywając spojrzenie od okna. I dostrzegła wysokiego chłopaka o długich, czarnych włosach. Prawą stronę twarzy miał nieco zharataną, jakby mocno uderzył o coś. Znała go… Nie wiedziała, skąd, ale wiedziała że wcześniej już go widziała. Może był przy wypadku? Szczerze, wtedy nie bardzo zwracała uwagę na to, kto jest dookoła niej.
- Hej. – Mruknął niechętnie, zamykając za sobą drzwi. I podszedł, wsadzając dłonie do kieszeni spodni. – Jak noga?
Jego czerwone oczy były dość przerażające. Ale stłamsiła w sobie to uczucie. I uśmiechnęła się.
- Lepiej. Zawsze mogło być gorzej. – Odpowiedziała.
Chłopak usiadł na brzegu jej łóżka. Oparł łokcie na kolanach, nieco pochylony, spoglądając na podłogę.
- Chciałem cię przeprosić. Nie zauważyłem cię zza tego zakrętu i… Moja wina, mogłem być bardziej ostrożny. – Powiedział.
Wydawał się przerażający, ale z drugiej strony miała wrażenie, że wcale nie jest zły.
I nagle zdała sobie sprawę, gdzie go wcześniej widziała. I nie chodziło o to, że to on był wtedy przy tym wypadku. Widziała go wcześniej, kiedy razem z Lucy szły do biblioteki mamy. On stał wtedy z jakąś grupką i wyglądali jak dresy z osiedla, kiedy palili papierosy i gwizdali na nie. No super, więc to on?
- Ja też mogłam być ostrożniejsza. – Stwierdziła, uśmiechając się do niego.
On po chwili spojrzał na nią. I też się uśmiechnął.
Cholera, on miał przerażający uśmiech! Drgnęła, ale nie dała po sobie poznać, że ją przestraszył.
- Jestem Levy McGarden. – Przedstawiła mu się, wyciągając do niego rękę.
- Gajeel Redfox. – Odpowiedział, również zdradzając jej swoje imię. I uścisnął jej drobną dłoń swoją, dużą i dość szorstką. Ale mimo to przyjemnie ciepłą.
- Ile będzie ci się ta noga leczyć? – Spytał.
- Zależy… Jak będzie się dobrze goić to niecałe dwa miesiące. A potem jeszcze rehabilitacja i…
- Ja pierdolę… - Jęknął Gajeel, ukrywając twarz w dłoniach. – A miało być dobrze…

~*~

Aye ~ ! Nowy rozdział ~ ! Ale na tym pierwszym blogu dzisiaj niestety nie będzie... Jeszcze go nie napisałam, a zaraz mnie w domu nie będzie ;/ Soł... Be Happy :)

~Podobało się? Komentuj!~